Παίρνοντας για βάση το έντονο πολιτειακό αίσθημα των Αρχαίων Ελλήνων και τις ιεροπραξίες τους, καταλαβαίνουμε, γιατί ή
προδοσία χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Κι
αν εμβαθύνουμε στο γεγονός, ότι όλοι οι προδότες, μετά την ατιμωτική
εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη, πόσο συντριπτική ήταν η ποινή πού τους επιβαλλόταν.
Με την προδοσία στην αρχαία Ελλάδα προσβαλλόταν, ανίερα κι ανεπανόρθωτα, η βαθύτατη ηθική αντίληψη για την πολιτειακή
ευδαιμονία και σταθερότητα. Ακόμα κι αν δεν είχε έμπρακτα αποτελέσματα η
προδοσία. Έφτανε η πρόθεση, η απλή διάθεση. Έτσι, ό προδότης δεν είχε
θέση ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Δεν τον
θεωρούσαν ούτε και τυπικά ούτε «κατ’ ανοχήν» άνθρωπο, παρά κάτι σαν
απαίσια τερατικό για την ιερή παράδοση κι αφάνταστα επικίνδυνο για τις
ομαλές σχέσεις της πολιτείας. Κι έπρεπε, φυσικά, όχι μόνο
να χαθεί, άλλα κι η εφιαλτική μνήμη του να γίνεται πάντα αντικείμενο
«μαύρης κατάρας». Έπρεπε, με το «κατακουρέλιασμα της «βρωμερής» υπόστασης του», να θεωρηθεί χτυπητό «παράδειγμα προς αποφυγήν».
πηγη greek-dutch-truth
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου