To 1961, η παράταξη των λαδέμπορων, των δοσίλογων και των πάσης φύσεως «νικητών» του εμφυλίου, η ΕΡΕ κέρδισε (με τη ψήφο και των δέντρων) τις εκλογές της "βίας και της νοθείας" του σχεδίου «ΠΕΡΙΚΛΗΣ». Ενώ τo Μάιο του 1963, ο βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης και η δημοκρατία, πέφτουν νεκροί από τη ροπαλιά των «Γκοτζαμάνηδων».
Μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, το επόμενο βήμα ήταν ενδυνάμωση του αντι-κομμουνιστή Γεωργίου Παπανδρέου και της Ένωσης Κέντρου, ως μοναδικό ανάχωμα στην ΕΔΑ.
Στις εκλογές, του 1964, η ΕΡΕ καταρρέει και ο Γ. Παπανδρέου γίνεται πρωθυπουργός με το συντριπτικό ποσοστό του 52,72%.
«Χρειάζονταν ένα Κέντρο που θα ήταν αρκετά ισχυρό και αρκετά προοδευτικό, ώστε να προσφέρεται στους ψηφοφόρους σαν εναλλακτική λύση αντί της ΕΔΑ, αλλά και ένα Κέντρο με πρόγραμμα που δεν θ’ αποτελούσε σοβαρή απειλή στη δομή εξουσίας που τόσο πολύ κόπιασαν να φτιάξουν», θα γράψει αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου στο βιβλίο «Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα».
Κάπου εκεί -με αφορμή τη διαφωνία παλατιού - Παπανδρέου για τον Πέτρο Γαρουφαλιά- αρχίζει ουσιαστικά, το βασικό σκέλος της πολιτικής σταδιοδρομίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος σε συνεννόηση με το παλάτι και την αμερικάνικη πρεσβεία (όπως αποκάλυψε αργότερα με επίσημα έγγραφα των ΗΠΑ, ο Αλ. Παπαχελάς στο βιβλίο του «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας»), ρίχνουν, με την «αποστασία», την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία αντικαθίσταται με την κυβέρνηση – «μαριονέτα» του Γεώργιου Αθανασιάδη Νόβα.
Το νερό για τον ερχομό των συνταγματαρχών, είχε μπει στο αυλάκι. Μαζικές διαδηλώσεις κατά της ψευδοκυβέρνησης των αποστατών -με την ιαχή «Μητσοτάκη κάθαρμα» να δονεί την ατμόσφαιρα- πραγματοποιούνται στην Αθήνα. Τα σώματα ασφαλείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη – Νόβα – Κωνσταντίνου, δολοφονούν το νεαρό φοιτητή, Σωτήρη Πέτρουλα και η χώρα εισέρχεται σε μια περίοδο πολιτικής ανωμαλίας που οδηγεί στην επταετία της Χούντας και την τραγωδία της Κύπρου.
Σχεδόν μισό αιώνα μετά και αφού η κρίση είχε αρχίσει να κάνει εμφανή τα σημάδια της στην ελληνική κοινωνία, το σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα έπρεπε να εφεύρει ένα νέο αφήγημα. Δεν έφτανε το να κρύβουνε τις ειδήσεις της χρεοκοπίας κάτω από το μαξιλάρι τους, ο Γιάννης Πρετεντέρης και η Μαρία Σπυράκη.
Κάπως έτσι, εκτός από την προσπάθεια της συλλογικής ευθύνης του «μαζί τα φάγαμε», το «κάθαρμα» του 1965 έπρεπε να αποκατασταθεί στη συλλογική μνήμη. Ο "αποστάτης", έγινε εν μία νυκτί «ο πολιτικός μπροστά από την εποχή του». Ο νεοφιλελεύθερος πολιτικός αμοραλιστής, έγινε ο προφήτης της ελεύθερης αγοράς και του νεοφιλελεύθερου «μετώπου της λογικής».
Ευτυχώς -για τη συλλογική μνήμη- οι συνεντεύξεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στον Αλέξη Παπαχελά που μεταδίδονται αυτή την περίοδο από το ΣΚΑΙ και ο τρόπος με τον οποίο εξακολουθούσε να βλέπει σε μεγάλη ηλικία τον εαυτό του σε σχέση με τους πολιτικούς του «φίλους» και αντιπάλους, αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ένα μέρος του εγωπαθούς «καθάρματος» που -μεταξύ άλλων- έκανε επιστήμη και το ρουσφέτι... δεν πέθανε ποτέ μέσα του, το κουβαλούσε μέχρι τέλους.
ΥΓ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, είχε τη στόφα του ηγέτη αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Η πιο διαυγής, πολιτικά, περίοδός του, παραμένει η θέση του για το Μακεδονικό κατά τη διακυβέρνηση του την περίοδο 1990-93. 25 χρόνια, μετά ο γιος του, (τον οποίο, όπως ακούγεται, ουδέποτε είχε σε εκτίμηση), σε αγαστή συνεργασία με τον -«αλήτη, προδότη»- Σαμαρά και τα ορφανά της χούντας, Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη, γυρίζουν πάλι τη χώρα στην υστερία της εποχής της αποστασίας και του ακραίου εθνικισμού. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως -επικίνδυνη- φάρσα
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης
πηγη
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου