ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ...

Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ 1965

[Ο ηλίθιος Γλίξμπουργκ, ο Τσιριμώκος και πίσω, στη μέση, χαμογελαστός ο αρχιμάγειρας Μητσοτάκης]

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ,

Τον Αττίλα γέννησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το πραξικόπημα το γέννησε ο Ιωαννίδης, τον Ιωαννίδη τον γέννησε η δικτατορία του Παπαδόπουλου, την δικτατορία του Παπαδόπουλου την γέννησε η Αποστασία του 1965-67, την Αποστασία την γέννησε το βασιλικό πραξικόπημα της 15.7.1965...

Η 15η Ιουλίου ή Ιουλιανά όπως καθιερώθηκαν, είναι μια μαύρη μέρα της νεότερης πολιτικής και εθνικής ιστορίας μας. Ας μην κάνουν πως δεν θυμούνται και η Δεξιά και ο Μητσοτάκης (θα μου πείτε τι είναι ο Μητσοτάκης - είναι ιδιαίτερη περίπτωση που δεν εντάσσεται πουθενά). Τότε μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε και η δημαγωγία της Δεξιάς που έσπερνε τη διχόνοια, μιλούσε για κομμουνιστικό κίνδυνο και ψευδολογούσε ασύστολα.

Η περιβόητη ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ που μαγειρεύτηκε το 1965 στο παλάτι με αρχιμάγειρα τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ήταν η απαρχή δεινών που τα νιώσαμε οι Έλληνες στο πετσί μας και στην ψυχή μας. Γιατί μήπως και σήμερα δεν μας ταλαιπωρούν όσα τότε συνέβησαν; Μπορεί οι πολιτικοί να πουν ότι η δημοκρατία μας λειτουργεί καλά και δεν φοβάται κ.λπ., ωστόσο όταν νιώθει κανείς την παρουσία του βρικόλακα που κάνει εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης για να μας θυμίσει την ύπαρξή του (άραγε, πεθαίνουν οι βρικόλακες;), θεωρεί ότι όλα μπορεί να συμβούν. Ο Βρικόλακας έχει μιλήσει επανειλημμένως για την ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ, αλλά πιστεύει ότι ο καιρός ξεπλένει. Αμ δεν ξεπλένει, κύριε βρικόλακα!

Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν υπάρχει περίπτωση λήθης και συγγνώμης. Κι αυτό δεν έχει σχέση με κακότητα ή εκδικητικότητα. Βγαίνει από μια αίσθηση δικαίου και αυτοάμυνας: Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι λαοί που σβήνουν το παρελθόν και ξεχνούν και -κατά χριστιανικό τρόπο- συγχωρούν τους έχει επιβληθεί η καταδικαστική ποινή να ξαναπάθουν τα ίδια!

Αγαπητοί αναγνώστες, βρίσκω την ευκαιρία να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου "Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα" (εκδόσεις "Άγκυρα") που αναφέρεται σ' εκείνη την περίοδο:

...Αλλά ο Γρατσουνιάς προερχόταν από έντονα πολιτικοποιημένη οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν παπανδρεϊκός. Διάβαζε όλες τις φημοκρατικές εφημερίδες: τα "Νέα", το "Έθνος", την "Αθηναϊκή" και, κλάπου-κάπου, την "Ελευθερία", μέχρι που κάτι πήγε στραβά με την αποστασία. Εκείνη την περίοδο ο πατέρας του τον έπαιρνε στις διαδηλώσεις. Δεν είχαν χάσει καμιά από τις κινητοποιήσεις του Γέρου. Και στην πλατεία Κλαυθμώνος, και στην πορεία από το Καστρί.

Σε μια από τις εθνικές γιορτές που οι επίσημοι πήγανε στη δοξολογία της Μητρόπολης, ο κόσμος είχε παραταχθεί στις δυο πλευρές της Μητροπόλεως, στις παρόδους, και φυσικά στην πλατεία Συντάγματος. Ωστόσο, παντού βρίσκονταν αστυνομικοί, δεκάδες αστυνομικοί, άλλοι βλοσυροί, άλλοι σαν χαμένοι, οι περισσότεροι κρατούσαν το γκλομπ στο χέρι και γάβγιζαν για να μην περνάει ο κόσμος το σχοινί, ώστε να είναι ελεύθερος ο δρόμος. Τα αυτοκίνητα των αποστατών περνούσαν τρέχοντας δαιμονισμένα γιατί ο κόσμος ούρλιαζε με συνθήματα εναντίον τους. Ο Νόβας ο γαργάλατας, ο Τσιριμώκος ο προδότης, ο μπέρτας ο Αποστολάκος, ο ναύαρχος Τούμπας... Να κι ο Στεφανόπουλος.

"Ντροπή σου, ρε!" του φώναξε ο πατέρας του Γρατσουνιά, που τον γνώριζε αλλά είχε παλιότερα μια πιο στενή φιλική σχέση με τον Βάσο Στεφανόπουλο, τον αδελφό του Στέφανου.

Η φιλία του πατέρα Γρατσουνιά με τον Βάσο άρχισε πριν από τον πόλεμο, όταν τον διόρισε υπάλληλο στην εταιρία λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Τότε, εκείνη την περίοδο στη Δραπετσώνα γεννήθηκε και ο γιος του Γρατσουνιά... Ο Γρατσουνιάς ο κοντός.

Κάποια στιγμή πέρασε και το αυτοκίνητο με τον Μητσοτάκη. Τότε ο Γρατσουνιάς είδε τον Μητσοτάκη σε απόσταση αναπνοής. Και φώναζε, όπως κι ο πατέρας του, όπως κι όλος ο κόσμος, με προτεταμένο, σε γροθιά, το δεξί χέρι και ρυθμικά:

"Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα, Μη-τσο-τά-κη κάθαρμα..."

Βούιζε η Μητροπόλεως κι όλο το Σύνταγμα. Μικροεπεισόδια έγιναν μετά τη δοξολογία. Τα συνήθη για εκείνη την περίοδο επεισόδια. Κυνηγητό της αστυνομίας, ξύλο, συλλήψεις, οι κλούβες, η ασφάλεια. Αλλά σαν να τα ήθελαν όλα αυτά οι αποστάτες, αφού μετά τη δοξολογία, πήγαν και στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη για την κατάθεση στεφάνων, οπότε η κατάσταση είχε πάρει φωτιά για τα καλά...

Νίκος Λαγκαδινός

topaliatzidiko