Δεν μονομαχούσαν μόνον οι άνδρες στην ρωμαϊκή αρχαιότητα, αλλά και
οι γυναίκες και μάλιστα με τα ίδια όπλα! Αυτό τουλάχιστον δείχνει το
χάλκινο αγαλματίδιο γυναικείας μορφής, που βρίσκεται στο Museum fur
Kunst
und Gewerbein, στο Αμβούργο και τώρα κάτω από νέα μελέτη θεωρείται πλέον, ότι ήταν μία γυναίκα μονομάχος.
Με μακριά περιποιημένα μαλλιά και φορώντας μόνον ένα περίζωμα, με ακάλυπτο δηλαδή το στήθος αυτή η γυναίκα παριστάνεται με το ένα χέρι υψωμένο κρατώντας το μικρό καμπυλωτό ξίφος _sicca_ των μονομάχων και μοιάζει να πανηγυρίζει μια νίκη. Το κεφάλι της στρέφεται στο έδαφος _κοιτά μήπως τον νικημένο αντίπαλο; _ ενώ το γόνατό της είναι δεμένο με επίδεσμο και πάλι, όπως συνήθιζαν οι μονομάχοι. Ως σήμερα λοιπόν το μικρό άγαλμα θεωρούνταν ότι απεικόνιζε μία αθλήτρια. Ειδικά μάλιστα το ξίφος ερμηνευόταν ως στλεγγίδα (το όργανο των αθλητών για την απόξεση από το σώματος τους, της κόνεως και του λαδιού με τα οποία άλειφαν το δέρμα). Η διαφορετική άποψη έρχεται από τον ερευνητή Alfonso Manas του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, ο οποίος παραθέτει τα δεδομένα:
und Gewerbein, στο Αμβούργο και τώρα κάτω από νέα μελέτη θεωρείται πλέον, ότι ήταν μία γυναίκα μονομάχος.
Με μακριά περιποιημένα μαλλιά και φορώντας μόνον ένα περίζωμα, με ακάλυπτο δηλαδή το στήθος αυτή η γυναίκα παριστάνεται με το ένα χέρι υψωμένο κρατώντας το μικρό καμπυλωτό ξίφος _sicca_ των μονομάχων και μοιάζει να πανηγυρίζει μια νίκη. Το κεφάλι της στρέφεται στο έδαφος _κοιτά μήπως τον νικημένο αντίπαλο; _ ενώ το γόνατό της είναι δεμένο με επίδεσμο και πάλι, όπως συνήθιζαν οι μονομάχοι. Ως σήμερα λοιπόν το μικρό άγαλμα θεωρούνταν ότι απεικόνιζε μία αθλήτρια. Ειδικά μάλιστα το ξίφος ερμηνευόταν ως στλεγγίδα (το όργανο των αθλητών για την απόξεση από το σώματος τους, της κόνεως και του λαδιού με τα οποία άλειφαν το δέρμα). Η διαφορετική άποψη έρχεται από τον ερευνητή Alfonso Manas του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, ο οποίος παραθέτει τα δεδομένα:
Κατ΄ αρχάς πρόκειται για μόλις την δεύτερη απεικόνιση γυναίκας
μονομάχου, που μας είναι γνωστή. Η άλλη, που βρίσκεται στο Βρετανικό
Μουσείο προέρχεται από ανάγλυφο της Αλικαρνασσού. Κι αυτή η σπανιότητα,
όπως λέει ο Manas υποδεικνύει ίσως και την σπανιότητα του φαινομένου.
Οσον αφορά τις γραπτές πηγές εξάλλου, μόνον δώδεκα καταγραφές υπάρχουν,
που να αναφέρονται σε γυναίκες μονομάχους. Ολες μάλιστα ήταν χαμηλής
κοινωνικής τάξης, δηλαδή δούλες, γι΄ αυτό και το στήθος τους παρέμενε
ακάλυπτο, αντίθετα με ό, τι συνέβαινε με τις αθλήτριες. Ενα ακόμη
στοιχείο είναι, ότι περί το 200 μ. Χ. επί Σεπτίμιου Σεβήρου, η παρουσία
τους στις αρένες απαγορεύθηκε.
Πρόβλημα υπάρχει ωστόσο _όσον αφορά το συγκεκριμένο αγαλματίδιο πάντα _
με το γεγονός, ότι οι γυναίκες μονομάχοι πρέπει να έφεραν και διάφορα
προστατευτικά στο σώμα τους, ανάλογα με των ανδρών. Δηλαδή κράνη,
εξαρτήματα θώρακα ή ώμου κλπ. Η μονομάχος του Αμβούργου όμως, δεν φέρει
τίποτε, ούτε καν το κράνος της και αυτό προκαλεί την έκπληξη στους
ερευνητές. Μία άλλη παράμετρος εξάλλου, την οποία θέτουν οι ίδιοι
σχετικά με την γυμνότητά της είναι η προσπάθεια πρόκλησης ερωτισμού
στους στρατιωτικά μεγαλωμένους Ρωμαίους, που έτσι θα είχαν την ευκαιρία
να δουν γυναίκες σε παραδοσιακά ανδρικούς ρόλους. Παρ΄ όλα αυτά οι πηγές
δεν αναφέρουν τίποτε τέτοιο, παρά μόνον την έκφραση θαυμασμού για το
«ευ αγωνίζεσθαι» και των γυναικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου