Είναι εκείνες οι στιγμές που όλοι θέλουν
να
τρέξουν έξω από το πλήθος για να νιώσουν ελεύθεροι. Να αφεθούν στη μοναξιά τους και είτε να δημιουργήσουν, για όσους έχουν καλλιτεχνική φλέβα, εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματά τους, είτε να ξοδέψουν χρόνο με τον εαυτό τους, ακούγοντας μουσική, βλέποντας τηλεόραση ή κάποια ταινία ή κάνοντας ότι αυτοί πιστεύουν πως θα τους γεμίσει ενέργεια και συνάμα ψυχική ευφορία. Συνήθως αυτός ο χώρος είναι ένα δωμάτιο. Εκεί όπου ο καθένας διαθέτει όσο χρόνο θέλει για να σμιλέψει την ψυχή του, να αφουγκραστεί τον εσωτερικό του κόσμο και να οξύνει την πνευματική του δύναμη.
Η ψυχή μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με μία πλαστελίνη. Όταν την αφήνει κανείς στα χέρια άλλων, τότε δεν μπορεί να γνωρίζει το τελικό σχήμα. Αν όμως αρπάξει στα χέρια του την πλαστελίνη, εκεί στον προσωπικό χώρο που έχει επιλέξει, τότε έχει τη δυνατότητα να την πλάθει για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια μέχρι να της δώσει το επιθυμητό σχήμα. Με αυτό τον τρόπο θα μάθει όχι απλώς να ζει, αλλά να υπάρχει αξιοπρεπώς και αυτόνομα με ελπίδα, στόχους και όνειρα. Όσο περισσότερο επεξεργάζεται κανείς το μέσα του, μόνος του, απαλλαγμένος από την παρουσία τρίτων, όντας σε πλήρη επικοινωνία με το σύμπαν και την ουσία της δημιουργίας του, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να απεγκλωβιστεί από τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του και να αρχίσει να χτίζει και να επενδύει επάνω στο είναι του και μέλλον του. Αυτή συνήθως είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, αντοχή και αποφασιστικότητα. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, τις σκέψεις του, τα λάθη του.
Πολλά από όσα θα ανακαλύψει σκάβοντας στην ψυχή του θα τον φοβίσουν, θα τον λυγίσουν και μπορεί ακόμη και να τον αποτρέψουν από τη συνέχιση της προσπάθειας. Μα κάποια στιγμή θα εμφανιστούν όλα αυτά που άφησε να υφίστανται και θα τον κατατροπώσουν, εκτροχιάζοντάς τον από τις ράγες της ζωής του. Γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να ψάξει, να εντοπίσει και να αντικαταστήσει όλα εκείνα τα κομμάτια του παζλ που δεν του ταιριάζουν. Όλα αυτά είναι ανέφικτα δίχως τον προσωπικό χώρο. Από μία σχέση ή ένα γάμο μέχρι μία οικογένεια ή μία εταιρία όλοι χρειάζονται το χώρο τους. Κι αυτό γιατί εκεί που υπάρχει πολυφωνία, εκεί που ακούγονται πολλές απόψεις και γνώμες, εξαλείφεται κάθε ίχνος προσωπικής αναζήτησης.
Σε αντίθεση με την κοινωνία που βασίζεται στην κοινή γνώμη και τη συλλογική προσπάθεια για να λειτουργεί σωστά, το άτομο έχει μία έμφυτη ανάγκη να ακούει τον εαυτό του και μέσω της ατομικής κριτικής να διορθώνεται ώστε να μπορέσει να αγγίξει τα όρια της ευτυχίας. Κανείς και τίποτα δε μπορεί να βρεθεί μέσα στη σφαίρα της τελειότητας μα όλοι σε αυτή τη ζωή πρέπει να έχουν την ευκαιρία να υπάρχουν επάνω στο φλοιό της. Και τα σύνεργα που χρειάζεται κάποιος για να γραπωθεί και να αντέξει επάνω σε αυτόν το φλοιό είναι αν μη τι άλλο πίστη, δύναμη, υπομονή, επιμονή και διάθεση να εισέλθει στο λαβύρινθο των σκέψεών του και να βρει την έξοδο μονάχος του. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα όλης αυτής της επίπονης προσπάθειας είναι η πλήρης αυτογνωσία, ο αυτοέλεγχος, ο αυτοσεβασμός και η δύναμη του ανθρώπου να μπορεί, τελικά, να ακούει τον εαυτό του ακόμη κι όταν βρίσκεται με άλλους. Έτσι, λοιπόν, οι τέσσερις τοίχοι ενός δωματίου, οποιουδήποτε σχήματος και μεγέθους, μπορούν να αποδειχθούν οι καλύτεροι σύμμαχοι για όλους αυτούς που επιθυμούν να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με τον εαυτό τους. Οπότε, ο προσωπικός χώρος είναι ανθρώπινη ανάγκη και όχι μια απλή απαίτηση.
mindthetrap.gr
τρέξουν έξω από το πλήθος για να νιώσουν ελεύθεροι. Να αφεθούν στη μοναξιά τους και είτε να δημιουργήσουν, για όσους έχουν καλλιτεχνική φλέβα, εκφράζοντας έτσι τα συναισθήματά τους, είτε να ξοδέψουν χρόνο με τον εαυτό τους, ακούγοντας μουσική, βλέποντας τηλεόραση ή κάποια ταινία ή κάνοντας ότι αυτοί πιστεύουν πως θα τους γεμίσει ενέργεια και συνάμα ψυχική ευφορία. Συνήθως αυτός ο χώρος είναι ένα δωμάτιο. Εκεί όπου ο καθένας διαθέτει όσο χρόνο θέλει για να σμιλέψει την ψυχή του, να αφουγκραστεί τον εσωτερικό του κόσμο και να οξύνει την πνευματική του δύναμη.
Η ψυχή μπορεί κάλλιστα να παρομοιαστεί με μία πλαστελίνη. Όταν την αφήνει κανείς στα χέρια άλλων, τότε δεν μπορεί να γνωρίζει το τελικό σχήμα. Αν όμως αρπάξει στα χέρια του την πλαστελίνη, εκεί στον προσωπικό χώρο που έχει επιλέξει, τότε έχει τη δυνατότητα να την πλάθει για ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια μέχρι να της δώσει το επιθυμητό σχήμα. Με αυτό τον τρόπο θα μάθει όχι απλώς να ζει, αλλά να υπάρχει αξιοπρεπώς και αυτόνομα με ελπίδα, στόχους και όνειρα. Όσο περισσότερο επεξεργάζεται κανείς το μέσα του, μόνος του, απαλλαγμένος από την παρουσία τρίτων, όντας σε πλήρη επικοινωνία με το σύμπαν και την ουσία της δημιουργίας του, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να απεγκλωβιστεί από τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του και να αρχίσει να χτίζει και να επενδύει επάνω στο είναι του και μέλλον του. Αυτή συνήθως είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο, αντοχή και αποφασιστικότητα. Δεν είναι πάντοτε εύκολο να έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, τις σκέψεις του, τα λάθη του.
Πολλά από όσα θα ανακαλύψει σκάβοντας στην ψυχή του θα τον φοβίσουν, θα τον λυγίσουν και μπορεί ακόμη και να τον αποτρέψουν από τη συνέχιση της προσπάθειας. Μα κάποια στιγμή θα εμφανιστούν όλα αυτά που άφησε να υφίστανται και θα τον κατατροπώσουν, εκτροχιάζοντάς τον από τις ράγες της ζωής του. Γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο να ψάξει, να εντοπίσει και να αντικαταστήσει όλα εκείνα τα κομμάτια του παζλ που δεν του ταιριάζουν. Όλα αυτά είναι ανέφικτα δίχως τον προσωπικό χώρο. Από μία σχέση ή ένα γάμο μέχρι μία οικογένεια ή μία εταιρία όλοι χρειάζονται το χώρο τους. Κι αυτό γιατί εκεί που υπάρχει πολυφωνία, εκεί που ακούγονται πολλές απόψεις και γνώμες, εξαλείφεται κάθε ίχνος προσωπικής αναζήτησης.
Σε αντίθεση με την κοινωνία που βασίζεται στην κοινή γνώμη και τη συλλογική προσπάθεια για να λειτουργεί σωστά, το άτομο έχει μία έμφυτη ανάγκη να ακούει τον εαυτό του και μέσω της ατομικής κριτικής να διορθώνεται ώστε να μπορέσει να αγγίξει τα όρια της ευτυχίας. Κανείς και τίποτα δε μπορεί να βρεθεί μέσα στη σφαίρα της τελειότητας μα όλοι σε αυτή τη ζωή πρέπει να έχουν την ευκαιρία να υπάρχουν επάνω στο φλοιό της. Και τα σύνεργα που χρειάζεται κάποιος για να γραπωθεί και να αντέξει επάνω σε αυτόν το φλοιό είναι αν μη τι άλλο πίστη, δύναμη, υπομονή, επιμονή και διάθεση να εισέλθει στο λαβύρινθο των σκέψεών του και να βρει την έξοδο μονάχος του. Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα όλης αυτής της επίπονης προσπάθειας είναι η πλήρης αυτογνωσία, ο αυτοέλεγχος, ο αυτοσεβασμός και η δύναμη του ανθρώπου να μπορεί, τελικά, να ακούει τον εαυτό του ακόμη κι όταν βρίσκεται με άλλους. Έτσι, λοιπόν, οι τέσσερις τοίχοι ενός δωματίου, οποιουδήποτε σχήματος και μεγέθους, μπορούν να αποδειχθούν οι καλύτεροι σύμμαχοι για όλους αυτούς που επιθυμούν να ασχοληθούν αποκλειστικά και μόνο με τον εαυτό τους. Οπότε, ο προσωπικός χώρος είναι ανθρώπινη ανάγκη και όχι μια απλή απαίτηση.
mindthetrap.gr
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου