Λες και ήταν χθες

Πολλοί θα θυμούνται ακόμη τις δημοτικές πισίνες ή τις δεξαμενές που ήταν διεσπαρμένες σε διάφορες περιοχές των Αθηνών και κάλυπταν τις ανάγκες των παιδιών τα καλοκαίρια.

Στην πλατεία Κουμουνδούρου, στην πολύπαθη πλατεία του Αγίου Παντελεήμονος, στον Αγιο Κωνσταντίνο Κολωνού, στον Αγιο Γεώργιο της Ακαδημίας Πλάτωνος, στον συνοικισμό Προμπονά, στον Αγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης, στου Γκύζη, στον Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι, στην Κονίστρα των Πετραλώνων εκατοντάδες παιδιά έκαναν τις…
βουτιές τους. Η τελευταία ακμή του θεσμού των «λαϊκών δεξαμενών», που είχε εγκαινιαστεί στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ήταν στα δύσκολα για τα λαϊκά στρώματα χρόνια της δεκαετίας του 1960.
Το κλίμα που επικρατούσε σ’ αυτές τις μικρές πισίνες ήταν εντυπωσιακό και ενθουσίαζε τους κολυμβητές του… γλυκού νερού. Διακόσια παιδιά βουτούσαν στην υπαίθρια πισίνα της πλατείας Κουμουνδούρου, όπου, εκτός από τους εντεταλμένους δύο υπαλλήλους του δήμου που φρόντιζαν για την ασφάλεια των παιδιών και την προετοιμασία των εγκαταστάσεων, εθελόντριες μοίραζαν στα παιδιά -μετά το μπάνιο- το περίφημο «ψωμοτύρι». Μικρά σάντουιτς, ψωμί με τυρί. Στον Αγιο Παντελεήμονα τα παιδιά μπορεί να ήταν λιγότερα, αλλά έκαναν περισσότερη φασαρία.
Πάντως η πολυπληθέστερη κίνηση παρουσιαζόταν στη δεξαμενή του Αγίου Κωνσταντίνου Κολωνού, με 300 παιδάκια! Ηταν η εποχή που είχαν εμφανιστεί και οι ιδιωτικές πισίνες στην Αθήνα. Η πιο γνωστή ήταν η πισίνα του ξενοδοχείου «Χίλτον», ενώ πισίνες διέθεταν και αρκετά σπίτια στην Εκάλη, στην Κηφισιά, στο Παλαιό Ψυχικό αλλά και στον παραλιακό δρόμο του Σουνίου. Μπορεί σήμερα η Αθήνα να διαθέτει πέντε κολυμβητήρια, αλλά πριν από 50 χρόνια το μόνο κολυμβητήριο που υπήρχε ήταν το περίφημο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο, που λειτουργεί μέχρι τις ημέρες μας στην περιοχή των Στυλών του Ολυμπίου Διός.
πηγη