Εγκαινιάστηκε την 1η Ιανουαρίου του 1892 και ως τις 12 Νοεμβρίου του
1954,
οπότε έκλεισε, υποδέχθηκε πάνω από 20 εκατομμύρια μετανάστες απ' όλο τον κόσμο. Εκεί υποβάλλονταν σε ιατρικές εξετάσεις, προκειμένου να εγκριθεί η είσοδός τους στις ΗΠΑ. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια, εγκαθίσταντο -τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια- στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ.
Από το 1924 χρησιμοποιήθηκε μόνο για κρατουμένους και πρόσφυγες. Η υποδοχή των συνηθισμένων μεταναστών γινόταν σε άλλους σταθμούς.
Κατά κάποιο τρόπο, το Έλις Άιλαντ λειτούργησε και ως μία κολυμπήθρα, καθώς πολλοί άνθρωποι απέκτησαν εκεί ένα νέο όνομα. Λέγεται πως αν κάποιος από τους υπαλλήλους δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα ενός μετανάστη, το άλλαζε κατά προσέγγιση σε κάτι πιο σύντομο και απλό. Ιδιαίτερα, αν ο νεοφερμένος δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει Αγγλικά.
Από το 1852 μέχρι και το 1954, δηλαδή για περισσότερο από έναν αιώνα, το νησί Έλις, που βρίσκεται στα ανοιχτά της Νέα Υόρκης, λειτούργησε σαν ο «πρώτος σταθμός», για τα εκατομμύρια μετανάστες που ήθελαν να βρουν μια καλύτερη ζωή στην «γη της επαγγελίας», την νέα απέραντη χώρα της Αμερικής, που προσέφερε τότε απλόχερα ευκαιρίες στον κόσμο που έφτανε εκεί.
Στις 11 Απριλίου του 1890, φτάνουν οι πρώτοι Έλληνες στο νησί Έλις. Για χρόνια, όσοι έφταναν εκεί έτρεμαν να μην τους γυρίσουν πίσω.
Όταν οι μετανάστες έβλεπαν το επιβλητικό Άγαλμα της Ελευθερίας (που πολλοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στο νησί Έλις), ένοιωθαν ανακουφισμένοι, χωρίς να περιμένουν τον έλεγχο που θα ακολουθούσε. Εκτός από την υγεία τους, μοναδική προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα, ήταν να έχουν μαζί τους 25 δολάρια, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν μέχρι να βρουν μια δουλειά.
Από το 1890 μέχρι το 1924, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες έφτασαν στο νησί Έλις και προσπάθησαν να κάνουν την τύχη τους στην Αμερική. Οι μισοί περίπου από αυτούς, επέστρεψαν κάποια στιγμή της ζωής τους στην Ελλάδα. Ο ρατσισμός κατά των Ελλήνων ήταν μεγάλος, με τους ντόπιους να τους αποκαλούν «βρωμοέλληνες» («dirty Greeks») και «λιγδιάρηδες» («greaseballs»), ενώ ανήκαν στα έθνη που τους φώναζαν PIGS (Polish, Italian, Greeks, Slavs), δηλαδή “γουρούνια”.
Παρ’ όλα αυτά, η χώρα έδωσε σε πολλούς Έλληνες την δυνατότητα να δουλέψουν και να μεγαλουργήσουν. Σήμερα το νησί Έλις, είναι τουριστικό αξιοθέατο με πάνω από τρία εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Όποιος γνωρίζει κάποιον συγγενή του που βρέθηκε κάποτε στο «πρώτο σκαλοπάτι» της Αμερικής, τότε μπορεί να το επισκεφτεί, να μάθει την ιστορία της μετανάστευσης των ΗΠΑ αλλά και να ρίξει μια ματιά στα αρχεία των μεταναστών. Είτε για να μάθει τις ρίζες του, είτε για να μάθει λεπτομέρειες για την ιστορία των προγόνων του...
.οπότε έκλεισε, υποδέχθηκε πάνω από 20 εκατομμύρια μετανάστες απ' όλο τον κόσμο. Εκεί υποβάλλονταν σε ιατρικές εξετάσεις, προκειμένου να εγκριθεί η είσοδός τους στις ΗΠΑ. Οι περισσότεροι απ' αυτούς που έπαιρναν την πολυπόθητη άδεια, εγκαθίσταντο -τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια- στη Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ.
Από το 1924 χρησιμοποιήθηκε μόνο για κρατουμένους και πρόσφυγες. Η υποδοχή των συνηθισμένων μεταναστών γινόταν σε άλλους σταθμούς.
Κατά κάποιο τρόπο, το Έλις Άιλαντ λειτούργησε και ως μία κολυμπήθρα, καθώς πολλοί άνθρωποι απέκτησαν εκεί ένα νέο όνομα. Λέγεται πως αν κάποιος από τους υπαλλήλους δεν μπορούσε να εκφέρει το όνομα ενός μετανάστη, το άλλαζε κατά προσέγγιση σε κάτι πιο σύντομο και απλό. Ιδιαίτερα, αν ο νεοφερμένος δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει Αγγλικά.
Από το 1852 μέχρι και το 1954, δηλαδή για περισσότερο από έναν αιώνα, το νησί Έλις, που βρίσκεται στα ανοιχτά της Νέα Υόρκης, λειτούργησε σαν ο «πρώτος σταθμός», για τα εκατομμύρια μετανάστες που ήθελαν να βρουν μια καλύτερη ζωή στην «γη της επαγγελίας», την νέα απέραντη χώρα της Αμερικής, που προσέφερε τότε απλόχερα ευκαιρίες στον κόσμο που έφτανε εκεί.
Στις 11 Απριλίου του 1890, φτάνουν οι πρώτοι Έλληνες στο νησί Έλις. Για χρόνια, όσοι έφταναν εκεί έτρεμαν να μην τους γυρίσουν πίσω.
Όταν οι μετανάστες έβλεπαν το επιβλητικό Άγαλμα της Ελευθερίας (που πολλοί υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στο νησί Έλις), ένοιωθαν ανακουφισμένοι, χωρίς να περιμένουν τον έλεγχο που θα ακολουθούσε. Εκτός από την υγεία τους, μοναδική προϋπόθεση για να τους επιτραπεί η είσοδος στη χώρα, ήταν να έχουν μαζί τους 25 δολάρια, ώστε να καταφέρουν να επιβιώσουν μέχρι να βρουν μια δουλειά.
Από το 1890 μέχρι το 1924, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες έφτασαν στο νησί Έλις και προσπάθησαν να κάνουν την τύχη τους στην Αμερική. Οι μισοί περίπου από αυτούς, επέστρεψαν κάποια στιγμή της ζωής τους στην Ελλάδα. Ο ρατσισμός κατά των Ελλήνων ήταν μεγάλος, με τους ντόπιους να τους αποκαλούν «βρωμοέλληνες» («dirty Greeks») και «λιγδιάρηδες» («greaseballs»), ενώ ανήκαν στα έθνη που τους φώναζαν PIGS (Polish, Italian, Greeks, Slavs), δηλαδή “γουρούνια”.
Παρ’ όλα αυτά, η χώρα έδωσε σε πολλούς Έλληνες την δυνατότητα να δουλέψουν και να μεγαλουργήσουν. Σήμερα το νησί Έλις, είναι τουριστικό αξιοθέατο με πάνω από τρία εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο. Όποιος γνωρίζει κάποιον συγγενή του που βρέθηκε κάποτε στο «πρώτο σκαλοπάτι» της Αμερικής, τότε μπορεί να το επισκεφτεί, να μάθει την ιστορία της μετανάστευσης των ΗΠΑ αλλά και να ρίξει μια ματιά στα αρχεία των μεταναστών. Είτε για να μάθει τις ρίζες του, είτε για να μάθει λεπτομέρειες για την ιστορία των προγόνων του...
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου