Προσφάτως πραγματοποιήθηκε το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο επανέφερε στην πολιτική επικαιρότητα τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Ο Αντώνης της χριστουγεννιάτικης ιστορίας μας λοιπόν κατάφερε να γκρεμίσει ότι έχτιζε η ΝΔ για 30 χρόνια μετά την επταετία, ένα κεντροδεξιό περισσότερο προφίλ με έμφαση στο μεσαίο χώρο.
Ο Αντώνης λοιπόν άναψε το δικό του σπίρτο και φαντάστηκε ότι γυρνάει πίσω στον χρόνο. Στην μετεμφυλιακή περίοδο όπου κυνηγάνε, βασανίζουν και σκοτώνουν κομμουνιστές, για ένα καλύτερο (Βρετανικό) Αύριο για τους μαυραγορίτες, τους χίτες και τους ταγματασφαλίτες. Προσπάθησε να συνδέσει λοιπόν τον ΣΥΡΙΖΑ με το ΕΑΜ, τον Άρη Βελουχιώτη και να απαντήσει στο τι θα είχε γίνει αν είχε κερδίσει το ΕΑΜ στη μάχη της Αθήνας. Την οποία βέβαια ξεκίνησαν οι βρετανοί αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Πιθανότατα η Ελλάδα δε θα ταν προτεκτοράτο για αρχή, κάτι που σοκάρει μάλλον τον Αντώνη. Ο Αντώνης ανέφερε εκτός από τις ιστορικές φαντασιώσεις του και μια αναφορά σε σύγχρονους ήρωες, όπως τον εκλιπόντα Κατσιφά. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για μια καταπληκτική ομιλία, μείγμα Αβέρωφ και Πρέκα. Μια ομιλία που επανέφερε στη νέα χιλιετία το σουξέ των 90s Ζήτω η Ελλάδα, Ζήτω η θρησκεία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία. Τότε που στο ίδιο Συνέδριο αντηχούσε το σύνθημα Αλήτη προδότη Σαμαρά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η παρούσα ιστορία έχει Παύλο Μελά, ορθοδοξία και λαθρομετανάστες. Α και μία αναφορά σε κλειστά και ανοιχτά σύνορα με την οποία γελάνε μια τα μπετά από την Αλβανία των 90s, τότε που ο Αντώνης ήταν υπουργός Εξωτερικών.
Για να μη νομίσει κανένας πως αστειεύεται ο Αντώνης δήλωσε ξεκάθαρα πως θα τους πάει (τους Συριζαίους) μέχρι τέλους. Ξέχασε το “γαμιώντας” αλλά οκ πόσο political incorrect να γίνει σε είκοσι λεπτά. Οι φαντασιώσεις του Αντώνη συνεχίζονται και μιλάει για επενδύσεις που ερχόταν στη χώρα το 2014, για αίσθημα ασφάλειας, και άλλα ακατάληπτα. Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος να πει ότι η ομιλία αυτή ήταν το γαμώτο του Αντωνάκη που του πήραν το παιχνίδι πριν από 3 χρόνια. Και θα ίσχυε αν δε γινόταν την επομένη το χτύπημα στον τηλεοπτικό σταθμό skai.
Περιττό να γίνει αναφορά πως το κτύπημα είναι καταδικαστέο. Έτσι και αλλιώς κανένα κόμμα της αριστεράς στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ με το αντάρτικο πόλεων, για να συμφωνεί τώρα με την επιλογή αυτή. Πόσο μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι πλέον κόμμα της αριστεράς. Παρόλα αυτά είδαμε σε λίγες ώρες σύσσωμη την αξιωματική αντιπολίτευση να παθαίνει Αντώνη Σαμαρά και να ξεκινάει διάφορα ακατάληπτα: γιατί ο Τσίπρας δεν επισκέφτηκε τον τηλεοπτικό σταθμό, η Γεροβασίλη είπε Φάληρο και όχι skai, για όλα αυτά φταίνε τα γιαούρτια το 15 και οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια, η Αριστερά που υποθάλπει τη βία, κλπ κλπ. Και όχι μόνο από γνωστά δεξιά εξτρέμ αλλά και από φιλήσυχους του κέντρου όπως ο Μπελογιάννης. Πώς έγινε λοιπόν αυτό;
Μια πρώτη ανάλυση θα ήταν ότι η ΝΔ βαριέται να κυβερνήσει και θέλει να ξαναβγεί ο ΣΥΡΙΖΑ όποτε το ρίξε στις μαλακίες. Μια δεύτερη ωστόσο ανάγνωση θα έλεγε ότι από άποψη management η ΝΔ βλέπει την κρίση ως ευκαιρία. Ευκαιρία να τελειώνει μια και καλή με το ιδεολογικό αφήγημα της αριστεράς και να βάλει μπροστά το δικό της ακροδεξιό αφήγημα. Και πια καλύτερη ευκαιρία από μια περίοδο όπου κόμμα το οποίο φέρει στο όνομα του τη λέξη Αριστερά εφαρμόζει πολιτικές λιτότητας και ο κόσμος μένει έκπληκτος και απελπισμένος. Έτσι η ΝΔ παίρνει το ρίσκο να αφήσει το κέντρο και να πλαγιοκωπήσει την κυβέρνηση από τα δεξιά. Και επειδή στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής δεν έχει να πει και τίποτα για την κυβέρνηση, αφού συμφωνούν και οι δύο στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα, στρέφεται στα ψήγματα αριστερής πολιτικής που προσπαθεί να πασάρει η κυβέρνηση.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ουδεμία σχέση έχει με την τρομοκρατική επίθεση. Όλα αυτά για ηθική αυτουργία του Τσίπρα και οποιουδήποτε Συριζαίου που έκραζε το skai, πρόκειται για ενοχοποίηση εκ προθέσεως, και μάλιστα υποτιθέμενης από τα συμφραζόμενα, δηλαδή μια λογική φασίζουσα. Που στόχο δεν έχει το ΣΥΡΙΖΑ αλλά το ιδεολογικό περιεχόμενο της λέξης αριστεράς στην Ελλάδα. Εξάλλου όπως είπε και ο πρωινός εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Άρης πορτοσάλτε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρήσει οριστικά στη σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχει πρόβλημα.
Οπότε εκτός από το να γελάμε με το κρεσέντο του Αντωνάκη, κάτι πρέπει να κάνουμε ως Αριστερά. Ας δούμε όμως τι υπάρχει. Υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ που εφαρμόζει νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Προοδευτική βέβαια σε σχέση με τα όνειρα του Αντωνάκη, αλλά σε κάθε περίπτωση, μακριά από κάθε όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη, αυτοοργάνωση και όλα τα συναφή. Το ΚΚΕ είναι ένα συμπαγές και άκαμπτο κόμμα, σταλινικού τύπου. Κάνει ως προς αυτό τη δουλειά του αλλά ούτε θέλει ούτε ενδιαφέρεται να προσελκύσει μεγαλύτερες μάζες.
Άρα στην κεντρική πολιτική σκηνή διαμορφώνεται ένα κενό. Ουσιαστικά το κενό που κάλυπτε (με όλα τα στραβά του) ο Συνασπισμός. Μιας αριστεράς ανοιχτής, με ευαισθησία στα δικαιώματα, με πολιτιστική αντιπρόταση. Μιας Αριστερά που τα μέλη της και οι φίλοι της δε συζητάγαμε για ξυλίκια, για τον πόνο της εργατιάς, τις κάλτσες που πλέκει η γυναίκα του κομμουνιστή, αλλά για θέατρο, για καλτ ταινίες, για μουσική. Μιας αριστεράς που θα πήγαινε και μέσα στο Μέγαρο Μουσικής και έξω από αυτό στις πορείες ενάντια στις ΗΠΑ. Και το στοίχημα είναι να καλυφθεί σύντομα αυτό το κενό.
Έως τότε ευτυχισμένο το 1948. Γιατί προς τα εκεί θέλει ο Αντωνάκης να μας πάει. Επειδή όμως έρχονται γιορτές να ευχηθούμε στον Αντώνη της ιστορίας μας να κατουρήσει και λίγο για να μη πάθει τίποτα χρονιάρες μέρες.
του Πάνου Χριστοδούλου
πηγη nostimonimar.gr
μονταζ eimailefteros
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου