Υπήρξαν δωσίλογοι, μαυραγορίτες, ταγματασφαλίτες και άλλοι «κλάδοι» συνεργατών των Ναζί. Προέρχονταν από τη Δεξιά και αποκαταστάθηκαν από τη Δεξιά.
Ήταν ύβρις, όχι μόνο για τους δημοκρατικούς πολίτες που συγκρότησαν κατά κύριο λόγο της αντιστασιακές δυνάμεις, δίνοντας συχνά της ζωή τους. Αλλά και για για τους συντηρητικούς πολίτες που πολέμησαν της Γερμανούς από τις δικές τους οργανώσεις .
Ο Μητσοτάκης τους τσουβάλιασε με όσους συνέπραξαν με την κατακτητή.
Φαίνεται όμως ότι ο Πρωθυπουργός έχει αναλάβει κάποια εργολαβία, που ο ίδιος αποκάλεσε με κομπασμό.…κατάργηση των «ιδεολογικών άβατων»: να ακυρώσει τα μεγάλα ορόσημα της σύγχρονης πολιτικής και εθνικής ιστορίας. Ιδίως τους αγώνες που εμπνέουν τη νεολαία.
Να θολώσει το νόημα τους και έτσι να δώσει συγχωροχάρτι σε όσους έκαναν το αντίθετο από ό,τι επιβάλει το Σύνταγμά και η συνείδηση του πολίτη -απέναντι στην τυραννία και την εχθρική εισβολή.
Αυτή τη φορά έπιασε το Πολυτεχνείο και δήλωσε, πάλι στη Βουλή, ότι « δεν συμμετείχαν μόνο αριστεροί». Δεν ξέρουμε τι εννοούσε. Ούτε αν ξέρει καν ποιοι συμμετείχαν. Ο ίδιος με τους αγώνες δεν τα πήγαινε ποτέ καλά.
Αλλά ποιοι ακριβώς συμμετείχαν μπορεί να το δει αν πάρει την Συντονιστική Επιτροπή της Κατάληψης- όπως και της Νομικής προηγουμένως, τις λίστες όσων διώχθηκαν και φυλακίστηκαν μετά αλλά και πριν το Πολυτεχνείο, όσων συγκρότησαν τις αντιστασιακές οργανώσεις.
Η κατάληψη του 1973 είχε προοδευτικό πρόσημο. Με κυριαρχία της Αριστεράς. Αλλά προφανώς υπήρξε υποστήριξή της και από πολίτες όλων των πεποιθήσεων.
Προφανώς αυτό ενοχλεί τη φιλοχουντική Δεξιά διαχρονικά και συχνά εκπρόσωποί τους-ακόμη και σημερινοί βουλευτές της ΝΔ- προσπάθησαν να συκοφαντήσουν την εξέγερση και τους εξεγερμένους.
Ποιοι μετείχαν στην κατάληψη είναι ιστορικά εξακριβωμένο. Με ονοματεπώνυμα. Η αναφορά Μητσοτάκη έγινε για να διατυπωθεί η ύβρις εναντίον τους: ότι τάχα «έκαναν πολιτική καριέρα με το Πολυτεχνείο».
Μας τάπαν κι άλλοι. Καλύτερα με το Πολυτεχνείο, παρά με τον Παττακό και τον Παπαδόπουλο. Αλλά δεν μας ανέφερε όμως μερικούς. Για να ξέρουμε κι εμείς- πώς κάνεις καριέρα όταν στέκεσαι απέναντι στο τανκς. Ή στα μπουντρούμια της ΕΣΑ.
Η πρόθεση του Πρωθυπουργού είναι προφανής: να σπιλώσει το νόημα του Πολυτεχνείου και όσους πρωταγωνίστησαν. Όσους συγκρουστούν τη γενιά της ρήξης και των αγώνων. Και έτσι να καλύψει αναδρομικά ποιας παράταξης άνθρωποι συνεργάσθηκαν με τη χούντα.
Σε ποιο κόμμα ακόμη και σήμερα βρίσκονται άνθρωποι που έχουν λιβανίσει τους κολονέλους. Όταν έχεις τον Βορίδη και τον Αδωνι –υπουργούς, δεν σε παίρνει να μιλάς και πολύ για το Πολυτεχνείο.
Ο Μητσοτάκης δεν αντιλαμβάνεται τι ήταν το Πολυτεχνείο. Ούτε τι αντιπροσωπεύει στη λαϊκή συνείδηση. Προκύπτει και από τη θέση του για τη εφετινή επέτειο, την οποία μάλλον προσπαθεί να καλύψει με τις ανιστόρητες αναφορές του στον Νοέμβρη του 1973.
Αυτή η θέση είναι η εκ των προτέρων απαγόρευση των εκδηλώσεων τιμής. Αν και έρχεται δεύτερος -μετά τον Χρυσοχοΐδη που γράφει και σ’ αυτό μια ακόμη σελίδα δόξας. Η τριτος, μετά τον… Μπογδάνο!
Ένας εκλεγμένος πρωθυπουργός που σέβεται τα ορόσημα της Δημοκρατίας, θα μιλούσε αλλιώς. Θα καλούσε, όπως ακριβώς έκανε ο Τσίπρας, να λάβουν υπόψη τους οι πολίτες τα εφετινά δεδομένα και να ορίσουν τη στάση τους κατά τη συνείδησή τους και την ευθύνη τους. Δεν θα έλεγε «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Προφανώς ο Πρωθυπουργός δεν δέχεται ότι υπάρχουν πολίτες με δημοκρατική συνείδηση και ευθύνη. Θεωρεί ότι μπορεί να ακυρώσει την Ιστορία, να σπιλώσει αγώνες και να δημιουργήσει κολυμβήθρες του Σιλωάμ για κάποιους στο κόμμα του. Ή να δημιουργήσει κοινωνία σε ακινησία.
Η αυτό-στρατολόγηση Μητσοτάκη εκφράζει το μίσος της βαθιάς Δεξιάς για το Πολυτεχνείο, όπως έχει εκδηλωθεί ως τώρα με πολλούς τρόπους.
Προσπαθεί θολώσει τη μνήμη και τα μηνύματα, να σπιλώσει τη μνήμη του Πολυτεχνείου και να συκοφαντήσει τους πρωταγωνιστές του. Κατά τον τρόπο που προσπάθησε να ξεπλύνει τους κατοχικούς συνεργάτες στην αντίσταση. Είναι κινήσεις προς τα δεξιά του ιδίου και του κόμματός του. Δεν είπε κάτι που δεν έχει ακουστεί ως τώρα από τους πιο αξιοθρήνητους κεκράκτες της σκληρής Δεξιάς.
Οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης είναι υπερήλικοι, ή δεν ζουν για να του απαντήσουν.
Οι πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου όμως είναι εδώ. Ο Λαλιώτης, ο Τζουμάκας, ο Χριστοδουλάκης, ο Λυγερός, ο Χατζησωκράτης, η Ρηγοπούλου, ο Αλαβάνος, ο Μπίστης, ο Ανδρουλάκης, ο Στ. Παππάς, η Καρυστιάνη, –ακόμη και ο Χρ. Λαζαρίδης– για να επικαλεστούμε κάποιους επώνυμους και οι αμέτρητοι ανώνυμοι της κατάληψης, θα τον αφήσουν να ισοπεδώσει τον αγώνα μιας γενιάς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου