Η ώρα κοντεύει τρεις.
Ο ύπνος άφαντος, μα η μορφή σου παντού φανερωμένη.
Ο ήχος της φθινοπωρινής βροχής, σαν μια μελαγχολική μελωδία που έχει γράψει ο ουρανός.
Κλαίνε τα σύννεφα και απόψε.
Πλησιάζω το τζαμί και χαζεύω.Ο ύπνος άφαντος, μα η μορφή σου παντού φανερωμένη.
Ο ήχος της φθινοπωρινής βροχής, σαν μια μελαγχολική μελωδία που έχει γράψει ο ουρανός.
Κλαίνε τα σύννεφα και απόψε.
Εσύ πουθενά, μα εσύ παντού!
Πόσο θράσος να έχουν τελικά μερικές σταγόνες βροχής;
Αρκετό υποθέτω ώστε να επαναφέρουν την θύμησή σου, αλλά ελάχιστο για να σε ξαναφέρουν πίσω.
Κρίμα που δεν είσαι εδώ.
Κρίμα να είσαι εδώ μα να μην το ξέρεις!
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου