φανοστάτες πλατείας στα Τρίκαλα, (μαζί με 'κείνο του τελευταίου πιστού του, του Τζαβέλα), τον Ιούνιο του 1945, ήταν προάγγελος της μοίρας κι αυτών των απλών ανθρώπων που είχαν πιστέψει στον αγώνα του. (Τίποτε άλλο δεν δείχνει η εικόνα, ούτε τη χαρά των εχθρών, τα πανηγύρια τους, ούτε τη θλίψη των φίλων. Μας δείχνει όμως την άβυσσο της εποχής, το βάθος του μίσους και της σύγκρουσης…).Ο Άρης Βελουχιώτης δεν ήταν ήρωας μυθιστορήματος, δεν ήταν φανταστικό πρόσωπο για να πλαστεί κατά την περίσταση. Πολύ καιρό μετά το θάνατό του τού αποδόθηκαν και του αποδίδονται ιδιότητες που δεν ταιριάζουν ούτε στην ιστορία του ούτε στην εποχή μέσα στην οποία έδρασε. Δεν ήταν αόριστα ανατρεπτικός και αφηρημένα επαναστάτης. Ήταν στέλεχος συγκεκριμένου κινήματος, του κομμουνιστικού, στην αντιστασιακή εκδοχή του. Έμοιαζε με τον Ζαπάτα και τον Πάντσο Βίλα όσο έμοιαζε η Ελλάδα του '40 με το επαναστατημένο Μεξικό του '17. Δηλαδή καθόλου!.. Ο ίδιος μάλιστα, μπορούμε να υποθέσουμε, θα θύμωνε πάρα πολύ αν άκουγε να τον ονομάζουν "αρχηγό των ατάκτων".Ο Αρης Βελουχιώτης δεν είχε ανάγκη όσο ήταν ζωντανός τις "αγιαστούρες", έτσι και νεκρός δεν τις χρειάζεται. Ο Αρης βγήκε από τα σπλάχνα του αγωνιζόμενου λαού και ήταν εκφραστής του πόθου του λαού για λευτεριά, γι' αυτό, πάρα τις προσπάθειες σπίλωσης της μορφής του από πολλές πλευρές εξακολουθεί να θεωρείται ηγετική μορφή του λαϊκού κινήματος. Αυτά και άλλα πολλά επιβάλλουν την αναγνώρισή του όχι μόνο Πανελλαδικά και η μορφή του να περάσει στα σχολεία αλλά και Παγκοσμίως. Να τραγουδάμε, και δικαίως τον ήρωα Τσε γκε βάρα και άλλους αγωνιστές της διεθνούς σκηνής, αλλά να μην παραβλέπουμε τους δικούς μας ήρωες και αγωνιστές και παν απʼ όλα την αλήθεια, που τη μετέτρεψαν σε ψέμα και υποκρισία.
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου