Η Μακρόνησος αρχικά λειτούργησε ως τόπος φυλάκισης Τούρκων αιχμαλώτων κατά την περίοδο 1912- 1913. Αργότερα, κατά την περίοδο 1922-1923, λειτούργησε ως λοιμοκαθαρτήριο Πόντιων προσφύγων.
Κατά την διαμονή τους
εκεί πολλοί απο αυτούς έχασαν την ζωή τους λόγω των απάνθρωπων συνθηκών
διαβίωσης.
Ο Ριζοσπάστης στις 8-12-1923 στο κεντρικό του άρθρο “Προς τις εργαζόμενες προσφυγικές μάζες” αποτυπώνει τις άθλιες συνθήκες με τις οποίες υποδέχθηκε το ελληνικό κράτος τους πρόσφυγες στο λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου. “..Αυτοί φάγανε 40 χιλιάδες πρόσφυγες στη Μακρόνησο στην καραντίνα..”, λέει χαρακτηριστικά το άρθρο.
Η Μακρόνησος αποτέλεσε καθ' όλη την διάρκεια της νεότερης ελληνικής ιστορίας, έναν τόπο εξορίας πόνου και θανάτου.
Το στρατόπεδο του θανάτου της Μακρονήσου κατασκευάσθηκε απο τον πρωθυπουργό του κέντρου Θ. Σοφούλη. Σκοπός του νησιού θα ήταν να εκτοπισθούν εκεί πολιτικοί κρατούμενοι απο όλη την Ελλάδα καθώς και ύποπτοι πολίτες με φιλοαριστερές ροπές. Το στρατόπεδο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1947. Οι σκοποί του στρατόπεδου ήταν δύο: Η πολιτική αναμόρφωση και η φυλακή των αμετανόητων. Στην Μακρόνησο βρέθηκαν διάφορες κατηγορίες φυλακισμένων: Πολιτικοί κρατούμενοι του ΚΚΕ, μέλη του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ, ύποπτοι για φιλοκομμουνιστική δράση καθώς και στρατιώτες που λιποτακτούσαν απο τις γραμμές του ΕΣ ή αρνούνταν την στράτευση. Χίλιάδες ψυχές βασανίσθηκαν , πόνεσαν και πέθαναν.
Τον Οκτώβριο του 1949 ιδρύθηκε ο αυτόνομος Οργανισμός Αναμορφθωτηρίων Μακρονήσου ή Ο.Α.Μ. που όμως σε πολύ μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, μετά την επίσκεψη στο νησί της Βασίλισσας Φρειδερίκης, διαλύθηκε. Οι εξορίσεις στην Μακρόνησο συνεχίστηκαν από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν (Σ. Βενιζέλου, Ν. Πλαστήρα) κυβερνήσεις κεντρώες , τουλάχιστον στα χαρτιά και φυσικά με την πολιτική υποστήριξη των κομμάτων της δεξιάς. Ο εγκλεισμός συνεχίζεται κατά την διάρκεια όλων αυτών των κυβερνήσεων, μέχρι την σταδιακή κατάργησή τους την περίοδο 1951-1952 επί κυβερνήσεων Ν. Πλαστήρα (κυβέρνηση συνασπισμού) και Αλ. Παπάγου . Εξ αυτών των λόγων, το νησί κρίθηκε, στα νεώτερα χρόνια, με απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού Μερκούρη, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της εποχής του εμφυλίου, οπότε σήμερα νησί και κτίσματα των επιμέρους στρατοπέδων σε αυτό προστατεύονται από παρεμβάσεις. Γενικότερα, απο την εποχή της δικτατορίας που πολλά απο τα κτίσματα του νησιού κατεδαφίσθηκαν, καμία κίνηση δεν έχει γίνει απο μεριάς της πολιτείας για συντήρηση ή αναστύλωση του μνημείου αυτού.
http://kokkinosfakelos
Ο Ριζοσπάστης στις 8-12-1923 στο κεντρικό του άρθρο “Προς τις εργαζόμενες προσφυγικές μάζες” αποτυπώνει τις άθλιες συνθήκες με τις οποίες υποδέχθηκε το ελληνικό κράτος τους πρόσφυγες στο λοιμοκαθαρτήριο της Μακρονήσου. “..Αυτοί φάγανε 40 χιλιάδες πρόσφυγες στη Μακρόνησο στην καραντίνα..”, λέει χαρακτηριστικά το άρθρο.
Η Μακρόνησος αποτέλεσε καθ' όλη την διάρκεια της νεότερης ελληνικής ιστορίας, έναν τόπο εξορίας πόνου και θανάτου.
Το στρατόπεδο του θανάτου της Μακρονήσου κατασκευάσθηκε απο τον πρωθυπουργό του κέντρου Θ. Σοφούλη. Σκοπός του νησιού θα ήταν να εκτοπισθούν εκεί πολιτικοί κρατούμενοι απο όλη την Ελλάδα καθώς και ύποπτοι πολίτες με φιλοαριστερές ροπές. Το στρατόπεδο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1947. Οι σκοποί του στρατόπεδου ήταν δύο: Η πολιτική αναμόρφωση και η φυλακή των αμετανόητων. Στην Μακρόνησο βρέθηκαν διάφορες κατηγορίες φυλακισμένων: Πολιτικοί κρατούμενοι του ΚΚΕ, μέλη του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ, ύποπτοι για φιλοκομμουνιστική δράση καθώς και στρατιώτες που λιποτακτούσαν απο τις γραμμές του ΕΣ ή αρνούνταν την στράτευση. Χίλιάδες ψυχές βασανίσθηκαν , πόνεσαν και πέθαναν.
Τον Οκτώβριο του 1949 ιδρύθηκε ο αυτόνομος Οργανισμός Αναμορφθωτηρίων Μακρονήσου ή Ο.Α.Μ. που όμως σε πολύ μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, μετά την επίσκεψη στο νησί της Βασίλισσας Φρειδερίκης, διαλύθηκε. Οι εξορίσεις στην Μακρόνησο συνεχίστηκαν από τις κυβερνήσεις που ακολούθησαν (Σ. Βενιζέλου, Ν. Πλαστήρα) κυβερνήσεις κεντρώες , τουλάχιστον στα χαρτιά και φυσικά με την πολιτική υποστήριξη των κομμάτων της δεξιάς. Ο εγκλεισμός συνεχίζεται κατά την διάρκεια όλων αυτών των κυβερνήσεων, μέχρι την σταδιακή κατάργησή τους την περίοδο 1951-1952 επί κυβερνήσεων Ν. Πλαστήρα (κυβέρνηση συνασπισμού) και Αλ. Παπάγου . Εξ αυτών των λόγων, το νησί κρίθηκε, στα νεώτερα χρόνια, με απόφαση της Υπουργού Πολιτισμού Μερκούρη, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της εποχής του εμφυλίου, οπότε σήμερα νησί και κτίσματα των επιμέρους στρατοπέδων σε αυτό προστατεύονται από παρεμβάσεις. Γενικότερα, απο την εποχή της δικτατορίας που πολλά απο τα κτίσματα του νησιού κατεδαφίσθηκαν, καμία κίνηση δεν έχει γίνει απο μεριάς της πολιτείας για συντήρηση ή αναστύλωση του μνημείου αυτού.
http://kokkinosfakelos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου