Φαντάσματα στο Κέντρο της Πόλης

Στη συμβολή των οδών Παλαιών Πατρών Γερμανού και Παύλου Μελά, βρίσκεται το νεοκλασικό που διεκδικεί τα τελευταία πενήντα χρόνια την αίγλη ενός από τα λιγοστά γνωστά στοιχειωμένα της πόλης.Η αυτοκτονία της ιδιοκτήτριας που έπασχε από χρόνια ψυχολογικά προβλήματα, δυσαρέστησε την "υψηλή κοινωνία" της εποχής, και ο θρύλος δεν άργησε να δημιουργηθεί.Τα τελευταία χρόνια,
το οίκημα χρησιμοποιείτο εμπορικά, και στέγαζε ένα πολύ ζεστό καφέ μπαρ, που περνούσαμε τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια μας.
Η κουβέντα με τους ανθρώπους του μαγαζιού συχνά κρατούσε ως τις πρώτες πρωινές ώρες, και η ιστορία του "φαντάσματος", ήταν η αρχή για τις φιλοσοφικές συζητήσεις, που ίσως κάποιοι ονόμαζαν αμπελοφιλοσοφίες.Η αέρινη μορφή, έκανε συχνά την αίσθηση της παρουσίας της, εξαφανίζοντας αντικείμενα από το χώρο της κουζίνας, αναβοσβήνοντας τα φώτα και γυρνώντας το ποτενσιόμετρο του ενισχυτή.Οι ένοικοι, πίστευαν ότι όλα αυτά ήταν συμπτώσεις, και απέδιδαν τα γεγονότα σε καθαρά φυσικούς παράγοντες.

Ήταν Σαββάτο βράδυ, και αφού οι πελάτες αποφάσισαν να διασκεδάσουν τη μεθυσμένη τους συνείδηση σε κάποιο club της νυχτερινής Θεσσαλονίκης, οι πόρτες του μαγαζιού έκλεισαν, τα φώτα χαμήλωσαν, και χαλαρώσαμε στο αγαπημένο μας τραπέζι, απολαμβάνοντας τη ζάλη του "Ιωάννη του Περιπατητή".Η Μαρία, η σερβιτόρα του μαγαζιού, πέταξε το δερμάτινο πουγκί με τον καπνό της στο τραπεζάκι, και τράβηξε την ξύλινη καρέκλα απέναντι μου."Δικαιούμαι ένα τσιγάρο μετά από τόση δουλειά" είπε, και κάθισε τεντώνοντας τα κουρασμένα πόδια της.Η κούραση της εβδομάδας με έκανε να νοσταλγώ το ζεστό μου πάπλωμα, και η κάπνα του χώρου μου δημιουργούσε δύσπνοια.Ένα τσιγάρο και έφυγα, σκέφτηκα.Τέντωσα κυκλικά το σβέρκο μου και κοίταξα το πολύφωτο που κρεμόταν από το ταβάνι.Άκουσα βήματα δίπλα μου, και γύρισα να δω που πήγαινε η Μαρία.Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα μάτια της που με κοιτούσαν με φόβο και έκπληξη ταυτόχρονα.Καθόταν ακόμα στην καρέκλα της.Δεν ήταν δικά της τα βήματα που άκουσα.Χαμογέλασα."Σε λίγο θα το κερνάμε και ποτάκι το φάντασμα", είπα και σηκώθηκα για μια επίσκεψη στο WC."Μην αργήσεις", μουρμούρισε."Φοβάμαι μόνη".Ανακάτεψα τα μαλλιά της, και περπάτησα προς τις αντρικές τουαλέτες.

"Μαράκι φεύγω", είπα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου."Που έχεις βάλει το μπουφάν μου?Πίσω από το μπαρ?"κοίταξα προς το τραπεζάκι που καθόμασταν.Μπορούσα να διακρίνω την πλάτη της Μαρίας, και τον καπνό που έβγαινε από το τσιγάρο στο χέρι της.Έκανα μερικά βήματα και ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο της."Γιατί δεν απαντάς?Κοιμήθηκες?" αστειεύτηκα.Το χαμόγελο μου πάγωσε καθώς είδα το κάτασπρο πρόσωπό της.Η καύτρα του τσιγάρου της έκαιγε τα δάχτυλα αλλά δεν έδειχνε να νιώθει πόνο."Το είδα", μου είπε χωρίς να με κοιτάξει."Κάθισε απέναντι μου και έκλαιγε".

Η Μαρία σταμάτησε να εργάζεται στο καφέ-μπαρ και έπιασε δουλειά σε φωτογραφείο απ' ότι έμαθα.Εγώ συνέχισα να πηγαίνω παρέα με τον αδερφό μου, μήπως και συναντηθώ με το λυπημένο πνεύμα κάποιο βράδυ.Δεν είχα την τύχη που περίμενα.Το μαγαζί έκλεισε μετά από μερικούς μήνες, αφήνοντας στον επόμενο ενοικιαστή να ανακαλύψει το παράξενο μυστικό του.

http://musthria