Το τραγικότερο είναι να συμβεί αυτό σε ένα χρονικό σημείο που σηματοδοτεί μια σημαντική περίοδο της ζωής σου η οποία «τρέχει» κάτω από την επικεφαλίδα «ή τώρα ή ποτέ». Είτε καταφέρνεις να χτίσεις ευτυχία τώρα, και να πορευτείς μαζί της, είτε δεν τα καταφέρνεις και η συνθήκη αυτή σε σφιχταγκαλιάζει για όλη την υπόλοιπη ζωή σου.
Έτσι έγινε. Όπως το λένε οι στίχοι...
«Ήταν μια σπίθα στην αρχή και μιας βροχής ψιχάλα,
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά και πέλαγος η στάλα».
Πέρασε
ένας χρόνος, δύο, ...πέντε, έξι και η αγάπη μεγάλωνε και ρίζωνε όλο και
πιο βαθειά, γινόταν το κέντρο της ζωής, της ύπαρξης σου, ο σκοπός και
το μοναδικό σου όνειρο. Μοναδική ευχή και προσευχή σε θεούς και
δαίμονες. Ο έρωτας και η αγάπη που περιμένεις να πάρεις για να ανέβει η
ψυχή σου ψηλά, να σβήσει κάθε προηγούμενη πίκρα, κάθε πόνο και θλίψη. Ελπίζεις, περιμένεις μετατρέπεις την υπομονή σε τρόπο ζωής με την προσδοκία στο θαύμα, στο ότι θα έρθει η στιγμή που επιτέλους αυτό το ανελέητο σύμπαν που κάνει ότι μπορεί για να σε εξοντώσει θα δώσει και σε σένα έναν καλό λόγο για να μη ξανασβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου.
Ναι, έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις ότι είσαι λίγα βήματα πριν την πραγματοποίηση ΑΛΛΑ, ταυτόχρονα μαθαίνεις πως δεν υπάρχει χώρος για σένα. Έπαιξες, (ναι, τη ζωή σου) κι έχασες, η ελπίδα δεν είναι παρά μια αυταπάτη.
Και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα τίποτα, δεν έχεις καμία αξία ώστε να σε βάλει ο άλλος στη ζωή του... και τα χρόνια περνούν, πέρασαν ήδη...
Στάχτη ζωή και όνειρα, όλα μαζί τίποτα, κενό...
πηγη a-sinartisi
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου