Εν Αθήναις...τα φλέρτ...τα ραντεβού

Πολύ παλιά δεν ήταν εύκολο

το σ΄αγαπώ μ΄αγαπάς...

Υπήρχαν όμως τρόποι....

Στα καλά όπως έλεγαν τα σπίτια που είχαν τον τρόπο τους οι υπηρεσίες έκαναν

και χρέη ταχυδρόμου...το πήγαινε το γράμμα της δεσποινίδας αλλά και της κυρίας

το ραβασάκι δηλαδή στον καλό τους που περίμενε στην γωνία.

Θα μου πείς καλά η δεσποινίς αλλά και

η κυρία ;

Συνήθως ο σύζυγος ήταν πολυάσχολος και κάποιας ηλικίας οπότε δεν γλύτωνε

το κέρατο.

Συχνά οι κυρίες αυτές πήγαιναν ταξίδια στας Ευρώπας παίρνοντας μαζί και τον

συνοδό.

Στα χαμηλότερα στρώματα τα πράγματα ήταν δύσκολα...

Ένα άνοιγμα της γρίλιας....τότε ανοιγόκλειναν με κλειστά τα πατζούρια...και ήταν

το σύνθημα για το ναι ή το όχι για το ραντεβού που δεν θα διαρκούσε παραπάνω

από λίγα λεπτά.

Οι Μικρασιάτισες στις γειτονιές της Αθήνας ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά.

Ντύνονται καλύτερα...περιποιούνται τον εαυτό τους έστω και με τα λίγα που έχουν.

Ο μπακάλης σχολιάζει ότι έχει μεγαλύτερη κατανάλωση το μοσχοσάπουνο τώρα.

Συνήθως το πράσινο πουλούσε που ήταν και για μπουγάδα και για ατομική υγιεινή

σκέτη ποτάσα.

Τις είπαν "παρδαλές" τις προσφυγοπούλες που μοσχοβολούσαν στον δρόμο

αλλά το ίδιο είπαν σύντομα και για τις ντόπιες που δεν άργησαν να τις ακολουθήσουν.

Στην ίδια αυλή έμεναν βλέπεις...

Τα φλέρτ άρχισαν να γίνονται περισσότερο φανερά και τα ραντεβού να γίνονται

στην απέναντι γωνία.

Τα ρομαντικά στο Φάληρο ...στου Φιλοπάππου ....μέχρι που θα ερχότανε η ώρα

που ο νέος θα ζητήσει επίσημα την νέα από τους γονείς της.

"Είναι καλό παιδί και δουλεύει..." έτσι απλά.

Συνήθως η νύφη δεν είχε προίκα...και πώς να είχε όταν η οικογένεια

έμενε σε ένα δωμάτιο μιας αυλής με νοίκι.

Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί κάποιο οικοπεδάκι εκτός σχεδίου

με προοπτική για...φώς... νερό...τηλέφωνο.

Ο αγώνας στην συνέχεια του ζευγαριού μεγάλος....

Πετραδάκι...πετραδάκι θα κατόρθωναν να στήσουν μια κάμαρα.

Πίσω στα παλιά
  μονταζ teo