Eν Αθήναις....ένα πολύ παλιό Κυριακάτικο πρωϊνό

Κυριακή πρωϊ έξω στον δρόμο...φωνές για να μαζευτεί η τσακαλοπαρέα....

δίπλα στο σπίτι ένα λοφάκι ...παραπέρα τα αρχαία...σήμερα μόνον αρχαία...
ούτε λοφάκι...ούτε σπίτι ...

πινακίδα μην πετάτε σκουπίδια στον αρχαιολογικό χώρο και από κάτω σακούλες σκουπιδιών.
Στο λοφάκι λοιπόν κοιτώντας την Ακρόπολη....σήμερα δεν την βλέπεις...
Και καταστρώναμε τα σχέδια της ημέρας....
"....άααακη πού είσαι...φεύγουμε για εκκλησία..."
Μια μάνα φώναζε και ίσχυε το κάλεσμα για όλους αφού το όνομά τους
τελείωνε σίγουρα σε ....ακη....Γιωργάκη...Αντωνάκη...Γιαννάκη....
Το λοφάκι ήταν σημείο συνάντησης και για μετά την εκκλησία που γυρίζαμε
με τα αντίδωρα...
Πόσο φυσιολογική μας φαινότανε η θέα με την Ακρόπολη;
Και δεν γνωρίζαμε και πολλά....την απορία είχαμε μόνο πώς σηκώνανε
αυτές τις πέτρες οι Αρχαίοι και έφιαχναν τέτοια πράγματα...αλλά μας
την έλυνε το τραγούδι από το ραδιόφωνο...."...τα παλιά τα χρόνια εκείνα
άνθρωποι...τους Παρθενώνες τους εχτίζαν οι Θεοί..."
Δίπλα στο λοφάκι στο σκάμα όπως το λέγαμε οι αρχαιολόγοι είχαν βγάλει
στην επιφάνεια πρίν από χρόνια μεγάλες πέτρες όπως τις λέγαμε
και από κάτω θα υπήρχαν σπαθιά...παιδική φαντασία....
Ποδόσφαιρο εμείς ανάμεσα στις τσουκνίδες και τα πόδια κοκκίνιζαν
και φαγούριζαν άσχημα....το γιατρικό επί τόπου μολόχα υπήρχε άφθονη...
έκοβες και έτριβες το σημείο και ξαναέμπαινες στον αγώνα....
"....μεσημέριασε θα φάμε....να δω πότε θα διαβάσεις...."
Είχε βγάλει το κεφάλι η μάνα από το μοναδικό παράθυρο της κάμαρας
και η φωνή της έδειχνε ότι δεν υπήρχε περιθώριο διαπραγμάτευσης.
Το απόγευμα της Κυριακής ήταν πάντα μελαγχολικό ....έπρεπε να διαβάσεις
να γράψεις....η Δευτέρα ερχότανε και η γιαγιά της αυλής έλεγε....
"....άντε και αύριο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του..."
πίσω στα παλιά