Η διαπίστωση απ” αρχής μέχρι τέλους θλιβερή.
ΟΛΕΣ οι καφετέριες ο ένας πάνω στον άλλον και η μόνη «συζήτηση» που γινόταν ήταν μέσω Skype ή Facebook. Πραγματικά δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να πάνε να πληρώσουν καφέ…
Στο σινεμά τα ίδια ακριβώς… Και εκεί ο κακός χαμός…
Στο σουβλατζιδικο…. λαϊκό συλλαλητήριο…
Στην παρέα είχαμε και έναν φίλο από αυτούς που η ζωή τους τα φέρνει δύσκολα αυτόν τον καιρό και η βραδινή έξοδος αποτελεί είδος υπερπολυτελείας.
Η μεγαλύτερη έκπληξη για αυτόν, που βιώνει την κρίση στο πετσί του
κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, ήταν οι συζητήσεις που έγιναν με μια
παλιοπαρεα της αρχαίας εποχής, με την οποία έτυχε να συναντηθούμε. Η
παρέα αυτή ήταν άτομα που για αυτούς κρίση = κονόμα και μάλιστα χοντρή.
Και κονόμα =καλοζωία… έστω και με λάθος πρότυπα!
Στην επιστροφή βγήκε το συμπέρασμα, αφού η κοινωνία έχει φανερά
διαχωρισθεί σε αυτούς που κερδίζουν από την κρίση και σε αυτούς που
υποφέρουν από αυτήν, η λύση είναι μια: ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΔΙΑΛΥΘΟΥΜΕ.
ΥΓ Στο σινεμά είδαμε το MAZE RUNNER 2. Ωραία ταινία και με χιλιάδες
υπονοούμενα και ένα σενάριο καταστροφολογίας από αυτά που πολλάκις
έχουμε περιγράψει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου