Ο Αριστερός που ονειρεύτηκε να γίνει Νεοφιλελές και τα ΚΑΤΑΦΕΡΕ!

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρξε ένας δεξιός, ένας αριστερός, ένας κεντρώος και ένας ΝΕΟφιλελές αριστερός σε ένα καράβι. Ο ένας κρατούσε το τιμόνι, ο άλλος ρέμβαζε τον ωκεανό ενώ ο τρίτος, με τυχαία σειρά, σφουγγάριζε

τα λασπόνερα των άλλων. Γεγονός είναι ότι δεν πολυγουστάρονταν μεταξύ τους, ειδικά όταν έπρεπε να αλλάξουν βάρδια και πόστα. Το μόνο που τους ένωνε είναι η σιχαμάρα για αυτόν τον νεοφιλελέ αριστερό, που τρύπωσε σαν ποντικός στο αμπάρι.
Ο νεοφιλελές αριστερός, δεν είναι ένα συνονθύλευμα εκκεντρικών και απροσάρμοστων μεγαλοαστών ή μη χωρίς κομματική στέγη, ενώ το πρόθεμα νέο- δεν προσδιορίζει την παραμικρή φρεσκάδα. Πιο πολύ μοιάζει με γνήσιο λεοπάρ που θα φορεθεί τη χειμερινή σεζόν που, αφού γδάρθηκε, πλύθηκε και ξεπλύθηκε,  ψευτογυαλίζει σε κάποια βιτρίνα.
Το θετικό σε σχέση με αυτόν τον ποντικό που σχεδόν έσπασε τη μύτη τους σκάβοντας και γλείφοντας για να τρυπώσει στο πλοίο και να σταματήσει μια για πάντα να στέλνει χαιρετίσματα στην εξουσία, είναι ότι είναι πανεύκολο να τον αναγνωρίσεις. Αρχικά, σίγουρα είχε μια γιαγιά που πάσαρε τον Πελέ και ένα φεγγάρι έβγαινε με τη Σούζη που γούσταρε να τα τσούζει. Με άλλα λόγια ο νεοφιλελές αριστερός δικαιολογεί τη γνώμη που έχει για τα πάντα υποστηρίζοντας ότι γνωρίζει τους πάντες. Λέει το παραμύθι του δυνατά και σχεδόν πάντα καταλήγει στο ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι τα Χριστούγεννα είναι μια Kαπιταλιστική γιορτή. Παρόλα αυτά, θα κάνει ρεβεγιόν για τα γενέθλια του Χριστού που δεν πιστεύει, ενώ στη γιορτή του δεν κερνάει γιατί αυτές είναι μικροαστικές μαλακίες που τις κάνεις status στο Facebook. Γενικά το Facebook έχει μεγάλη ευθύνη για κάτι τέτοιες περσόνες και κάποια στιγμή πρέπει να πάρει την ευθύνη του. Αν παρατηρήσεις όλα ξεκινούν από τον Άσημο και καταλήγουν στον Μίσσιο για να σου πρήξει λίγο το στομάχι στο γραφείο ότι ο Τσίπρας είναι η ντροπή της Αριστεράς και, μέχρι να του το επιβεβαιώσεις, τον βλέπεις να παλεύει να κουρνιάσει στην κομματική του γραμμή. Αυτά παθαίνεις όμως όταν το μόνο που ξέρεις να παπαγαλίζεις είναι ο συγχωρεμένος ο κομμουνιστής ο παππούς σου, που πολέμησε τους φασίστες και τώρα πολεμάει για τα likes. Αυτά συμβαίνουν όταν προσπαθείς να προσδιοριστείς πίσω από απαρχαιωμένες έννοιες και λέξεις από το κομμουνιστικό λεξιλόγιο που ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν γνωρίζεις καλά, όπως νομενκλατούρα και οπορτουνισμός, έχοντας μια επιφανειακή ανάγνωση των αποσπασματικών ενδιαφερόντων σου.

Ο χίπστερ της Αριστεράς, όταν του δοθεί η ευκαιρία αλλάζει το στυλ του εκφράζοντας το πουλημένο lifestyle που μέχρι χθες κατηγορούσε και σήμερα ανακατεύει στη σούπα με τον Γκεβάρα, ποστάροντας τον ύμνο του ΕΑΜ, πίνοντας ακριβό κρασί, κυκλοφορώντας με καβουράκι. Για τη φιγούρα αυτή, η όποια ιδεολογία εξαντλείται στο πέρασμα που θα βρει για να χωθεί στο καράβι και που με μεγάλη ευκολία θα εγκαταλείψει όταν αρχίσει να μπατάρει για να μεταπηδήσει στο επόμενο.
Ο νεοφιλελέ αριστερός έχει φάει ξύλο σε πορείες χωρίς να έχει παρευρεθεί ποτέ σε αυτές και έχει παλέψει το βράδυ με φασίστες γι’ αυτό είναι πάντα αργοπορημένος στη δουλειά.
Αν αυτός ο τύπος οδήγησε (στον βαθμό που του αναλογεί) στον θάνατο της Αριστεράς, όπως τεκμηριώνεται κοινωνικά ο θάνατος αυτός, ευτυχώς δεν έχει καμία επιρροή και σχέση με τους αληθινούς αριστερούς
Γενικά, μη φοβάσαι όταν τους συναντάς στα καφέ, στους δρόμους, τη δουλειά. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να τους σιγοτραγουδήσεις τους στίχους του Παύλου: "Και τώρα που μας έγινες μοντέρνο κουτσαβάκι, δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή τη πονηρή;".
 πηγη provocateur
μονταζ teo