Καμένη γη

Το να αναφέρεται κανείς σε ασύμμετρες απειλές είναι μάλλον ανόητο, αφού τα δικά μας σφάλματα είναι εκθετικά μεγαλύτερα από τα σχέδια των «εχθρών» μας – πόσο μάλλον όταν ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, όταν φαίνεται καθαρά πως η πατρίδα μας καταρρέει μετατρεπόμενη σε ένα αποτυχημένο κράτος,

επικρατεί ο ατομισμός και η εσωστρεφής μικροπολιτική σε ολόκληρο το εύρος της κοινωνίας.

«Στην ιστορία και στις μέρες μας οι φυσικές καταστροφές δεν είναι σπάνια φαινόμενα. Αυτοί που τυχόν τις υποκινούν, ενδέχεται να είναι εσωτερικά εγκληματικά στοιχεία αλλά και εξωτερικά. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις η απουσία ελέγχων οφείλεται σε κρατικό έλλειμμα. Το ίδιο ισχύει και για την ανεπάρκεια των μέσων αντιμετώπισης ή την ελλιπή οργάνωση. Παρά το ότι στην ανοχύρωτη Πολιτεία μας (μια Πολιτεία δεν είναι οχυρωμένη εάν τα ιδεολογήματα θεωρούν το κράτος και την κρατική κυριαρχία περιττά και αναλώσιμα) η ελπίδα είναι μάταιη, ας ελπίσουμε ότι οι πυρκαγιές δεν θα αποτελέσουν, όπως αποτέλεσαν οι «Ρώσοι κατάσκοποι», αντικείμενο εσωτερικών μικροπολιτικών παιγνίων.

Περαιτέρω όσον αφορά τους επίκαιρους εμπρησμούς που προκάλεσαν τεράστιες ανθρώπινες, περιβαλλοντολογικές και οικονομικές καταστροφές, η έκταση, η πυκνότητα, ο συγχρονισμός στην εκδήλωσή τους και η σχέση τους με ζωτικά οικονομικά, ενεργειακά και πολιτισμικά αγαθά, προκαλεί εύλογους λογικούς συνειρμούς. Αναμφίβολα, στον αχανή και αόρατο κόσμο των μη κρατικών δρώντων και των συχνά διαπλεγμένων με αυτούς υπηρεσιών διαφόρων κρατών, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν οι δράστες. Είναι ακόμη πιο δύσκολο να προσδιοριστούν οι αναλογίες μεταξύ εγχωρίων ασύμμετρων δρώντων (οικοπεδοφάγοι ή πυρομανείς) με τους διεθνικούς ή διακρατικούς ασύμμετρους δρώντες.

Οι σκοποί τώρα που επιδιώκουν να εκπληρώσουν οι δράστες ασύμμετρων απειλών, αν και τόσο κυμαινόμενοι, όσο και ποικιλόμορφοι, έχουν ως κύρια επιδίωξη την πρόκληση ζημιών δυσανάλογων με τα μέσα που χρησιμοποιούν. Μεταξύ άλλων, κύριοι στόχοι είναι το ηθικό της κοινωνίας, το γόητρο των κρατικών θεσμών, η αξιοπιστία της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, η κοινωνικοπολιτική συνοχή και η συσπείρωση ηγεσίας και λαού γύρω από θεμελιώδεις στρατηγικούς σκοπούς και προσανατολισμούς.

Η μεγαλύτερη πάντως «ασύμμετρη απειλή» είναι η βλακεία του εκάστοτε παθόντος (κράτους). Το «μέσον» είναι τα ανύπαρκτα γραμμάρια μυαλού, ενώ κατά περίπτωση οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες και δυνητικά ανυπολόγιστες.  Όπως σε κάθε ζήτημα διεθνών σχέσεων, υπενθυμίζουμε από το Θουκυδίδη τα λόγια του Περικλή όταν είπε τα εξής: «Περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια» (Π. Ηφαιστος,  με παρεμβάσεις)».

analyst.gr