Από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στο Rave: Τα Ξεχασμένα Πολεμικά Κτίσματα που «Έζησαν» Όλες τις Δεκαετίες (Φωτο)

Ο φωτογράφος Marc Wilson αποτύπωσε τα ξεχασμένα πολυβολεία μιας άλλης εποχής και εύχεται να συνεχίσουν να αντηχούν μνήμες και για τις επόμενες γενιές.

Υπάρχουν δεκάδες μεγάλα μνημεία που τιμούν τους πεσόντες της Μεγάλης Βρετανίας κατά την διάρκεια διαφόρων πολέμων. Αλλά δίπλα στις καλογυαλισμένες τιμητικές πλάκες και τα εντυπωσιακά αγάλματα, υπάρχουν
αναρίθμητα κτιριακά απομεινάρια στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και στην Βόρεια Ευρώπη που παραπέμπουν στον πόλεμο και έχουν γίνει πλέον σιωπηρά κομμάτια της φύσης που τα περιβάλει.
Ο φωτογράφος Marc Wilson ξόδεψε έξι χρόνια πηγαίνοντας σε 143 τέτοια μέρη για τις ανάγκες του βιβλίου του με τίτλο The Last Stand που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014. Αν και προφανώς δεν ζούσα όταν αυτές οι αποθήκες και τα πυροβολεία ανέπνεαν τον αέρα του πολέμου, γυρνώντας τις σελίδες του βιβλίου του και αντικρίζοντας αυτά τα σκελετωμένα κτιριακά απομεινάρια που έχουν ριζώσει πλέον στην φύση, ένιωθα μια σύνδεση.

Widemouth Bay, Κορνουάλη, Αγγλία (2011)

Οι εικόνες απεικονίζουν την ενιαία ιστορική κλωστή που έχει τρέξει μέσα από το κέντημα της Βρετανικής ζωής, από τότε που κατασκευάστηκαν τα εν λόγω κτίσματα, αν και ο Marc το θέτει διαφορετικά: «Η περίοδος του χρόνου από την ώρα της κατασκευής τους μέχρι σήμερα, είναι φτιαγμένη από τις ιστορίες, τις μνήμες και τις ελπίδες που αντανακλούν. Τα αντικείμενα μπορεί κάποιος να τα δει και ως σημεία στίξης στο μεγάλο πέρασμα του χρόνου».
Τα τετράγωνα καταφύγια στις εικόνες του Marc με άλλα λόγια, κοιμούνται πια στις ακτές και τους λόφους όπου και χτίστηκαν, περιμένοντας κάποιον να «σκοντάψει» επάνω τους και να βρει έναν χώρο για εκείνα στην προσωπική του γραμμή του χρόνου. Μεγαλώνοντας στο Norfolk, αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν πάντα οριζόντιο. Κοιτούσαμε την ύπαιθρο, τα χωράφια, για να προσανατολιστούμε και πολλές φορές «σκοντάφταμε» πάνω σε απομεινάρια που έμοιαζαν πολύ με αυτά στο βιβλίο του Marc.

Brean Down II, Somerset, Αγγλία (2012)

Τα χωράφια γύρω μας, έκρυβαν μέσα τους τόσο τα απομεινάρια ενός κάστρου, κρυμμένα πίσω από βαριές μεταλλικές πύλες, όσο και ένα παρατηρητήριο από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, το οποίο είχαμε βρει ανάμεσα σε πυκνούς ακανθώδεις θάμνους. Το κάστρο, ή ότι είχε μείνει από αυτό και τα χωρίς οροφή δωμάτια του παρατηρητηρίου, μας επέτρεπαν να καπνίζουμε ανενόχλητοι και οι τοίχοι τους έγιναν τα φυσικά σύνορα των δικών μας κόσμων.
Κοιτώντας την φωτογραφία του Marc από το Brean Down Fort, που εξέχει από την κορυφογραμμή των λόφων του Somerset, φαντάστηκα τον εαυτό μου να κοιτάει από το παράθυρό του, βρίζοντας τον άνεμο και τα σπίρτα που μου είχαν τελειώσει.

Portland, Dorset, Αγγλία (2011)

Τα μέρη αυτά, έγιναν τα τοπία της πραγματικότητάς μας πέρα από το σπίτι μας και όπως μεγαλώναμε, έγιναν ο τρόπος με τον οποίο δραπετεύαμε, μέσω των rave και των free parties. Κάθε τσιμεντένιο χτίσμα που παρείχε κάποια μορφή καταφυγίου στα δάση, στα χωράφια και τους αμμόλοφους που υπήρχαν γύρω μας, ήταν ιδανικό μέρος για να συνεχιστεί το διονυσιακό γλέντι που έστηναν οι διοργανωτές των free parties του Norfolk.
O συνδετικός κρίκος μεταξύ της rave σκηνής και των κτισμάτων στις φωτογραφίες του Marc είναι πραγματικά εμφανής αν κοιτάξει κανείς τις λήψεις από τα πυροβολεία στο Portland του Dorset. Αν η Αγγλία είχε χάσει την περίφημη Battle of Britain, αυτά τα όπλα θα είχαν βοηθήσει να αποτραπεί μια εισβολή από ξηράς. Κι όμως, όταν βλέπω τα τοιχώματα από τα πυροβολεία το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι πόσο ιδανικό μέρος για ένα soundsystem θα ήταν αυτό.

Studland Bay I, Dorset, Αγγλία (2011)

Ακούγεται περίεργο, αλλά νιώθω μια πολύ μεγαλύτερη σύνδεση με το ποιος είμαι, όταν κοιτάω αυτές τις φωτογραφίες, παρά όταν κοιτάω τις εικόνες μου στο Facebook. Είναι λες και ακούω την μουσική να ηχεί πίσω από την λήψη και αυτό φαντάζει μοναδικό για μένα.
Για τον πατέρα και τον παππού μου, αυτές οι φωτογραφίες ακουμπούν τον συλλογικό εθνικό αίσθημα που ρίζωσε μέσα τους από τον πόλεμο, ακουμπούν την αίσθηση δύναμης μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας που στάθηκε απέναντι από τον φασισμό. Αντιπροσωπεύουν μια εποχή, όπου οι αναχρονισμοί του ιμπεριαλισμού ήταν συχνά κομμάτι της καθημερινή κουβέντας. Ήταν οι απτές αποδείξεις ενός πολέμου, αντικείμενα που ζωντάνευαν τους υπέρτιτλους των εφημερίδων και έκαναν τον κίνδυνο να ζωντανεύει, να αποκτά παλμό. Δεν μπορώ να φανταστώ πως η δική μου γενιά μπορεί να καταλάβει πως κάποτε, τα αντιαρματικά οδοφράγματα ήταν ένα αναγκαίο έξοδο για την άμυνα της χώρας.
Ο Marc όμως, θέλησε να κρύψει αυτές τις πολεμικές συνδέσεις. Η λήψη του πολυβολείου στην παραλία του Studland Bay, είναι παρμένη με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να δώσει στο νερό της θάλασσας μια απόχρωση γάλακτος. Με αυτόν τον τρόπο φωτογραφίζει αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν στιγμές μεγάλης βίας και τα μετατρέπει σε σκηνές απόλυτης γαλήνης.
Για να το καταφέρει αυτό, ο Marc πήγαινε στα επιλεγμένα σημεία λήψης πολύ πριν ξημερώσει και περίμενε μέσα στο κρύο για την κατάλληλη εκείνη στιγμή που το φως αναδείκνυε τα συντρίμμια έτσι ακριβώς όπως εκείνος ήθελε να τα αποθανατίσει.

Wissant II, Nord-Pas-De-Calais, Γαλλία (2012)

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση, για το αν τα κτίσματα στις φωτογραφίες του Marc πρέπει να παραμείνουν στις θέσεις τους ως μνημεία, ή αν πρέπει να αφαιρεθούν. Στην περίπτωση του Wissant II, το κτίσμα αφαιρέθηκε, όταν ένα παιδί τραυματίστηκε παίζοντας με τα σιδερένια κάγκελα που εξείχαν από το τσιμεντένιο «σώμα» του κτίσματος. Ο Marc στεναχωριέται για αυτήν την εξέλιξη και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του. Τα κτίσματα αυτά, αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ πιο μεγάλο από αυτό που μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε.
Ζούμε σε μια εποχή όπου ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας ορίζεται από την ποικιλία αυτοκόλλητων που υπάρχουν κολλημένα στα MacBook μας. Το Last Stand αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο. Εικόνες από κτιριακά συντρίμμια που μου μοιάζουν με αίμα και τένοντες. Ο σπασμένος χόνδρος μιας ολόκληρης χώρας, μια μύτη σπασμένη και στραβωμένη.
Όταν καταγράφει κανείς το παρελθόν, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αποτυπώνει και το παρόν, αλλά και το μέλλον. Μια συλλογική έκφραση νοσταλγίας δεν είναι εκεί απλά για να παρατηρεί, αλλά και για να αντηχεί.

Lossiemouth II, Moray, Σκωτία (2011)

Οι φωτογραφίες του Marc λοιπόν, είναι σαν τρύπες στον χρόνο, μέσω των οποίων μπορούμε να δούμε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Μεγάλης Βρετανίας. Ελπίζω απλά ότι τα κτίσματα τα οποία αποθανάτισε να βρίσκονται στην θέση τους και για τις επόμενες γενιές. 
πηγη