Θα κοιτούσαν στα μάτια τους συνανθρώπους τους... με εκείνα τα μάτια της καθαρής ψυχής, και θα τους έδειχναν τα ειλικρινή τους συναισθήματα...Θα περπατούσαν χέρι - χέρι
μες τον βοριά και μες τον ήλιο...
μες τον βοριά και μες τον ήλιο...
θα αγκαλιαζοντουσαν σφιχτά στην μοναξιά, στην θλίψη... στην χαρά και στην αγάπη!
Θα έπιαναν τα χέρια τρυφερά, δίνοντας κουράγιο και δύναμη...
Θα πρόσφεραν ενθάρρυνση κι ελπίδα...ο ένας στον άλλον...για να συνεχίζουν την πορεία της ζωής... Στα εύκολα και στα δύσκολα, στις ανηφοριες και τις κατηφοριες, στα όμορφα και στα άσχημα... Στα μικρά και στα μέγαλα...
Στις καταιγίδες της ζωής μα και στις λιακαδες της...
...πάντα ΜΑΖΙ!
Σε έναν "παραδεισένιο" κόσμο, οι άνθρωποι θα έδιναν την χειραν βοηθείας τους, σε εκείνους που θα την είχανε ανάγκη, χωρίς ΚΑΝ... να χρειαζόταν αυτό να ζητηθεί...
Θα χαμογελούσαν αυθόρμητα στους γύρω τους, σαν μικρά παιδιά, χωρίς να παρεξηθηθουν γι αυτό...
Θα πρόσφεραν απλόχερα έναν ώμο παρηγοριάς δίχως ανταλλάγματα...
Θα λέγαν λόγια ενθάρρυνσης στον ηττημένο... λόγια επιβράβευσης στον νικητή, λόγια παρηγοριάς στον θλιμμένο, λόγια συντροφιάς στον ταξιδευτή...
Θα αγαπούσαν τον πλησίον τους αγνά και αμόλυντα...!
Σε έναν κόσμο φωτεινό κι αληθινό, οι άνθρωποι δεν θα προκαλούσαν πόνο, φθόνο, θλίψη, οργή, απογοήτευση, αδικία... θάνατο!
Δεν θα υπήρχαν πόλεμοι, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες και ανθρώπινες απώλειες...
Σε ένα τέτοιο ιδανικό κόσμο δεν θα δηλητηριαζαμε την φύση, το νερό, τον αέρα που αναπνέουμε... Τους εαυτούς μας!...
Δεν θα υπήρχαν δάκρυα Λύπης... μα μόνο εκείνα τα υπέροχα... τα δάκρυα της Χαράς!!!
Σε εκείνον... "τον ονειρεμένο... αγγελικά" πλασμένο κόσμο...
που θα 'ναι πλημμυρισμένος με αγάπη, καλοσύνη, ελπίδα, ειρήνη, αφθονία, συμπόνια, ευγνωμοσύνη, ανθρωπιά, ανιδιοτέλεια...
Σε εκείνο τον κόσμο που θα 'ναι "λουσμενος" ...από καθαριο Φως στις ψυχές όλων των ανθρώπων...
Θέλω μια μέρα, να πάω να κατοικησω Αδέλφια μου...
ΕΣΕΙΣ?...
Θα έπιαναν τα χέρια τρυφερά, δίνοντας κουράγιο και δύναμη...
Θα πρόσφεραν ενθάρρυνση κι ελπίδα...ο ένας στον άλλον...για να συνεχίζουν την πορεία της ζωής... Στα εύκολα και στα δύσκολα, στις ανηφοριες και τις κατηφοριες, στα όμορφα και στα άσχημα... Στα μικρά και στα μέγαλα...
Στις καταιγίδες της ζωής μα και στις λιακαδες της...
...πάντα ΜΑΖΙ!
Σε έναν "παραδεισένιο" κόσμο, οι άνθρωποι θα έδιναν την χειραν βοηθείας τους, σε εκείνους που θα την είχανε ανάγκη, χωρίς ΚΑΝ... να χρειαζόταν αυτό να ζητηθεί...
Θα χαμογελούσαν αυθόρμητα στους γύρω τους, σαν μικρά παιδιά, χωρίς να παρεξηθηθουν γι αυτό...
Θα πρόσφεραν απλόχερα έναν ώμο παρηγοριάς δίχως ανταλλάγματα...
Θα λέγαν λόγια ενθάρρυνσης στον ηττημένο... λόγια επιβράβευσης στον νικητή, λόγια παρηγοριάς στον θλιμμένο, λόγια συντροφιάς στον ταξιδευτή...
Θα αγαπούσαν τον πλησίον τους αγνά και αμόλυντα...!
Σε έναν κόσμο φωτεινό κι αληθινό, οι άνθρωποι δεν θα προκαλούσαν πόνο, φθόνο, θλίψη, οργή, απογοήτευση, αδικία... θάνατο!
Δεν θα υπήρχαν πόλεμοι, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες και ανθρώπινες απώλειες...
Σε ένα τέτοιο ιδανικό κόσμο δεν θα δηλητηριαζαμε την φύση, το νερό, τον αέρα που αναπνέουμε... Τους εαυτούς μας!...
Δεν θα υπήρχαν δάκρυα Λύπης... μα μόνο εκείνα τα υπέροχα... τα δάκρυα της Χαράς!!!
Σε εκείνον... "τον ονειρεμένο... αγγελικά" πλασμένο κόσμο...
που θα 'ναι πλημμυρισμένος με αγάπη, καλοσύνη, ελπίδα, ειρήνη, αφθονία, συμπόνια, ευγνωμοσύνη, ανθρωπιά, ανιδιοτέλεια...
Σε εκείνο τον κόσμο που θα 'ναι "λουσμενος" ...από καθαριο Φως στις ψυχές όλων των ανθρώπων...
Θέλω μια μέρα, να πάω να κατοικησω Αδέλφια μου...
ΕΣΕΙΣ?...
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου