στην γειτονιά της Αθήνας.....
Έβλεπες και διώροφα με ωραία μπαλκόνια....με εσωτερικές σκάλες....ισόγεια
και υπόγεια.....
Η αλήθεια είναι ότι κάπως νοιώθαμε όταν πηγαίναμε σε αυτά ....
είχαμε φίλους.... τους φέρναμε μέχρι την αυλή και όχι στην κάμαρα...
επισκεπτόμαστε τα σπίτια τους και γνωρίζαμε τις διαφορές που ήταν τεράστιες.
Ποτέ δεν μας έφερναν σε δύσκολη θέση όμως.....
Μετά το κλωτσοσκούφι στην αλάνα και έτσι όπως είμαστε μέσα στο χώμα
πηγαίναμε σε αρχοντόσπιτο για να συνεχίσουμε το παιχνίδι.
Τα παπούτσια από κάτω με τα πέταλα και τις τσόντες στις τρύπες χτυπούσαν
στην ξύλινη καλογυαλισμένη σκάλα και ενώ ανεβαίναμε στο δωμάτιο του φίλου
που ήταν όσο η κάμαρα της αυλής ....από πίσω
η κοπέλα του σπιτιού με το σφουγγαρόπανο καθάριζε.
Μετά από λίγο ερχότανε με ένα δίσκο με καλούδια και μια κανάτα βυσσινάδα.
Οι κυρίες της αυλής όμως έφιαχναν κι αυτές τα δικά τους καλούδια
που τα τιμούσαν δεόντως και οι φίλοι μας από τα αρχοντόσπιτα.
Χαλβάς συμιγδαλένιος σε κουταλιές.....φέτες ψωμί με πελτέ ή βρεμένες και πασπαλισμένες με ζάχαρη....ψωμί με συμμαχικό τσάμπα τυρί από τους "Συμμάχους".....
Αυτά οι φίλοι μας δεν τα εύρισκαν στα σπίτια τους και ειδικά το "Συμμαχικό"
τυρί που το έδιναν σε μη προνομιούχους δηλαδή στους περισσότερους.
Μεγαλώνοντας όμως αυτές οι φιλίες έμειναν πίσω στα παλιά ....στα κοντά
παντελόνια και στα ματωμένα γόνατα.
Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου