Ήμασταν σε ένα υπαίθριο πάρτι. Ήπια μερικά ποτά και δεν σταμάτησα να σε κοιτάω. Ήσουν σε μια παρέα με τέσσερα κορίτσια αλλά κοιτούσες εμένα με ένα χαμόγελο. Ξαφνικά,
ήταν σαν να βρισκόμασταν σε έναν δικό μας κόσμο. Μόνοι, αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Η γνωριμία μας ήταν κλισέ, αλλά εσύ ήσουν μοναδική.
Σαν μικρά παιδιά, φύγαμε μακριά από τον κόσμο και κάτσαμε κάπου μόνοι μας. Μιλήσαμε για τα πάντα. Για εκείνα που δεν έχουμε πει σε κανέναν, για όσα ποθούμε, και μοιραστήκαμε τα όνειρά μας. Ένιωθα λες και σε ήξερα από καιρό, ενώ στην πραγματικότητα σε γνώριζα περίπου είκοσι λεπτά. Η μουσική από το πάρτι σχεδόν δεν ακουγόταν και εγώ έσκυψα και γεύτηκα τα χείλη σου. Μια γεύση γλυκιά και συνάμα πικρή. Γεύση αβεβαιότητας. Ύστερα απ΄αυτό, χαθήκαμε. Το επέλεξες; Το ήθελες; Ποτέ δεν έμαθα και δεν με άφησες να σε πλησιάσω περισσότερο για να μπορέσω να μάθω.
Συναντηθήκαμε ξανά. Τυχαία. Το κλισέ συνεχίστηκε. Σε είδα σε μια στάση λεωφορείου. Το καλοκαίρι σιγά – σιγά μας άφηνε αλλά εσύ φορούσες ένα ανάλαφρο φόρεμα που ανέμιζε στο ψιλό αεράκι. Σε πλησίασα με ένα χαμόγελο και σου μίλησα. Στην αρχή, με κοίταξες μπερδεμένη αλλά μετά το πρόσωπό σου φωτίστηκε από χαρά και τα χέρια σου τυλίχτηκαν γύρω από την μέση μου. Το άρωμα σου μου προκάλεσε μέθη και τα μάτια σου ζαλάδα. Πήγαμε λίγο πιο κάτω, σε μια μικρή καφετέρια που έμοιαζε λες και βγήκε από κάποια ρομαντική ταινία. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήσουν απέναντί μου, νόμιζα πως έβλεπα κάποιο όνειρο και δεν ήθελα με τίποτα να ξυπνήσω. Σε ρώτησα γιατί εξαφανίστηκες. Δεν μίλησες, κατέβασες το κεφάλι και ήπιες λίγο από τον καφέ σου. Ύστερα, μίλησες χωρίς να σηκώσεις το κεφάλι σου.
Φοβήθηκες να δεθείς. Φοβήθηκες να νιώσεις. Από παιδί δεν έμαθες τι σημαίνει να αγαπάς και να αγαπιέσαι και αυτό άφησε ένα τεράστιο κενό στην θέση της καρδιάς σου. Έτσι, έκανες αυτό που σου έμαθαν καλύτερα. Έτρεξες. Μακριά από ευθύνες, μακριά από συναισθήματα, μακριά από την αγάπη. Όση ώρα μιλάς, σε κοιτάω χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο πέρα από το πόσο όμορφη είσαι. Σε διακόπτω χωρίς να το περιμένεις και σε φιλάω για να γευτώ ξανά εκείνη την γεύση που είχα ξεχάσει.
Περνάμε την υπόλοιπη μέρα μαζί. Κάνουμε βόλτες, τρέχουμε στους δρόμους, ξαπλώνουμε σε πάρκα. Σε αγκαλιάζω, τα χέρια μου μπλέκονται στα μαλλιά σου και η ανάσα σου γαργαλάει τον λαιμό μου. Καταλήγουμε στο σπίτι μου. Τα ρούχα εκτοξεύονται σε διάφορες κατευθύνσεις και πετάνε στον αέρα σαν να τα πήρε ο άνεμος αλλά δεν δίνουμε σημασία. Φτιάχνουμε έναν δικό μας κόσμο κάτω από τα σκεπάσματα και θέλουμε να μείνουμε εκεί όσο γίνεται περισσότερο.
Όταν ξυπνάω, δεν σε βρίσκω δίπλα μου. Στο μαξιλάρι, βλέπω ένα σημείωμα με μία μόνο λέξη πάνω του: «Συγγνώμη» Και τότε καταλαβαίνω. Δεν μπορείς να αγαπήσεις, δεν το έχεις μέσα σου να νιώσεις αυτό το συναίσθημα. Αυτό, που ξεπερνάει τον εαυτό σου και απογειώνει το μυαλό σου. Και δεν φταις εσύ, όχι. Ίσως ο τρόπος που μεγάλωσες σε οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Να φοβάσαι, να αγαπάς μόνο τον εαυτό σου και γι’ αυτό δεν σου κρατάω κακία. Ίσως δεν έπρεπε να σε γνωρίσω ποτέ. Ίσως έπρεπε να γυρίσω αλλού το κεφάλι μου εκείνη την νύχτα και μην αντίκριζα ποτέ τα μάτια σου. Αλλά δεν το μετανιώνω και εύχομαι να βρεις κάποτε την δύναμη να σκοτώσεις τους δαίμονες μέσα σου και να αγαπήσεις κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό σου.
Μέχρι τότε, εγώ θα περιμένω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου