Οκτώ χρόνια λειψυδρίας

Λουζόμαστε το τίποτα, γιατί συμβιβαστήκαμε σε μια ζωή που «ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ». Στεγνώνουμε από νοήματα, γιατί κρυφτήκαμε πίσω από το «ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ», καταδικάζοντάς τον σε αυτοακύρωση.
Εφησυχάσαμε, βλέπετε, στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας, δώσαμε αξία σε πράγματα άνευ ουσίας, μιμηθήκαμε άκριτα έναν τρόπο ζωής που δεν μας ταίριαζε, πλαδάρεψε το φρόνημα και

χάθηκε η λεβεντιά.
Αναζητάμε τώρα τις αιτίες των δεινών μας σε μια «κληρονομημένη παθογένεια» και με σκυφτό κεφάλι παπαγαλίζουμε διαστροφικά, πως «έτσι είναι ο Ελληνάρας, ο διεφθαρμένος, ο τεμπέλης», «πως αυτός ο λαός είναι άξιος της μοίρας του, αφού τον έφαγαν τα ποτά και οι γυναίκες». Έτσι κυλάει η ζωή μας και μετράμε τα χρόνια, με μια λαχτάρα να εμφανιστεί ο πεφωτισμένος εκείνος ηγέτης, ό,τι τέλος πάντων ορίζει ο καθένας στο φαντασιακό του ως ηγέτη, που θα ξεπλύνει την εθνική μας ντροπή, θα προτάξει τα στήθη του και θα σταματήσει την κατρακύλα μας!!!
Και όσο περιμένουμε ακινητοποιημένοι στο «δεν έχει νόημα», παραδίνουμε την ζωή μας στον κάθε εκσυγχρονιστή, επανιδρυτή, μεταρρυθμιστή ή και μνημονιστή… να γράψει ιστορία και να παίξει την δική μας την ψυχή.
Κι όμως, όλη η αλήθεια στις δυο αράδες ενός μηνύματος γραμμένου με μαύρη μπογιά στη μάντρα του διπλανού σχολείου:
ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΝΟΗΜΑ... ΡΕ ΦΙΛΕ
Το νόημα κρύβεται στα δύσκολα και είναι αυτό που πυροδοτεί την αδράνεια και υπερβαίνει το εγώ.

• Κρύβεται στον εξανδραποδισμό και τον εξευτελισμό ενός υπερήφανου λαού.
• Κρύβεται στα προδομένα χώματα που επιτροπεύονται εξευτελιστικά.
• Κρύβεται στην χαμένη αξιοπρέπεια και το αβέβαιο μέλλον.
• Κρύβεται στις γενιές που δε θα γεννηθούν, στα όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν.
• Κρύβεται στις έννοιες που απαξιώθηκαν και τώρα μείναμε γυμνοί.
• Κρύβεται στη ματιά του ανέστιου Άλλου, του περιπλανώμενου Άλλου, του ξεριζωμένου Άλλου.

Η στιγμή της ενηλικίωσης, της ανάληψης της προσωπικής ευθύνης, είναι, περισσότερο από ποτέ, αναγκαία προϋπόθεση και αυτή η στιγμή είναι τώρα. Η βαναυσότητα μόνο με ξύπνιο μυαλό αντιμετωπίζεται και με παρρησία. Όχι με την άρνηση και τη σιωπή, την απομόνωση και τη ντροπή, παρά με τον λόγο και την πράξη, τη σύνδεση με τον διπλανό, το άνοιγμα στην κοινότητα.

Μόνο τότε ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΝΟΗΜΑ, όταν «άγρυπνο και ανυπότακτο μένει το πνεύμα, στητό και αγέρωχο το ωραίο ανάστημα».

Της Μαρίας Χατζηδάκη
dromosanoixtos.gr
μονταζ eimailefteros