Εν Αθήναις ......το παλιό το μαγαζάκι της Ευριπίδου

Πάνω από πενήντα χρόνια θα είχε το μαγαζάκι στην Ευριπίδου από την κάτω πλευρά της Αθηνάς ανάμεσα στα χοντρομπακάλικα στα αλλαντικά στα έλαια λίπη. 
Απέναντι από το παλιό ξενοδοχείο των καλντεριμιτζούδων που ήταν και οι καλύτερες  πελάτισές του.
Αρώματα...ψιμύθια βλέπεις προϊόντα για την δουλειά τους...
Έκλεισε και η χειρόγραφη πινακίδα έγραφε μεταφερθήκαμε Αθηνάς κάπου κοντά
στην Ομόνοια.
Φυσικά ο κληρονόμος μεταφέρθηκε....
Και να θυμηθώ τους παλιούς ιδιοκτήτες του δύο πανέξυπνους Επτανήσιους...
Από τα γνωστά καλντερίμια τότε η Ευριπίδου και οι εργαζόμενες κυρίως κάποιας
ηλικίας και με το χαρτί της απόλυσης από τα "σπίτια".
Αυτή ήταν η μοίρα τους μόλις περνούσαν τα ...άντα τα οποία ήταν σημερινά ..ήντα...
'Εβγαζαν όλα τα απωθημένα τους στο μικρό μαγαζάκι με τον καφέ.
Πόσες ιστορίες είχα ακούσει...από την Στάσα...την Σούζη...την Λούλα...
Η ζωή τους για μυθιστόρημα και οι μαγαζάτορες τις άκουγαν με προσοχή
με συμπόνια.
Μου έλεγαν ότι αυτές τους κρατάγανε το μαγαζί...
Μια  υπέργυρη θυμάμαι πήγαινε να ψωνίσει την χύμα κολώνια της
και το κοκκινάδι της ...προτιμούσε να μην φάει παρά να βγεί
απεριποίητη από το σπίτι.
Είχε παντρευτεί έναν καλόν άνθρωπο όπως τον έλεγε πολλά χρόνια μεγαλύτερό της που γνώριζε το παλιό της "επάγγελμα".
Πεθαίνοντας  της άφησε την γκαρσονιέρα στο Μεταξουργείο και μια μικρή
σύνταξη.
Μιλούσε γι αυτόν και δάκρυζε.
Πάλι μελαγχόλησα! 

πίσω στα παλιά