στις γειτονιές στο Κέντρο της Αθήνας.
Δεν θυμάμαι δεν έβλεπα πολλούς.
Μα δεν υπήρχε φτώχεια;
Αν υπήρχε λέει μετά τον εμφύλιο;
Πείνα...φτώχεια με το τσουβάλι...
Στα σκουπίδια δεν πέταγες τίποτα γι αυτό και το σκουπιδιάρικο περνούσε
μια φορά την εβδομάδα.
Ζητιάνους τους λέγαμε τους ρακένδυτους που χτυπούσαν την πόρτα και ζητούσαν κάτι να φάνε και πάντα κάτι τους έδιναν.
Τους ρωτούσαν πού έμεναν από πού είναι ...
Κάποιο μέρος θα είχαν να μείνουν και γι αυτό φρόντιζε η "Πρόνοια" δηλαδή
η γειτονιά.
Άμεση η κινητοποίηση...κάποιο δωμάτιο θα βρισκότανε έστω και για λίγο
μετά έπαιρνε την σκυτάλη άλλος.
Υπήρχαν και οι σακαταμένοι από τους πολέμους ξεχασμένοι από
το Κράτος (ποιό Κράτος) που ζητιάνευαν εκεί στην Αιόλου έξω
από την ΕΘΝΙΚΗ στην Σοφοκλέους...στην Κλαυθμώνος με το ταμπελάκι
ανάπηρος πολέμου.
Φυσικά υπήρχαν και οι περιθωριακοί τύποι που θα τους έβλεπες στου
Φιλοππάπου στου Στρέφη στο ρέμα στην Χαλκηδόνα.
Εξώσεις και εκεί έβλεπες το δράμα...
Η ντουλάπα...το κρεβάτι...το μπαούλο στο πεζοδρόμιο και τον δικαστικό
κλητήρα με τον πολιτσμάνο δίπλα του να δικαιολογεί την δουλειά του
και τον σπιτονοικοκύρη να απολογείται στους γειτόνους.
Τότε ήταν σκληρά τα χρόνια σήμερα είναι τραγικά.
πηγη
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου