Είναι κάποιοι μαχητές της ζωής, των οποίων τις μάχες δεν τις
μαθαίνουμε ποτέ…γιατί οι άνθρωποι που τις έδωσαν μοιάζουν συνηθισμένοι,
καθημερινοί.
Δεν φαίνονται ότι στερήθηκαν κάτι…για να μπορεί ο καθένας να τους το
αναγνωρίσει. Δεν φαίνονται ότι στερήθηκαν κάτι,
ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον, μια ζεστή αγκαλιά, και ότι αγωνίστηκαν για να δείχνουν απλά «φυσιολογικοί», καθημερινοί. Συχνά μπορεί να δείχνουν λίγο ή πολύ ντροπαλοί, και μπορεί το μάτι να τους προσπερνά…
ένα ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον, μια ζεστή αγκαλιά, και ότι αγωνίστηκαν για να δείχνουν απλά «φυσιολογικοί», καθημερινοί. Συχνά μπορεί να δείχνουν λίγο ή πολύ ντροπαλοί, και μπορεί το μάτι να τους προσπερνά…
Ούτε οι ίδιοι συχνά δεν έχουν καταλάβει τι κατάφεραν στην ζωή τους,
κι αν το χουν, μπορεί να ντρέπονται να το πουν, γιατί νομίζουν ότι αυτό
που μετράει δεν είναι τι δυσκολίες ξεπέρασες, αλλά το αποτέλεσμα, ποιος
είσαι, τι κατέχεις… Συχνά υποτιμούν άδικα τον εαυτό τους γιατί έτσι
ακριβώς, συγκρίνονται εκ του αποτελέσματος με τους γύρω τους… Αγνοούν
ότι το δύσκολο περιβάλλον που μεγάλωσαν, ή στο οποίο ζουν, είναι μία
«μάχη»… ότι η ευαισθησία τους είναι το δώρο της ζωής τους, το να μπορούν
να εκτιμούν μικρά κι απλά πράγματα… Συνήθως έχουν κάπως χαμηλή
αυτοεκτίμηση γιατί δεν πήραν τόσο ενδιαφέρον όταν έπρεπε, αν τους το
δώσεις όμως, τα μάτια τους αστράφτουν από ζωντάνια και χαρά. Μπορείς να
μάθεις πολλά από αυτούς, για το τι έχει αξία στη ζωή…
Δεν είναι εύκολο να δουν ότι αυτές οι δυσκολίες της ζωής, τους
«έψησαν» και τους έκαναν πιο ανθρώπινους στους γύρω τους, είναι αυτό
«χάρισμα» θα σου πουν; Έχει αξία σήμερα;
Αυτό που έχει αξία όμως, είναι με το τί παλέψαμε στη ζωή και τα καταφέραμε, ή με το τί έχουμε να δείξουμε; Είναι σίγουρα η διαδρομή ενός ανθρώπου, αυτό που αληθινά έχει αξία…
Αυτό που έχει αξία όμως, είναι με το τί παλέψαμε στη ζωή και τα καταφέραμε, ή με το τί έχουμε να δείξουμε; Είναι σίγουρα η διαδρομή ενός ανθρώπου, αυτό που αληθινά έχει αξία…
Σαν τον γέρο Σαντιάγκο του Χεμινγουέη, ο οποίος γύρισε μετά από μέρες
μάχης στη θάλασσα μ ένα τεράστιο ξιφία, φαγωμένο από τους καρχαρίες
όμως, μην έχοντας τίποτε να επιδείξει ως τρόπαιο… Είχε παλέψει όμως
ογδόντα τέσσερις ημέρες με την φύση και είχε βγει πραγματικός νικητής!
Τι τον ένοιαζε τι θα δουν οι άλλοι; Είχε κερδίσει την μάχη με τον εαυτό
του…αυτό μετρούσε!
Συχνά καταλαβαίνεις ότι ένας άνθρωπος έχει δώσει «άγνωστες μάχες» από
τον τρόπο που έμαθε το μυαλό να «σφίγγει» το στομάχι, να κάνει την
καρδιά του να χτυπά πιο γρήγορα όταν το περιβάλλον τον πιέζει…
Αυτοί οι μαχητές της ζωής μπορεί να δείχνουν συνεσταλμένοι,
ντροπαλοί, να νιώθουν σαν να μην έχουν καταφέρει κάτι σπουδαίο…γιατί το
περιβάλλον τους δεν τους το αναγνώρισε ποτέ. Είναι συνήθως ευάλωτοι στην
κριτική των άλλων, οι οποίοι δεν μπορούν να γνωρίζουν την προσωπική
τους διαδρομή…
Κάποιες φορές όμως συμβαίνει να βρεθεί ένας άνθρωπος στην πορεία τους
που θα τους αναγνωρίσει την αξία των δυσκολιών που πέρασαν στη ζωή
τους. Τότε αυτοί οι μαχητές της ζωής μπορεί να συνειδητοποιήσουν την
πραγματική τους αξία. Τότε είναι πραγματικά δύσκολο να δεχθούν αυτοί οι
άνθρωποι να καταπιεστούν ξανά στη ζωή τους… διότι ο ήρωας μέσα μας,
είναι μία εκδοχή του εαυτού που ενυπάρχει στον καθένα σε κατάσταση
“ύπνωσης”… Ξυπνάει όταν δεν υπάρχει κάτι πια που να μας φοβίει…
Νικόλαος Γ. Βακόνδιος
Ψυχολόγος, πτυχιούχος Α.Π.Θ
Τηλ. γραφείου 213 0308392
www.nvakondios.gr
info@nvakondios.gr
e-psychology.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου