Ανδρέας Κάλβος : Ο ποιητής και αγωνιστής του 1821!

Η Ελλάδα μας είχε ανέκαθεν στο χρονικό της δύσκολες στιγμές που φάνταζαν ακατόρθωτο να ξεπερασθούν… Αυτές οι δυσμενείς στιγμές «γέννησαν» σπουδαίους ανθρώπους, ο καθένας από τους οποίους με τον δικό του τρόπο, έδινε μία σπίθα ελπίδας μες στο σκοτάδι που κυριαρχούσε.

Έτσι προέκυψαν μεγάλοι αγωνιστές αλλά και μεγάλοι καλλιτέχνες που με το έργο τους αντικαθιστούσαν την απελπισία με ανακούφιση, την απόγνωση με αισιοδοξία, την παραίτηση με κουράγιο και δύναμη!
Έχοντας ως κοινό παράγοντα την βαθειά αγάπη τους για την χώρα μας προσέφεραν ό,τι μπορούσε ο καθένας.
Ο Ανδρέας Κάλβος υπήρξε ένας από αυτούς τους ανθρώπους, αφιερώνοντας την ποίησή του στην υπηρεσία του ελληνικού Αγώνα εναντίον των Τούρκων.
Παρόλο που μεγάλωσε στο εξωτερικό και έλαβε ιταλική μόρφωση, ποτές δεν ξέχασε την τόση αγαπημένη πατρίδα του, με την ανάμνηση της οποίας και πέθανε.
Χαρακτηριστική είναι η επιστολή του προς τον Έλληνα ποιητή Ούγκο Φόσκολο (οι Ιταλοί τον θεωρούν έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές τους), στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει: «εγώ, έχω πατρίδα μία άλλη… και σ’ αυτήν θα στρέφονται πάντα οι ιερές ευχές μου…»
Με την ποίησή του εξύμνησε τα ιδεώδη του ελληνισμού, ανάμεσα σε αυτά την ορθόδοξη πίστη, τα αρχαία ελληνικά πρότυπα, την γλώσσα, την ελευθερία, την αρετή, το θάρρος και τον αγώνα των Ελλήνων την περίοδο της Επανάστασης.
«Ω Ελλάς, ω Πατρίς μου\ ελπίδων γλυκυτάτων\μήτηρ. Σε βλέπω ακόμα\ζώσαν και μαχομένην\και αναλαμβάνω».
«Ω  Έλληνες, ω θείαι ψυχαί\ που εις τους μεγάλους κινδύνους\ φανερώνετε ακάμαντον ενέργειαν\ και υψηλήν φύσιν…»
«Περίφημοι ψυχαί\τριακοσίων Λακώνων,\ψυχαί που εδοξάσατε\ τον Ασωπόν και τ’ άλσος\ του Μαραθώνος… Ανέβα στην αράβιον\Οθωμανέ φοράδα\την φυγήν κατεκρήμνησον\ελληνικά θηρία\σε κατατρέχουν…»
Στο τεράστιο ταλέντο του υποκλίθηκε ολόκληρη η ευρωπαϊκή επιστημονική κοινότητα, μεταφράζοντας πολλά έργα του, μεταξύ των οποίων και «η Ωδή στον Ιερό Λόχο», που αναφέρεται στην θυσία του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι, ομίλου από εθελοντές φοιτητές και σπουδαστές υπό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.
«Ας μη βρέξει ποτέ\το σύννεφον, και ο άνεμος\σκληρός ας μη σκορπίσει\το χώμα το μακάριον\που σας σκεπάζει. Ω γνήσια της Ελλάδος τέκνα,\ ψυχαί που επέσατε\εις τον αγώνα ανδρείως,\τάγμα εκλεκτών Ηρώων\καύχημα νέον…»
Το 1821 αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα, προκειμένου να πολεμήσει και αυτός για την ελευθερία της. «Υπέρ γονέων και τέκνων\υπέρ γυναικών\υπέρ πατρίδος πρόκειται\ και πάσης της Ελλάδος\όσιος αγώνας».
Ήθελε ακόμη να κινητοποιήσει και τους φιλέλληνες, ώστε να βοηθήσουν και εκείνοι με την σειρά τους στην επανάσταση. Σε επιστολή του στον στρατηγό Λαφαγιέτ, με πρωτοβουλία του οποίου δώρισαν οι Γάλλοι το άγαλμα της ελευθερίας στην Αμερική μετά το πέρας του εμφυλίου, τονίζει «…Είμεθα πολύ φτωχοί για να μπορέσουμε να συντηρήσουμε τον στρατό και τον στόλο μας, χωρίς καμμίαν παίδευσιν για να περισώσουμε την ελευθερίαν μας, χωρίς όπλα για να οχυρώσουμε τα βράχια μας…Έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις δόλιες προσφορές μιας προστασίας που ο λαός μας δεν την ζήτησε, θα υποκύψουμε; Όχι Στρατηγέ!… Ένα Έθνος που ολόκληρο αντικρίζει τους εχθρούς του με καταφρόνια, τον τάφο του με αδιαφορία, δεν μπορεί να νικηθή… Με λύπη εγκαταλείπω την Γαλλία. Το καθήκον με καλεί στην πατρίδα για να εκθέσω ακόμα μια καρδιά στα πυρά των Μουσουλμάνων…»
Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν τον αξιοποίησε ούτε σαν ποιητή ούτε σαν Αγωνιστή. Έτσι επέστρεψε ξεχασμένος στην Αγγλία, όπου και πέθανε.
«Ας μη μου δώση η μοίρα μου εις ξένην γην τον τάφον. Είναι γλυκύς ο θάνατος μόνον όταν κοιμώμεθα εις την πατρίδα».
Βλέπετε ούτε αυτή η επιθυμία του εισακούστηκε, μέχρι που τον ανακάλυψε τελείως τυχαία ο Κωστής Παλαμάς, διαβάζοντας σε μία βιβλιοθήκη.
Έχοντας διακρίνει στα έργα του τον ασίγαστο πόθο του για την πατρίδα αλλά και το ιδιαίτερο ταλέντο του κινεί τις διαδικασίες, ώστε να εκπληρώσει την επιθυμία του.
Έτσι τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα και τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του Άη Γιώργη των Φιλικών, στον τόπο όπου είχαν ορκιστεί ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας και ο σύγχρονός του, Δ. Σολωμός…
Ως εκπρόσωπος της τέχνης, όταν η ανάγκη χτύπησε την πόρτα της ιστορίας,  έθεσε υπέρτατο στόχο του να βοηθήσει τους Έλληνες στις κρίσιμες στιγμές που περνούσαν και στον Αγώνα που έδιναν… Οι συγκυρίες δεν του επέτρεψαν να το πραγματοποιήσει,  γι' αυτό και χρησιμοποίησε τα δύο του ισχυρά όπλα. Την ποίησή του και την απήχηση που είχε ο λόγος του στο εξωτερικό. Άλλωστε και στις μέρες μας υπάρχει ο απόδημος ελληνισμός που βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα, έτοιμος να μας στηρίξει… Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω τα λάθη του παρελθόντος. Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή μας χρειάζεται όλους ενωμένους και κυρίως εμάς τα νέα παιδιά… Ας αφήσουμε τον φόβο μια για πάντα πίσω και ας ακολουθήσουμε αυτό που τόσο μεστά και ξεκάθαρα  αποτύπωσε ο Ανδρέας Κάλβος:
«Και τώρα, εις προστασίαν μας\ τα χέρια σας απλώνετε.\ Τραβήξτε τα οπίσω…\Ποτέ εις την γην οι αθάνατοι\ τους ληστάς δεν αφήνουν\ ατιμώρητους.»
ΠΥΓΜΗ.gr