Δικαιοσύνη στην Ελλάδα: Το πιο πετυχημένο ανέκδοτο

Δεν είμαστε αφελείς, έτσι ώστε να «έχουμε πέσει από τα σύννεφα» με το άκουσμα της είδησης. Η απόφαση της εισαγγελέως για απαλλαγή του Μίχου από τις βαριές κατηγορίες βιασμού και μαστροπείας στην υπόθεση του Κολωνού, ήρθε να συμπληρώσει όλες τις κραυγαλέες «διευκολύνσεις» που παρέχει η «τυφλή δικαιοσύνη» σε όλες τις υποθέσεις όπου πρέπει να «μπαζωθούν» οι ευθύνες, και να συγκαλυφθούν εγκλήματα που γίνονται μέσα από την ώσμωση πολιτικού κόσμου, υπόκοσμου, διεφθαρμένων αστυνομικών, επιχειρηματιών κ.α.

Πρόσφατα, τα δυο μεγάλα θέματα που απασχόλησαν έντονα την κοινωνία, το έγκλημα των Τεμπών και η υπόθεση του Κολωνού, ανέδειξαν με ανάγλυφο τρόπο την άρνηση του χώρου της Δικαιοσύνης να πράξει αυτό που περίμενε ο Ελληνικός Λαός: Την δίωξη και τιμωρία των πραγματικών ενόχων. Υποτίθεται πως η δικαστική εξουσία έχει μια αυτονομία ώστε να ελέγχει τις άλλες δυο, την εκτελεστική (κυβέρνηση) και την νομοθετική (κοινοβούλιο), όταν καταχρώνται την εξουσία τους ή και μετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στο ποινικό έγκλημα. Όμως, η «δικαιοσύνη» δείχνει να έχει απωλέσει την αυτονομία της και να λειτουργεί με τρόπο προκλητικά μεροληπτικό σε πολιτικό και ταξικό επίπεδο. Ας μην ξεχνάμε ότι η καταδίκη της Χρυσής Αυγής βασίστηκε, επί της ουσίας, στο γεγονός ότι οι ιδεολογικές θέσεις και οι πολιτικές απόψεις της δεν ήταν καθόλου αρεστές στο εγχώριο πολιτικό σύστημα και όχι για κάποιες ποινικές πράξεις. Επίσης, όταν ο πολιτικός κόσμος, εν γένει οι πλούσιοι, οι άμεσοι συνεργάτες τους, οι διακλαδώσεις τους στο κοινό έγκλημα και τις μαφίες, περιπέσουν σε «παραπτώματα» (δηλαδή εγκλήματα και χοντρές παρανομίες), και εφόσον αυτά γίνουν γνωστά, η δικαστική εξουσία μεριμνά ώστε να πέσουν στα μαλακά, πολλά να παραγραφούν, πολλά να συγκαλυφθούν.

Τέμπη και Κολωνός αποτελούν τεράστια πρόκληση σε βάρος της κοινωνίας, και δη των πιο ανίσχυρων μελών της. Στην περίπτωση των Τεμπών πρέπει να κρυφτεί η αλήθεια και να μείνουν ατιμώρητοι όσοι έχουν τις πραγματικές και τεράστιες ευθύνες. Η δικαστική εξουσία δεν έκανε τίποτα τις πρώτες μέρες, δεν συνέλαβε κανέναν, δεν απάγγειλε κατηγορίες, άφησε ανενόχλητες τις αρχές να μπαζώνουν και να εξαφανίζουν στοιχεία. Και μετά η εξεταστική της Βουλής, με πλειοψηφία της κυβέρνησης, συνέχισε την συγκάλυψη. Στην υπόθεση του Κολωνού, ένας παράγοντας – κομματάρχης της Ν.Δ, με διασυνδέσεις με την αστυνομία, μαστροπός και εκβιαστής, που είχε πελατολόγιο με αρκετούς ανώμαλους (πιθανόν και «επώνυμους»), ειδοποιείται στην αρχή (από τις διασυνδέσεις του) για να εξαφανίσει στοιχεία. Ενώ του υποδεικνύεται ότι, αν κρατήσει το στόμα του κλειστό, θα πέσει στα μαλακά. «Ομερτά», λοιπόν, ανάμεσα σε ενόχους. Αλλά και απειλές για άσκηση βίας ενάντια στην 12χρονη από μυστήριους τύπους των κυκλωμάτων. Και έρχεται τώρα η πρόταση της εισαγγελέως να απαλλαγεί από τις βαριές κατηγορίες ο Μίχος (που θρασύτατα και με απύθμενη αλητεία στην απολογία του ισχυρίστηκε ότι «ήμουν ερωτευμένος με την 12χρονη, συνευρέθηκα μαζί της τέσσερις φορές»…).

Δεν έχουμε μπροστά μας μόνο την άθλια υποκρισία, αλλά και μια εντελώς μεροληπτική ταξικά στάση τού εγχώριου συστημικού κόσμου: Προστασία του πλούτου με κάθε τρόπο, συγκάλυψη όλων των διασυνδέσεων που έχει με μηχανισμούς και παρακλάδια του υπόκοσμου και της παραοικονομίας, γενίκευση του «ακαταδίωκτου» για τις ελίτ και τον πολιτικό κόσμο, κλείσιμο του ματιού σε όσους «δικούς» τους πιαστούν, ότι δεν θα έχουν μεγάλες συνέπειες αν σιωπήσουν. Και η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» επιτελεί το «έργο» της: Είτε νομιμοποιώντας τα εθνοκτόνα μνημόνια, είτε κηρύσσοντας κάθε απεργία παράνομη και καταχρηστική, είτε προστατεύοντας εγκληματίες και συγκαλύπτοντας υποθέσεις. Κωλυσιεργώντας σε όσες περιπτώσεις χρειάζεται, λειτουργώντας fast track όταν αυτό βόλευε. Από κοντά και τα ΜΜΕ -με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, που όμως επιβεβαίωσαν τον κανόνα- απλά περιγράφουν, χωρίς να δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στην εξουσία του συστήματος: Αποτελούν κι αυτά αναπόσπαστο κομμάτι της.

Η οργή του κόσμου γι’ αυτού του είδους την «απονομή δικαιοσύνης» είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Και αυξάνεται, επειδή η δίψα για την δικαιοσύνη είναι διάχυτη στην κοινωνία. Επειδή ο Ελληνικός Λαός νιώθει μια τεράστια κοροϊδία και μια παραβίαση ηθικής και κοινής θέλησης για το αυτονόητο: Να πληρώσουν όσοι έχουν εγκληματήσει ενάντια στο κοινό συμφέρον, όσοι ασελγούν σε κορμιά και ψυχές ανυπεράσπιστων, αδύναμων και φτωχών, όσοι έχουν το περιβόητο «ακαταδίωκτο» ως διακεκριμένα μέλη των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Επειδή, με τέτοια καραμπινάτα σκάνδαλα συγκάλυψης και απαλλαγής, έρχεται στην επιφάνεια και ένα άλλο θέμα: Αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης και των επιχειρούμενων διαστρεβλώσεών της. Θέμα σημαντικό που ξεπερνά τα στεγανά, τις αλληλοκαλύψεις, τις συνενοχές των εξουσιών και θεσμών της μετανεωτερικής αποικίας και της διάβρωσης που αυτές επιφέρουν σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού, του Τόπου και της Κοινωνίας. Το έγκλημα του βουλιάγματος και του σαπίσματος της Χώρας συνολικά δεν διώκεται καθόλου. Αντίθετα, προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού από τους συστημικούς θεσμούς και εξουσίες.

Γιώργος Μάστορας

πηγη karditsastakra

μονταζ teo