Η καντίνα του σταθμού

Αν φτάνεις στο σταθμό Λαρίσης με την αμαξοστοιχία από Θεσσαλονίκη και την εθιμική μισάωρη -στην καλύτερη- καθυστέρηση, έχεις την ευκαιρία να κάνεις τις καταθλιπτικές συγκρίσεις με το σταθμό που άφησες πίσω σου

στο Βαρδάρη. Και δεν εννοώ τόσο τις περιοχές, που είναι αμφότερες υποβαθμισμένες, σχεδόν βάση σχεδίου (πχ στην Αθήνα με την αντίθεση μεταξύ της μεσοαστικής Αχαρνών και της προλεταριακής Λιοσίων με τα συνεργεία, που πάει κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής, άσχετα αν τελικά η ζωή τα έφερε αλλιώς και τα ισοπέδωσε όλα). Αλλά από γαστριμαργικής άποψης, που ‘ναι κι αυτή που μας ενδιαφέρει εξάλλου. Κατεβαίνοντας στο σταθμό του Βαρδάρη, σε περιτυλίγουν μυρωδιές και σε τραβάνε από το ρουθούνι σαν φαγώσιμες Σειρήνες: το τσουρέκι του Τερκενλή, γύρος που στάζει αγνό λάδι, μέχρι και τα πλαστικά προϊόντα τύπου Goodys για αυτούς που δεν είναι (ακόμα) μερακλήδες. Ενώ στο σταθμό Λαρίσης, κατεβαίνοντας, συναντάς μόνο ένα Everest ή τη μυρωδιά της αμμωνίας στις σκοτεινές γωνίες και απέναντί σου, τα γραφεία των φασιστών, που σου κόβουν μια και καλή την όρεξη. Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν φτάσεις αργά το βράδυ και κόψεις δεξιά κατεβαίνοντας, για να βρεις την καντίνα του σταθμού και τον κυρ-Χρήστο. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη καντίνα στο κλεινόν άστυ -αυτά είναι λίγο υποκειμενικά εξάλλου- είναι όμως η καλύτερη πρόταση στην περιοχή, σε μια αρκετά μεγάλη ακτίνα, κι έχει συγκεκριμένα πλεονεκτήματα, που το πιστοποιούν.
-καυτερό τσίλι που αναπληρώνει επάξια το μπούκοβο, που το ξέρουν σχεδόν όλοι στο βορρά, αλλά αν το ζητήσεις στην Αθήνα, μπορεί να σε κοιτάξουν απορημένοι, λες και είσαι Βούλγαρος. Όχι από οπαδικό τοπικισμό, αλλά γιατί είναι όντως σλάβικη γεύση το μπούκοβο.
-ενισχυμένα υλικά στο σάντουιτς, με το κλασικό απ’ όλα να περιλαμβάνει κοντά στα άλλα: κέτσαπ, μουστάρδα κι ένα αλλαντικό, πέρα από το κρέας που θα επιλέξεις για τη “γέμιση”. Που μοιάζει βαριά κι ασήκωτη με όλα αυτά αλλά δεν είναι.
-μέλι δικής της παραγωγής, αφού ο καντινιέρης είναι ερασιτέχνης μελισσοκόμος.
Στην ίδια κατηγορία υπάρχουν οι φημισμένες καντίνες στη Μιχαλακοπούλου και την ευρύτερη περιοχή, η καντίνα στην Πειραιώς, στο ύψος του Ταύρου, η Ρωσίδα στο Χαϊδάρι, λίγο μετά το δημαρχείο, και ο Πλαστήρας, στο λιμάνι του Πειραιά, προς τη μεριά της Δραπετσώνας, που αξίζει να τις δοκιμάσετε.

Βασίλης Κρίτσας 

atexnos.gr