Η δύσκολη συνεργασία με την Μπέτι Ντέιβις
Ο Έρολ Φλιν συνεργάστηκε ξανά με τους Μπέτι Ντέιβις, Ολίβια Ντε Χάβιλαντ και Michael Curtiz στην ταινία του 1939 «The Private Lives of Elizabeth and Essex», με τον Φλιν στον ρόλο του Robert Devereux, 2ου Κόμη του Έσσεξ. Κατά τα γυρίσματα καυγάδιζε συνέχεια με την Ντέιβις. Φέρεται μάλιστα η Ντέιβις να τον χαστούκισε στο πρόσωπο πιο δυνατά από ότι χρειαζόταν σε μια σκηνή. Ο Έρολ Φλιν απέδωσε αυτόν τον θυμό στο ανεκπλήρωτο ερωτικό ενδιαφέρον της Ντέιβις για εκείνον. Σύμφωνα όμως με άλλους, η Ντέιβις δυσανασχετούσε να συνεργάζεται με έναν άντρα που θεωρούσε γενικά ατάλαντο.
Ο Έρολ Φλιν είχε πάντα μαζί του τον σκύλο του, Άρνο, μέχρι τον θάνατό του το 1941. Στις 15 Ιουνίου 1938 ο Άρνο δάγκωσε άσχημα την Μπέτι Ντέιβις στον αστράγαλο στην σκηνή όπου χτύπησε τον Φλιν.
Οι ταινίες του Έρολ Φλιν κατά τον Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Το 1940 ο Έρολ Φλιν έπαιξε στο γουέστερν «Πόλη της Βιρτζίνια». Τα γυρίσματα ξεκίνησαν χωρίς να έχει τελειώσει το σενάριο, κάτι που εξόργισε τον Φλιν, που παραπονέθηκε στο στούντιο, χωρίς αποτέλεσμα. Την κατάσταση δεν βοήθησε ο καιρός, που έβρεχε συνέχεια για 2 από τις 3 εβδομάδες των γυρισμάτων και ο Φλιν δεν ήταν καλά σωματικά εξαιτίας αυτού.
Η επόμενη ταινία είχε προγραμματιστεί ήδη από το 1936. Κυκλοφόρησε όμως το 1940 με τον τίτλο «The Sea Hawk», τίτλος παρμένος από το μυθιστόρημα του Sabatini.
Το 1940 κυκλοφόρησε και άλλη μια μεγάλη επιτυχία του Έρολ Φλιν, το «Western Santa Fe Trail», με τους Ολίβια Ντε Χάβιλαντ, Ρόναλντ Ρίγκαν, σε σκηνοθεσία Curtiz, καθιστώντας την 2η μεγαλύτερη επιτυχία της Warner Brothers εκείνη την χρονιά. Η τελευταία ταινία του Έρολ Φλιν με τον Curtiz ήταν το 1941 το στρατιωτικό δράμα «Dive Bomber».
Όταν η Ελλάδα δέχτηκε επίθεση από την Ιταλία, στις δημόσιες εμφανίσεις του καλούσε τον κόσμο να στηρίξει τον ελληνικό αγώνα. Ο Έρολ Φλιν έπασχε από ελονοσία ήδη από την Αυστραλία. Επίσης είχε σημάδια φυματίωσης και αλκοολισμού. Η προσπάθειά του, λοιπόν, να στρατολογηθεί, εφόσον ήταν Αμερικανός Πολίτης από 14 Αυγούστου 1942, απορρίφθηκε για ιατρικούς λόγους, όταν εκτός των άλλων εντοπίστηκε και καρδιακό φύσημα, διάφορα αφροδίσια νοσήματα και λανθάνουσα πνευμονική φυματίωση. Αυτό τον οδήγησε σε ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση αλκοόλ. Οι δημοσιογράφοι φυσικά άρχισαν να χλευάζουν αυτή του την απόρριψη αλλά το στούντιο αρνήθηκε να παραδεχτεί ότι το μεγάλο του αστέρι, που προωθείται για την φυσική του ομορφιά κι αθλητικότητα, έχει προβλήματα υγείας. Εκείνος έπεισε τον αδερφό του να καταταγεί αφού εκείνος δεν μπόρεσε. Ο Αλεξάντερ Φλιν δήλωσε επάγγελμα μποξέρ. Η συμμετοχή του δεν έγινε αμέσως γνωστή καθώς υπήρχε διαταγή προς του Αμερικανούς να μην δηλώνουν την καταγωγή τους γιατί επισήμως η Αμερική ήταν ουδέτερη. Έγινε γνωστή όταν τυχαία κάθισαν σε διπλανό του τραπέζι δημοσιογράφοι.
Η νέα συνεργασία με τον Raoul Walsh και ο αγαπημένος ρόλος του Έρολ Φλιν
Το 1942 ξεκίνησε μια νέα μακροχρόνια επαγγελματική σχέση με τον σκηνοθέτη Raoul Walsh με την ταινία «They Died with Their Boots On», μια βιογραφία του George Armstrong Custer. Ήταν η τελευταία ταινία που έκανε με την Ντε Χάβιλαντ κι έγινε η 2η μεγαλύτερη επιτυχία για την Warner Bros. εκείνη την χρονιά.
Ένας αγαπημένος ρόλος του Έρολ Φλιν ήταν το 1942 ο ρόλος του Jim Corbett στην ταινία του Walsh «Gentleman Jim». Τα δικαιώματα είχε αγοράσει η Warner Bros από την Βέρα, χήρα του Corbett. Η ταινία δεν έχει και πολλές ομοιότητες με την ζωή του μποξέρ αλλά άρεσε στο κοινό. Ήταν η 3η εμπορικότερη ταινία του Έρολ Φλιν. Ο Φλιν ανυπομονούσε και έλαβε εκτεταμένη εκπαίδευση πυγμαχίας γι’ αυτή την ταινία, συνεργαζόμενος με τους Buster Wiles και Mushy Callahan. Είχε πάρει μάλιστα τόσο σοβαρά τον ρόλο του ώστε κατάφερε να διπλασιαστεί σε όγκο κατά την διάρκεια των προπονήσεων.
Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, στις 15 Ιουλίου 1942, ενώ γύρισε μια σκηνή μποξ με τον Ward Bond, κατέρρευσε και τα γυρίσματα σταμάτησαν για μια εβδομάδα. Στην αυτοβιογραφία του, «My Wicked, Wicked Ways», ο Φλιν περιγράφει το επεισόδιο ως ήπια καρδιακή προσβολή.
Το 1943 κυκλοφόρησε το «Thank Your Lucky Stars», μια μιούζικαλ κωμωδία όλων των αστεριών της Warners για συγκέντρωση κεφαλαίων για το Stage Door Canteen. Πρόκειται για το μοναδικό μουσικό νούμερο, όπου ο Φλιν τραγουδά και χορεύει στην οθόνη το «That’s What You Jolly Well Get», ως ναυτικός που καυχιέται για το πως κέρδισε τον πόλεμο.
Κατηγορίες βιασμού κατά του Έρολ Φλιν
Στα τέλη του 1942 δυο 17χρονες κοπέλες, η Μπέτυ Χάνσεν και η Πέγκυ Σάτερλι, κατήγγειλαν τον 33χρονο Έρολ Φλιν για βιασμό στο σπίτι του φίλου του, Frederick McEvoy, στο Bel Air και στο γιοτ Siroc του Φλιν αντίστοιχα. Μετά τις καταγγελίες ξέσπασε τεράστιο σκάνδαλο και πολλοί θαυμαστές του Φλιν ίδρυσαν οργάνωσαν δημόσιες διαμαρτυρίες για τις κατηγορίες.
Η δίκη έγινε τέλη Ιανουαρίου και αρχές Φεβρουαρίου 1943. Ο δικηγόρος του Έρολ Φλιν, Τζέρι Γκίσλερ, αμφισβήτησε τον χαρακτήρα και το ήθος των κατηγόρων και τους κατηγόρησε για πολλά, όπως σχέσεις με παντρεμένους άντρες και στην περίπτωση της Σάτερλι για μια άμβλωση, που τότε ήταν παράνομη. Παρατήρησε επίσης ότι τα δυο κορίτσια, που είχαν πει ότι δεν γνωρίζονταν, είχαν κάνει τις καταγγελίες τους με διαφορά λίγων ημερών, αν και τα επεισόδια φέρεται να έγιναν με διαφορά πάνω από ένα χρόνο.
Τελικά, παρά τα άσχημα δεδομένα, η ισχύς των κινηματογραφικών στούντιο επέβαλε την αθώωση του Φλιν. Όμως, η ευρεία κάλυψη της δίκης και οι χυδαίοι τόνοι κατέστρεψαν οριστικά την εξιδανικευμένη εικόνα του ρομαντικού άντρα.
Μετά την δική, συνεχίστηκε η συνεργασία του Έρολ Φλιν με τον Walsh σε μια πολεμική ταινία που διαδραματιζόταν στον Καναδά, το «Northern Pursuit». Μετά γύρισε μια ταινία για την δική του εταιρία παραγωγής, την Thomson Productions, με τίτλο «Uncertain Glory». Η ταινία, που κυκλοφόρησε το 1944 ήταν ένα δράμα που διαδραματιζόταν στην Γαλλία σε καιρό πολέμου αλλά δεν είχε επιτυχία και η Thomson Productions δεν έκανε άλλη.
Τις επόμενες χρονιές ο Έρολ Φλυν έκανε διάφορες ταινίες με επιτυχία και αρκετές εισπράξεις.
Η μεταπολεμική καριέρα του Έρολ Φλιν
Το 1946 ο Έρολ Φλιν δοκιμάστηκε ξανά σε κωμωδία, το «Never Say Goodbye», χωρίς επιτυχία. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα περιπέτειας με τίτλο «Showdown», που σημείωσε επιτυχία. Το 1947 έπαιξε στο θρίλερ «Cry Wolf», με μέτρια επιτυχία, όπως και το μελόδραμα «Escape Me Never».
Το 1948 γύρισε το δημοφιλές γουέστερν «Silver River», με την Άν Σέρινταν σε σκηνοθεσία Walsh, μια όχι πολύ κερδοφόρα ταινία υψηλού κόστους. Ο Φλιν έπινε τόσο πολύ, που μετά το μεσημέρι δεν μπορούσε να κουνηθεί. Ο αηδιασμένος Walsh διέκοψε την επιχειρηματική τους σχέση. Ο Φλιν επέστρεψε με την ταινία «Adventures of Don Juan», την 4η μεγαλύτερη επιτυχία την εταιρίας για το 1948.
Η τελευταία ταινία του Έρολ Φλιν με την Warners ήταν το 1953 το «The Master of Ballantrae». Η συνεργασία τους έληξε μετρώντας 18 χρόνια και 35 ταινίες.
Οι ταινίες στης Ευρώπη και η επιστροφή στο Χόλυγουντ
Ο Έρολ Φλιν συνέχισε την καριέρα του στην Ευρώπη. Το 1954 γύρισε στην Ιταλία την ταινία «Crossed Swords», που τον ενέπνευσε και για την παραγωγή μια παρόμοιας ταινίας την ίδια χρονιά, την «The Story of William Tell», σε σκηνοθεσία Τζακ Κάρντιφ, με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Η ταινία κατέστρεψε οικονομικά τον Έρολ Φλιν. Έτσι, έχοντας ανάγκη τα χρήματα, δέχτηκε την πρόταση του Herbert Wilcox να παίξει το 1954 στο βρετανικό μιούζικαλ «Lilacs in the Spring», μαζί με την Anna Neagle. Στην Βρετανία γύρισε επίσης και το «The Dark Avenger» το 1955, για τους Allied Artists, όπου έπαιξε τον Edward, the Black Prince. Ο Wilcox χρησιμοποίησε ξανά τον Έρολ Φλιν με την Anna Neagle στην ταινία του 1955 «King’s Rhapsody», που δεν είχε επιτυχία και τερμάτισε τα σχέδια για μελλοντικές συνεργασίες τους. Το 1956 παρουσίασε και μερικές φορές έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά «The Errol Flynn Theatre», που γυρίστηκε στην Βρετανία.
Το 1957, μετά από 5 χρόνια, ο Φλιν θα γυρίσει ταινία στο Χόλυγουντ, με τίτλο «Istanbul», για την Universal. Ο καλύτερος ρόλος του εδώ καιρό ήρθε στην ταινία του 1957 «The Sun Also Rises», για τον παραγωγό Darryl F. Zanuck. Η ερμηνεία του Έρολ Φλιν έτυχε θετικής υποδοχής και οδήγησε σε μια σειρά από ρόλους, όπου έπαιζε μεθυσμένους. Το 1958 έπαιξε στην ταινία της Warner Bros «Too Much, Too Soon» και στην ταινία «The Roots of Heaven» του Zanuck.
Ο Έρολ Φλιν συναντήθηκε με τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ για να συζητήσει έναν ρόλο στη «Lolita» αλλά δεν συνεργάστηκαν.
Ο Έρολ Φλιν πηγαίνει στην Κούβα.
Στα τέλη του 1958 ο Έρολ Φλιν πηγαίνει στην Κούβα για να κινηματογραφήσει μια ταινία δικής του παραγωγής με τίτλο «Cuban Rebel Girls». Εκεί γνώρισε τον Φιντέλ Κάστρο και αρχικά ήταν θερμός υποστηρικτής της Κουβανικής Επανάστασης. Έγραψε μια σειρά άρθρων σε εφημερίδες και περιοδικά για το New York Journal American και άλλες εκδόσεις.
Ο Φλιν υπήρξε ο μόνος δημοσιογράφος που ήταν με τον Κάστρο την νύχτα που ο Μπατίστα έφυγε από την χώρα και ο Κάστρο έμαθε την νίκη του στην επανάσταση. Μαζί με τον ρωσικής καταγωγής παραγωγό Βίκτορα Παλέν ήταν ιδιοκτήτες μιας κινηματογραφικής αίθουσας στην Αβάνα και κατέγραφαν με τις μηχανές τους τα γεγονότα. Το αποτέλεσμα ήταν μια 50λεπτη ταινία με τίτλο «Cuban Story: The Truth About Fidel Castro Revolution», ένα ντοκιμαντέρ μοναδικού ρεαλισμού, που για πολλές δεκαετίες θεωρούνταν χαμένο. Το 2009 η κόρη του Παλέν ανακάλυψε τα κομμάτια της ταινίας σε μια συλλογή στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Κέντρο Αμερικανικής Ιστορίας Dolph Briscoe του Austin. Η ταινία κλείνει με τον Έρολ Φλιν να διαβάζει μια κάρτα που του έστειλε ο Κάστρο και αποτελεί την τελευταία δουλειά του ως ηθοποιός.
Το τέλος του γόη Έρολ Φλιν
Την δεκαετία του 1950 ο Έρολ Φλιν είχε γίνει μια κακή απομίμηση του εαυτού του. Όλα τα προβλήματα υγείας του, όπως οι χρόνιοι πόνοι στην πλάτη, που τον οδήγησαν στην χρήση μορφίνης και στην συνέχεια ηρωίνης, η άστατη προσωπική ζωή και η κατάχρηση αλκοόλ είχαν ως αποτέλεσμα να φαίνεται πρόωρα γερασμένος.
Μέχρι το 1959 οι οικονομικές δυσκολίες του είχαν γίνει αβάσταχτες. Στις 9 Οκτωβρίου, ζήτησε άδεια υγείας και ταξίδεψε στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας του Καναδά, για να διαπραγματευθεί τη μίσθωση του γιοτ του στον επιχειρηματία George Caldough. Καθώς ο Caldough οδηγούσε τον Φλιν και την 17χρονη ηθοποιό Beverly Aadland, που τον συνόδευσε στο ταξίδι στο αεροδρόμιο στις 14 Οκτωβρίου για μια πτήση προς Λος Άντζελες, ο Φλιν έκανε παράπονα για πόνους στην πλάτη και στα πόδια. Ο Caldough τον μετέφερε στο σπίτι του γιατρού Grant Gould, που υπέθεσε ότι ο πόνος οφειλόταν σε εκφυλιστική νόσο του δίσκου και οστεοαρθρίτιδα της σπονδυλικής στήλης και χορήγησε 50 χιλιοστόγραμμα demerol ενδοφλεβίως. Ο ηθοποιός ένιωσε καλύτερα. Στην συνέχεια ο γιατρός του έκανε μασάζ στα πόδια και τον συμβούλευσε να ξεκουραστεί εκεί πριν συνεχίσει το ταξίδι του. Ο Έρολ Φλιν είπε ότι ήδη ήταν πολύ καλύτερα.
Μετά από 20 λεπτά η Aadland πήγε να δει πως είναι ο Έρολ Φλιν και ανακάλυψε ότι δεν ανταποκρίνεται. Ο γιατρός Gould του προσέφερε άμεση επείγουσα ιατρική περίθαλψη και τον μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο του Βανκούβερ. Εκεί όμως δεν ανέκτησε τις αισθήσεις του και το ίδιο βράδυ διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η έκθεση του ιατροδικαστή και το πιστοποιητικό θανάτου αναφέρουν ως αιτία θανάτου το έμφραγμα του μυοκαρδίου λόγω στεφανιαίας θρόμβωσης και στεφανιαίας αθηροσκλήρωσης, με λιπώδη εκφύλιση και πυλαία κίρρωση του ήπατος, αρκετά σημαντικά ώστε να καταγράφονται ως συνεισφέροντες παράγοντες στο θάνατο, μόλις στα 50 του χρόνια.
Ο Έρολ Φλιν θάφτηκε στο νεκροταφείο Forest Lawn Memorial Park στο Glendale της Καλιφόρνια, μαζί με 6 μπουκάλια από το αγαπημένο του ουίσκι.
Η έπαυλη του Έρολ Φλιν
Ο Έρολ Φλιν είχε την φήμη του γυναικά, με χιλιάδες κατακτήσεις. Αν και μετά τον θάνατό του ακούστηκε ότι από το κρεβάτι του είχαν περάσει και πολλοί άντρες, ήταν περισσότερο γνωστός για τις σχέσεις του με γυναίκες, όπως οι Λούπε Βελεζ, Μάρλεν Ντίτριχ και Ντολόρες Ντελ Ρίο.
Ήταν επίσης τακτικός στα πάρτι ατόμων όπως του William Randolph Hearst στο Κάστρο Hearst, αν και κάποτε του ζητήθηκε να φύγει από εκεί μετά από υπερβολική μέθη.
Η έκφραση «όπως ο Φλιν» λέγεται ότι επινοήθηκε για να περιγράψει την μεγάλη ευκολία με την οποία κάποιος καταφέρνει να αποπλανήσει τις γυναίκες, όπως και ο μεγάλος αστέρας του σινεμάΈρολ Φλιν.
Η έπαυλη του Έρολ Φλιν είχε κατασκευαστεί σύμφωνα με τις οδηγίες του ώστε να έχει διάφορους καθρέφτες και κρυψώνες, συμπεριλαμβανομένης μιας εναέριας πόρτας πάνω από ένα υπνοδωμάτιο επισκεπτών για κρυφή θέαση. Ο κιθαρίστας των Rolling Stones, Ronnie Wood, όταν πέρασε από αυτό το σπίτι ως υποψήφιος αγοραστής την δεκαετία του 1970, ανέφερε ότι στο σπίτι υπήρχαν αμφίδρομοι καθρέφτες και συστήματα ηχείων στα δωμάτια, για να χρησιμοποιούνται όχι για ασφάλεια αλλά επειδή εκείνος ήταν ηδονοβλεψίας. Τον Μάρτιο του 1955, το δημοφιλές για την εποχή κουτσομπολίστικο περιοδικό του Χόλυγουντ Confidential, δημοσίευσε ένα αυθόρμητο άρθρο με τίτλο «The Greatest Show in Town… Ο Έρολ Φλιν και ο αμφίδρομος καθρέφτης του!».
Γάμοι και οικογένεια για τον Έρολ Φλιν
Ο Έρολ Φλιν παντρεύτηκε πρώτη φορά με την ηθοποιό Λιλί Νταμιτά στις 29 Ιουνίου 1935. Στις 31 Μαΐου 1941 απέκτησαν τον γιο τους, Σον Φλιν. Ο Σον αρχικά προσπάθησε να γίνει ηθοποιός. Τον κέρδισε όμως η δημοσιογραφία κι έγινε πολεμικός ανταποκριτής. Κάλυπτε με την συνάδελφό του Ντάνα Στόουν τους πολέμους των Αμερικανών στην Καμπότζη για το περιοδικό Time. Τον Απρίλιο του 1970 εξαφανίστηκαν στην Καμπότζη, όταν έπεσαν σε ένα εχθρικό στρατιωτικό μπλόκο. Θεωρείται ότι σκοτώθηκαν από τους αντάρτες των Ερυθρών Χμερ το 1970 ή το 1971. Μετά από 14 χρόνια ερευνών, το 1984 ανακηρύχθηκε νεκρός χωρίς να έχει βρεθεί το πτώμα του. Πριν περίπου 2 χρόνια αγρότες στην Καμπότζη βρήκαν τα λείψανα των αγνοουμένων. Η μητέρα του είχε πεθάνει το 1994 χωρίς να μάθει τι απέγινε και ο Έρολ Φλιν ήταν ήδη νεκρός όταν χάθηκε ο γιος τους. Φρόντιζε όμως να τον μυήσει στα μυστικά του σεξ, παίρνοντάς τον μαζί του σε οίκους ανοχής από τα 15 και συχνά μοιραζόταν την ίδια γυναίκα. Ο γάμος με την Λιλί Νταμιτά έληξε στις 8 Απριλίου 1942.
Ο επόμενος γάμος του ήταν με την Νόρα Έντιγκτον στις 12 Αυγούστου 1943 και κράτησε μέχρι τις 8 Ιουλίου 1949. Μαζί απέκτησαν 2 κόρες, την Deirdre το 1945 και την Rory το 1947.
Στις 23 Οκτωβρίου 1950 ο Έρολ Φλιν παντρεύτηκε την ηθοποιό Patrice Wymore και μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Arnella Roma, το 1953. Αφού εγκατέλειψε το Χόλυγουντ, έζησαν με την Wymore στο Port Antonio της Τζαμάικα. Έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό του το 1959.
Ο Έρολ Φλιν και η Ολίβια Ντε Χάβιλαντ δεν αρνήθηκαν ποτέ την έλξη μεταξύ τους. Παρά τις φήμες ότι είχαν σχέση στα γυρίσματα του Robin Hood, η Ντε Χάβιλαντ σε μια συνέντευξη το 2009 το αρνήθηκε γιατί εκείνος ήταν παντρεμένος, χωρίς όμως να αρνείται την χημεία που τους ένωνε.
Μεταθανάτιες δηλώσεις για τον Έρολ Φλιν
Το 1961 η μητέρα της Beverly Aadland, Florence, έγραψε με τον Tedd Thomey το «The Big Love», αναφέροντας ότι ο Φλιν είχε σεξουαλική σχέση με την κόρη της από τότε που εκείνη ήταν 15 ετών. Το 1991 το «The Big Love» διασκευάστηκε από τους Jay Presson Allen και την κόρη της Brooke Allen, σε ένα γυναικείο μονόλογο, όπου πρωταγωνίστησε η Tracey Ullman ως Florence Aadland στην πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη.
Το 1982, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Penthouse, ο Ronald DeWolf, γιος του συγγραφέα Λ. Ρον Χάμπαρντ, είπε ότι ο πατέρας του ήταν στενός φίλος με τον Έρολ Φλιν. Είπε μάλιστα ότι συμμετείχαν μαζί σε παράνομες δραστηριότητες όπως, εμπόριο ναρκωτικών και σεξουαλικών πράξεων με ανήλικες. Ο Φλιν όμως δεν έγινε ποτέ μέλος της Σαϊεντολογίας, της θρησκευτικής ομάδας του Χάμπαρντ.
Το 1987, ο δημοσιογράφος George Seldes, που αντιπαθούσε έντονα τον Φλιν, έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι ο Φλιν το 1937 δεν ταξίδεψε στην Ισπανία για να παραδώσει χρήματα και ανθρωπιστική βοήθεια, όπως είχε ανακοινωθεί, αλλά για να κάνει μια φάρσα στέλνοντας ένα «φαινομενικά ακίνδυνο» τηλεγράφημα από τη Μαδρίτη στο Παρίσι. Την επόμενη μέρα οι αμερικανικές εφημερίδες δημοσίευσαν ότι ο Φλιν είχε σκοτωθεί στο ισπανικό μέτωπο. Κι όλο αυτό, σύμφωνα με τον Seldes, έγινε για να διαφημιστούν οι ταινίες του.
Το 1996 ο η Beverly Aadland έδωσε μια συνέντευξη στη βρετανική σειρά ντοκιμαντέρ του Channel 4 «Secret Lives», επιβεβαιώνοντας την σεξουαλική σχέση με τον Έρολ Φλιν, ισχυριζόμενη ότι την πρώτη τους φορά, εκείνη εξαναγκάστηκε.
Βιογραφίες του Έρολ Φλιν
Το 1980 ο Charles Higham έγραψε μια βιογραφία του Έρολ Φλιν με τίτλο «Errol Flynn: The Untold Story». Εκεί υποστήριξε ότι ο Φλιν ήταν φασίστας, ότι κατασκόπευσε τους ναζί και ότι ήταν αμφιφυλόφιλος. Ισχυρίστηκε επίσης ότι κινηματογράφησε το Dive Bomber στη Ναυτική Βάση του Σαν Ντιέγκο προς όφελος των Ιαπώνων στρατιωτικών, που ήθελαν πληροφορίες για τα αμερικανικά πλοία και εγκαταστάσεις. Ο Higham παραδέχτηκε ότι δεν είχε αποδείξεις αλλά συνέταξε ένα μωσαϊκό γεγονότων που τα αποδεικνύει.
Ο Ντέιβιντ Νίβεν, φίλος του Φλιν, επέκρινε τον Higham για τις αβάσιμες κατηγορίες του και στην αυτοβιογραφία του διέλυσε όλους τους ισχυρισμούς του Higham.
Οι βιογράφοι του Φλιν, που ακολούθησαν, επικρίνουν τους ισχυρισμούς του Higham και δεν βρήκαν κανένα στοιχεία για να τους επιβεβαιώσουν. Ο Λίνκολν Χερστ ανέφερε ότι ο Φλιν προσπάθησε να ενταχθεί στο OSS το 1942 και τέθηκε υπό παρακολούθηση από το FBI, που δεν βρήκε καμιά περίεργη δραστηριότητα. Οι Tony Thomas και Buster Wiles κατηγόρησαν τον Higham ότι άλλαξε έγγραφα του FBI για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς του.
Το 1981 οι κόρες του Φλιν προσέλαβαν τον Melvin Belli για να μηνύσουν τον Higham και τον εκδότη του Doubleday για συκοφαντική δυσφήμιση. Η μήνυση απορρίφθηκε με το σκεπτικό ότι ο αποθανών δεν μπορεί, εξ ορισμού, να συκοφαντηθεί. Το 2000 ο Higham επανέλαβε τους ισχυρισμούς του, επικαλούμενος την Anne Lane, γραμματέα του επικεφαλής της MI5, Sir Percy Sillitoe από το 1946 έως το 1951 και του υπεύθυνου για τη διατήρηση του αρχείου της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών του Φλιν. Ο Higham δήλωσε ότι δεν είδε ποτέ αυτό το αρχείο και δεν μπόρεσε να επιβεβαιώσει επίσημα την ύπαρξή του.
πηγη maxmag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου