Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τη Μαλβίνα Κάραλη: το ανατρεπτικό της χιούμορ, τις εμπνευσμένες και τις περισσότερες φορές αθυρόστομες ατάκες της, τον αυτοσαρκασμό, την εξυπνάδα και την απίστευτη ικανότητά της να συνδυάζει έναν πλούτο γνώσεων και πληροφοριών.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τον θάνατό της, το 2002, σε ηλικία μόλις 50 ετών, ωστόσο η «πολεμοχαρής φυλή της» επιμένει να την αποκαλεί ακόμη με το μικρό της όνομα. Ήταν τόσο μεγάλο το αποτύπωμα που άφησε η προσωπικότητά της!
«Φακάτοι μου κι ανάφτρες», ο «Τάπερμαν» Κώστας Σημίτης (η μεγάλη της «αδυναμία» που καταλάμβανε μεγάλο μέρος των εκπομπών της), «Όξω π…τη απ’ την παράγκα!» και άλλες πολλές αγαπημένες εκφράσεις έχουν χαραχτεί στη μνήμη μας.
Η Μαλβίνα για την πολιτική
«Πάντα πίστευα ότι ο κόσμος δεν μπορεί ν’ ανήκει σε πέντε οικογένειες προνομιούχων και ως εκ τούτου δε θα ψηφίσω ποτέ δεξιό κόμμα, άρα ούτε και ΠΑΣΟΚ που είναι δεξιότερο όλων των κομμάτων. Αλλά, όποιος κι αν κυβερνά, εγώ θα αντιλέγω την εξουσία…».
«-Γενικά πιστεύω ότι στην πολιτική δεν πρέπει να μπαίνουν πεινασμένοι άνθρωποι.
-Ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου είναι «πεινασμένος»
-Και βέβαια είναι, όσο «πεινασμένος» μπορεί να είναι ο άχρηστος γιος-και
δη αλλοδαπός-ενός ταλαντούχου πατέρα. Την ίδια πείνα είχε και ο Σημίτης
που ήταν ένας αποτυχημένος υπουργίσκος που ο Ανδρέας δεν ήθελε να δει
στα μάτια του. Δύο φορές υπήρξε αποτυχημένος υπουργός». (Περιοδικό «Οδός
Πάνος», Αφιέρωμα στη Μαλβίνα, 2003)
.
«Την ίδια ώρα η Βάσω παύλα βελέντζα παράταγε τα υπουργεία της και
γινόταν μια Τζίντζερ Ρότζερς στο πιο θυμαρίσιο της. Χόρευε τσάμικα στη
Φλώρινα. Τα μεγάλα έργα άρχισαν… Έχει πάρει ένα μυστρί η λιόρτζω και
γυρνάει σαν τον Παττακό με καούκα, ένα πράγμα. Ό,τι βρίσκει μπρος της το
εγκαινιάζει. Χθες εγκαινίασε δυο λεύκες, μια αζαλέα, που είναι
προστατευόμενο είδος στη Φλώρινα και τρία καμπινέδια δημόσια, τούρκικα
όμως, ό,τι κάνεις δηλαδή στα όρθια», έλεγε για τη Βάσω Παπανδρέου όταν
εγκαινίαζε έργα ως υπουργός Δημοσίων Έργων.
«Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι, δηλαδή καρατσεκαρισμένο», σχολίαζε λίγο μετά την κρίση στα Ίμια.
Τηλεόραση
«Αφού, λοιπόν, περάσαμε μια δραματική χρονιά με διάφορες πιέσεις για
τον Τσουκάτο της Πόπης και από τα αποδέλουπα παρτάλια, και με έναν από
τους μετόχους να έχει βάλει τους πολιτικούς του συντάκτες της εφημερίδας
του να με βρίζουν σε καθημερινή βάση, έρχονται μια νύχτα σπίτι μου –δεν
θα σας πω ποιοι είναι, γιατί είναι ευγενέστατοι οι άνθρωποι- από το
Μega και μου λένε να καταργήσουμε την εκπομπή που είχα και να αναλάβω
μια νυχτερινή εκπομπή, όπου θα καθόμουν σε έναν καναπέ και θα συζητούσε
με κάποιον καλεσμένο. Εγώ δεν είχα πρόβλημα να αλλάξω εκπομπή. Δεν
αισθάνθηκα ποτέ ότι με το Hostess έκανα κάποιο λειτούργημα. Πάντα έκανα
του κεφαλιού μου και του μουνιού μου τον χαβά. Αλλά υποδείξεις δεν
δέχομαι από κανέναν κερατά. Μπορείς να με διώξεις, αλλά όχι να με
συμμορφώσεις… μου λένε “θα παίρνεις πάλι τα ίδια χρήματα”. Έπαιρνα τότε
γύρω στα 15 εκατομμύρια το μήνα. Αυτοί λοιπόν σκέφτηκαν “την κρατάμε εδώ
να μην πάει σε άλλο κανάλι ή να μην βγει να μας καλιαρντέψει ότι τη
διώξαμε, την πετάμε σε έναν καναπέ και την ξεδοντιάζουμε”. Αποκλείεται,
σου λέει, να “πετάξει” τόσα χρήματα και τη δόξα του “γυαλιού”. Αλλά για
μένα η τηλεοπτική δόξα ισοδυναμούσε πάντοτε με τη δόξα της γδαρμένης
τίγρης στο πάτωμα». (Περιοδικό «Οδός Πάνος», Αφιέρωμα στη Μαλβίνα,
2003).
Αγάπη
«Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και
άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν
αγαπήθηκαν».
«Άνδρας που δεν είναι τώρα…. δεν ήταν ποτέ».
«Σπάστηκα με την ατάκα σου “Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να
περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα
εκεί που πάει χωρίς εμένα – γιατί έτσι λέω κι εγώ. Τι να σου κάνω
ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει
καλά ο άλλος χωρίς εμάς».
«Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο
έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι».
«Ο ταλαντούχος άνθρωπος, ότι κι αν κάνει, το κάνει εμπνευσμένα. Και η
Κόλαση να σε περιμένει μαζί του, θα είναι μια παραδεισένια Κόλαση. Ενώ
από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό. Και ο Παράδεισός
του ανούσιος».
«Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα».
«Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να
ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι στο
μπουντουάρ και κάνεις νύχι. Που εκείνη την ώρα τίποτε δεν θέλεις να σε
διασπάσει. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου
λέει: “Εδώ υπόγραψε“. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε
τυχαία)».
«Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές
χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον
άλλον… διαφορετικά είσαι βλάκας».
Ψυχανάλυση
«-Πας σε ψυχίατρο;
-Εγώ έκανα ψυχανάλυση γράφοντας το βιβλίο μου. Τι να την κάνω τη ψυχοπου…να; 45.000 την ώρα για να μου πει πως έχω τραύμα γιατί κάποτε είδα τον πατέρα μου γυμνό; Ας μείνω όπως είμαι, χαλασμένη.
-Και τι σου έβγαλε η ψυχανάλυση;
-Πως είμαι η μάνα μου, που υπήρξε η μεγαλύτερη καψούρα της ζωής μου».
-Εγώ έκανα ψυχανάλυση γράφοντας το βιβλίο μου. Τι να την κάνω τη ψυχοπου…να; 45.000 την ώρα για να μου πει πως έχω τραύμα γιατί κάποτε είδα τον πατέρα μου γυμνό; Ας μείνω όπως είμαι, χαλασμένη.
-Και τι σου έβγαλε η ψυχανάλυση;
-Πως είμαι η μάνα μου, που υπήρξε η μεγαλύτερη καψούρα της ζωής μου».
Ευτυχία
«Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους, ακόμη κι
εμένα όποτε το έχω κάνει. Η απάντησή μου είναι: είμαι σχετικά καλά και
είμαι ευγνώμων…».
Το πορτρέτο του μικροαστού
«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δεν σκέφτονται ποτέ τους να
αυτοκτονήσουν, γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή
δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους. Είναι
αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δεν ζουν
ποτέ ένα παρόν της προκοπής. Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά
κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν
οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι
οι βλάκες, ποτέ δεν νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά
τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο,
που δεν θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα
ίσον κανένα”. Ή τρία αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. Και βέβαια, τους
αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα:
“Πως ξέπεσες έτσι;”».
Εξουσία και «φράγκα»
Αν μου έλεγες τον Αγγελόπουλο της Γιάννας ή το αγόρι με το τζην, το
αγόρι θα διάλεγα. Θα μου πεις; Μα γιατί; Η ασφάλεια, η εξουσία δεν είναι
αφροδισιακά; Μπορεί, αλλά εγώ τις νύχτες είμαι σαν νεοφώτιστο πουσ…κι
στο πάρκο, τι να μου πει εμένα ο Αγγελόπουλος της Γιάννας. Τις ελάχιστες
φορές που προσανατόλισα τη ζωή μου προς τη σκέψη της κανονικής γυναίκας
άλλωστε την πάτησα. Ούτε προστασία, ούτε εξουσία, ούτε φράγκα.
Μόνο περιτύλιγμα Αγγελόπουλου και στο πολύ χειρότερο» (Περιοδικό «Οδός Πάνος», Αφιέρωμα στη Μαλβίνα, 2003)
Πηγή: newsbeast.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου