Η στοιχειωμένη Σπιναλόγκα της Πάρνηθας (Βιντεο)

Θα μπορούσε να θεωρηθεί η Σπιναλόγκα της Πάρνηθας, το επιβλητικό ερειπωμένο κτήριο, που έχει στοιχειώσει από τον πόνο, τα δάκρυα, το αίμα και το θάνατο... Χιλιάδες οι ασθενείς που εγκατέλειπαν οικογένεια, συγγενείς, φίλους κι αγαπημένους και κατέφευγαν εκεί, για να θεραπευτούν από το χτικιό, όπως ονόμαζαν τη μάστιγα της εποχής. Τη φυματίωση. Μια ασθένεια μεταδοτική όπως και η λέπρα, που επέβαλλε την απομόνωση των ασθενών.
Άλλοι άφηναν εκεί την τελευταία τους πνοή, ενώ κάποιοι έβγαιναν νικητές απότον αγώνα με τη νόσο και επέστρεφαν κοντά στους αγαπημένους τους.
Η ιστορία του Σανατορίου
Τον Μάιο του 1912, η διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, κρίνοντας ότι το πολύ καλό κλίμα της Πάρνηθας ήταν ιδανικό για τη θεραπεία της φυματίωσης, αποφάσισε την ίδρυση Σανατορίου και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. Λειτούργησε μέχρι το 1960 οπότε ανακαλύφθηκαν τα αντιβιωτικά που θεράπευαν την ασθένεια.
Εαρινή Συμφωνία
Από τον Οκτώβριο του 1937, ως τον Απρίλιο του 1938 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Εκεί έγραψε τρία ποιήματα: “Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα” - 1937, “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” - 1938 και την “Εαρινή Συμφωνία” - 1938.
Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα.
Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα.
Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί.
Μαζί κι ο ουρανός και η γη.

Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Ο ήλιος με φωνάζει, ο ήλιος με φωνάζει.
Χαρά, χαρά. Δε μας νοιάζει τι θ’ αφήσει
το φιλί μας μες στο χρόνο και στο τραγούδι.
(Απόσπασμα από την εαρινή συμφωνία)
Παρά τη νοσηλεία του, ο Γιάννης Ρίτσος δεν θεραπεύθηκε και συνέχισε να ταλαιπωρείται από την ασθένεια και τα επόμενα χρόνια της ζωής του.
Αλλαγή λειτουργίας
Στις 5 Μαΐου του 1965 το κτήριο αγοράσθηκε από τον ΕΟΤ έναντι 6.500.000 δραχμών και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο "Ξενία" και Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Το 1985 έκλεισε η σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων αλλά και το ξενοδοχείο, πιθανόν για τον ίδιο λόγο για τον οποίο έκλεισαν και όλα τα "Ξενία" της Ελλάδας.
Το κτήριο εγκαταλείφθηκε και μέχρι σήμερα ξεπροβάλλει σαν φάντασμα μέσα από την καμένη πλέον γη, αφού η φωτιά του 2007 κατέστρεψε την υπέροχη φύση που βρισκόταν γύρω από αυτό.
Το Πάρκο των ψυχών
Ακριβώς απέναντι από το εγκαταλελειμμένο κτήριο, τον Οκτώβριο του 2012 ο γλύπτης και δασικός υπάλληλος Σπύρος Ντασιώτης δημιούργησε, αφιλοκερδώς, το "Πάρκο των ψυχών".
Τα γλυπτά τα οποία είναι σμιλεμένα πάνω σε καμένους κορμούς δένδρων και εμπνευσμένα από την ιστορία του Σανατορίου, προκαλούν δέος στον επισκέπτη.
Ο καλλιτέχνης έδωσε ζωή στους κορμούς, εκφράζοντας τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους.
«Τα συναισθήματα αυτά είναι συναισθήματα, που κάθε άνθρωπος νοιώθει σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Όταν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό επιστρέφει σε μας πιο σκληρό και πιο δύσκολο» λέει ο καλλιτέχνης-γλύπτης.
Το στοιχειωμένο Σανατόριο
Πολλοί είναι οι μύθοι και οι θρύλοι που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το ερειπωμένο κτήριο του Σανατορίου. Μαρτυρίες για φωνές, κραυγές πόνου, αλυσίδες που σέρνονται, σκιές, φιγούρες περίεργες που περνούν μπροστά στα μάτια όσων είχαν το θάρρος να μπουν μέσα νύχτα και πολλά άλλα, που συνηθίζεται να συνοδεύουν όλα τα κτήρια που έχουν παρόμοιο παρελθόν και έχουν πλέον εγκαταλειφθεί.
Η αλήθεια είναι ότι το κτήριο έπαθε μεγάλες ζημιές από το σεισμό του 1999 και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει, καταπλακώνοντας όποιον βρίσκεται μέσα σ’ αυτό. Ακόμη και λόγω της πολύ κακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το εσωτερικό του, είναι πολύ εύκολο να προκληθούν τραυματισμοί.
Παραμένει έρμαιο των περίεργων επισκεπτών του, αφού πολύ εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να μπει για να βρει καταφύγιο. Από χρήστες ναρκωτικών, σατανιστές που το χρησιμοποιούν για τις τελετές τους, μέχρι δραπέτες ή απλά περίεργους που θέλουν να δουν το εσωτερικό του. Οι αρμόδιες αρχές έχτισαν με τούβλα όλες τις εισόδους του, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν μακριά όλους τους «επισκέπτες» του, όμως κάποιοι γκρεμίζουν τα τούβλα και βρίσκουν τρόπο να μπουν, αγνοώντας τον κίνδυνο που παραμονεύει.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί η Σπιναλόγκα της Πάρνηθας, το επιβλητικό ερειπωμένο κτήριο, που έχει στοιχειώσει από τον πόνο, τα δάκρυα, το αίμα και το θάνατο... Χιλιάδες οι ασθενείς που εγκατέλειπαν οικογένεια, συγγενείς, φίλους κι αγαπημένους και κατέφευγαν εκεί, για να θεραπευτούν από το χτικιό, όπως ονόμαζαν τη μάστιγα της εποχής. Τη φυματίωση. Μια ασθένεια μεταδοτική όπως και η λέπρα, που επέβαλλε την απομόνωση των ασθενών. Άλλοι άφηναν εκεί την τελευταία τους πνοή, ενώ κάποιοι έβγαιναν νικητές από τον αγώνα με τη νόσο και επέστρεφαν κοντά στους αγαπημένους τους. Η ιστορία του Σανατορίου Τον Μάιο του 1912, η διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, κρίνοντας ότι το πολύ καλό κλίμα της Πάρνηθας ήταν ιδανικό για τη θεραπεία της φυματίωσης, αποφάσισε την ίδρυση Σανατορίου και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. Λειτούργησε μέχρι το 1960 οπότε ανακαλύφθηκαν τα αντιβιωτικά που θεράπευαν την ασθένεια. Εαρινή Συμφωνία Από τον Οκτώβριο του 1937, ως τον Απρίλιο του 1938 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Εκεί έγραψε τρία ποιήματα: “Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα” - 1937, “Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού” - 1938 και την “Εαρινή Συμφωνία” - 1938. Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα. Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα. Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί. Μαζί κι ο ουρανός και η γη. Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο και τραγουδάμε και τραγουδάμε. Ο ήλιος με φωνάζει, ο ήλιος με φωνάζει. Χαρά, χαρά. Δε μας νοιάζει τι θ’ αφήσει το φιλί μας μες στο χρόνο και στο τραγούδι. (Απόσπασμα από την εαρινή συμφωνία) Παρά τη νοσηλεία του, ο Γιάννης Ρίτσος δεν θεραπεύθηκε και συνέχισε να ταλαιπωρείται από την ασθένεια και τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Αλλαγή λειτουργίας Στις 5 Μαΐου του 1965 το κτήριο αγοράσθηκε από τον ΕΟΤ έναντι 6.500.000 δραχμών και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο "Ξενία" και Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Το 1985 έκλεισε η σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων αλλά και το ξενοδοχείο, πιθανόν για τον ίδιο λόγο για τον οποίο έκλεισαν και όλα τα "Ξενία" της Ελλάδας. Το κτήριο εγκαταλείφθηκε και μέχρι σήμερα ξεπροβάλλει σαν φάντασμα μέσα από την καμένη πλέον γη, αφού η φωτιά του 2007 κατέστρεψε την υπέροχη φύση που βρισκόταν γύρω από αυτό. Το Πάρκο των ψυχών Ακριβώς απέναντι από το εγκαταλελειμμένο κτήριο, τον Οκτώβριο του 2012 ο γλύπτης και δασικός υπάλληλος Σπύρος Ντασιώτης δημιούργησε, αφιλοκερδώς, το "Πάρκο των ψυχών". Τα γλυπτά τα οποία είναι σμιλεμένα πάνω σε καμένους κορμούς δένδρων και εμπνευσμένα από την ιστορία του Σανατορίου, προκαλούν δέος στον επισκέπτη. Ο καλλιτέχνης έδωσε ζωή στους κορμούς, εκφράζοντας τα συναισθήματα που κατείχαν τους τροφίμους του Σανατορίου κατά την περίοδο του εγκλεισμού τους. «Τα συναισθήματα αυτά είναι συναισθήματα, που κάθε άνθρωπος νοιώθει σε διάφορες στιγμές της ζωής του. Όταν ξεχνάμε το παρελθόν αυτό επιστρέφει σε μας πιο σκληρό και πιο δύσκολο» λέει ο καλλιτέχνης-γλύπτης. Το στοιχειωμένο Σανατόριο Πολλοί είναι οι μύθοι και οι θρύλοι που έχουν δημιουργηθεί γύρω από το ερειπωμένο κτήριο του Σανατορίου. Μαρτυρίες για φωνές, κραυγές πόνου, αλυσίδες που σέρνονται, σκιές, φιγούρες περίεργες που περνούν μπροστά στα μάτια όσων είχαν το θάρρος να μπουν μέσα νύχτα και πολλά άλλα, που συνηθίζεται να συνοδεύουν όλα τα κτήρια που έχουν παρόμοιο παρελθόν και έχουν πλέον εγκαταλειφθεί. Η αλήθεια είναι ότι το κτήριο έπαθε μεγάλες ζημιές από το σεισμό του 1999 και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει, καταπλακώνοντας όποιον βρίσκεται μέσα σ’ αυτό. Ακόμη και λόγω της πολύ κακής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το εσωτερικό του, είναι πολύ εύκολο να προκληθούν τραυματισμοί. Παραμένει έρμαιο των περίεργων επισκεπτών του, αφού πολύ εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να μπει για να βρει καταφύγιο. Από χρήστες ναρκωτικών, σατανιστές που το χρησιμοποιούν για τις τελετές τους, μέχρι δραπέτες ή απλά περίεργους που θέλουν να δουν το εσωτερικό του. Οι αρμόδιες αρχές έχτισαν με τούβλα όλες τις εισόδους του, στην προσπάθειά τους να κρατήσουν μακριά όλους τους «επισκέπτες» του, όμως κάποιοι γκρεμίζουν τα τούβλα και βρίσκουν τρόπο να μπουν, αγνοώντας τον κίνδυνο που παραμονεύει. .
 πηγη