Θυμαμαι το παμε για καφε και την κλασσικη απάντηση καφε το λεν τωρα?
Ναι τοτε το λεγαμε καφε.. Κι εδω που τα λεμε ειχε τη φρεσκαδα του.
Οι σημερινοι playboy ..
αγνοουν δυστυχως τον χρονο της αναμονής. Αισθανομαι τυχερoς που εζησα στη γενια που ζουσαμε,για τo παρτυ του Σαββατου, Aναπολω τo μπλουζ της (αθωας νιoτης); σε φιλικα σαλονια σπιτιων.Τοτε που ο
δισκος επαιζε και μαζι του (επαιζαν) και τα ματια .....
Και όλο και καποια θεια εμπαινε για να βεβαιωθει οτι τα φωτα ειναι πασχαλινα και φωτιζουν τα προσωπά μας αλλα κυριως το κουλαμεντο.
Γιατι οταν ξεκινουσε ενα μπλουζ σε εκεινα τα παρτυ δεν ηταν απλα ενας χορος, ηταν μια ερωτικη ιεροτελεστία ζευγαριου που λαχταρουσαμε να κρατησει μια ζωη. Βεβαια αυτο επετρεπε η εποχη. Ενα τσικ πιο δυνατης εντασης στο αγκαλιασμα, ενα απαλο φιλι στο λαιμο, ψιθυροι στο αυτι (που δεν ακουγες τι έλεγαν) και μετα … κατ ευθειαν στο μπαλκονι. Βερμουτ στο χερι, τσιγαρο φιλτρο στα κλεφτα, υφος πιο μοιραίο Elvis Presley, κολλητο τζην, και μπλουζα rock Natalie Wood απαραιτητως και η ψυχή στα .. συνεφα.
Πρωτες αναγνωριστικες συζητησεις:
Σε ποιο σχολειο πας?
Σου αρεσει ο Πωλ Ανκα?
Θα παιξουμε μπουκαλα μετα?
Και ερχοταν η ωρα για τη μπουκαλα.
Τα φωτα … χαμηλωναν οσο μπορουσαν και καραουλι για την θεια. Το αδειο μπουκαλι του Βερμουτ στη μεση και ολοι γυρω σαν ινδιανοι ετοιμοι για το χορο της φωτιας. Καρφωναμε το μπουκαλι με τα ματια λες και θα το κατευθυναμε εκει που λαχταρουσαμε.
Αλλωστε οι ευκαιρίις ηταν λιγες. Και η μπουκάλα -μέρος μιας Σαββατιατικης βραδιας να μην μας κανει ποτε το αναμενομενο...
Και μετα, (θαρρος η γλωσσοδετης)?
Αλλη μια ευκαιρια που χαθηκε. Να ρωτησουμε, να μαθουμε και τελικα επιστροφη στο σπιτι ενθουσιασμενοι.
Τοτε δεν μιλουσες για σχεση.
Οι επιθυμιες περιοριζοντανι στον καφε, στο μπλουζ, αντε και καποτε σε κεινο το (νερο για ξυρισμα) θελεις να τα φτιαξουμε?
Κι ομως ηταν κι αυτο μια γροθια στο στομαχι που λεει ο λογος.
Συνηθως ακολουθουσε λαμαρινα πενταποντη.
Αν τα φτιαχναμε, οι ερωτες ειχαν ντροπη και τσιπα αλλα και περισσοτερες επιθυμιες.
Η παρθενια, το μεγαλο καστρο αντίστασης οπου τελικα εισερχομενοι και αμυνομενοι μενανε εκει που αρχισαμε.
Σημερα οταν ακουω το θες να κανουμε σχεση, σκεφτομαι ποσο αλλαξαν τα παντα οι καιροι.
Τωρα τα προφυλακτικα τα δίνουν απο το Δημοτικο, λογω AIDS,
τα μπλουζ δεν χορευονται
κι η μπουκαλα ξεχαστηκε.
Μπορει ισωςνα ειναι καλύτερα. Αλλα εκεινες οι εποχες ειχαν τη ομορφια τους.
Θα παραμεινω νοσταλγος πιστος σε μια εποχη, που την αναπολω και ας μην ειχε την σημερινη καταχρηση την ηθων.
teo.
Και όλο και καποια θεια εμπαινε για να βεβαιωθει οτι τα φωτα ειναι πασχαλινα και φωτιζουν τα προσωπά μας αλλα κυριως το κουλαμεντο.
Γιατι οταν ξεκινουσε ενα μπλουζ σε εκεινα τα παρτυ δεν ηταν απλα ενας χορος, ηταν μια ερωτικη ιεροτελεστία ζευγαριου που λαχταρουσαμε να κρατησει μια ζωη. Βεβαια αυτο επετρεπε η εποχη. Ενα τσικ πιο δυνατης εντασης στο αγκαλιασμα, ενα απαλο φιλι στο λαιμο, ψιθυροι στο αυτι (που δεν ακουγες τι έλεγαν) και μετα … κατ ευθειαν στο μπαλκονι. Βερμουτ στο χερι, τσιγαρο φιλτρο στα κλεφτα, υφος πιο μοιραίο Elvis Presley, κολλητο τζην, και μπλουζα rock Natalie Wood απαραιτητως και η ψυχή στα .. συνεφα.
Πρωτες αναγνωριστικες συζητησεις:
Σε ποιο σχολειο πας?
Σου αρεσει ο Πωλ Ανκα?
Θα παιξουμε μπουκαλα μετα?
Και ερχοταν η ωρα για τη μπουκαλα.
Τα φωτα … χαμηλωναν οσο μπορουσαν και καραουλι για την θεια. Το αδειο μπουκαλι του Βερμουτ στη μεση και ολοι γυρω σαν ινδιανοι ετοιμοι για το χορο της φωτιας. Καρφωναμε το μπουκαλι με τα ματια λες και θα το κατευθυναμε εκει που λαχταρουσαμε.
Αλλωστε οι ευκαιρίις ηταν λιγες. Και η μπουκάλα -μέρος μιας Σαββατιατικης βραδιας να μην μας κανει ποτε το αναμενομενο...
Και μετα, (θαρρος η γλωσσοδετης)?
Αλλη μια ευκαιρια που χαθηκε. Να ρωτησουμε, να μαθουμε και τελικα επιστροφη στο σπιτι ενθουσιασμενοι.
Τοτε δεν μιλουσες για σχεση.
Οι επιθυμιες περιοριζοντανι στον καφε, στο μπλουζ, αντε και καποτε σε κεινο το (νερο για ξυρισμα) θελεις να τα φτιαξουμε?
Κι ομως ηταν κι αυτο μια γροθια στο στομαχι που λεει ο λογος.
Συνηθως ακολουθουσε λαμαρινα πενταποντη.
Αν τα φτιαχναμε, οι ερωτες ειχαν ντροπη και τσιπα αλλα και περισσοτερες επιθυμιες.
Η παρθενια, το μεγαλο καστρο αντίστασης οπου τελικα εισερχομενοι και αμυνομενοι μενανε εκει που αρχισαμε.
Σημερα οταν ακουω το θες να κανουμε σχεση, σκεφτομαι ποσο αλλαξαν τα παντα οι καιροι.
Τωρα τα προφυλακτικα τα δίνουν απο το Δημοτικο, λογω AIDS,
τα μπλουζ δεν χορευονται
κι η μπουκαλα ξεχαστηκε.
Μπορει ισωςνα ειναι καλύτερα. Αλλα εκεινες οι εποχες ειχαν τη ομορφια τους.
Θα παραμεινω νοσταλγος πιστος σε μια εποχη, που την αναπολω και ας μην ειχε την σημερινη καταχρηση την ηθων.
teo.
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου