Ο μύθος του «Βιασμού της Γερμανίας” εφευρέθηκε από τον Γκέμπελς

[<<Τον Απρίλη του 1945, καθώς το ναζιστικό Ράιχ βρισκόταν στο χείλος της απόλυτης καταστροφής, ο Hedin [Σουηδός φασίστας] δημοσίευσε ένα σχεδόν υστερικό άρθρο σε ένα γερμανικό ναζιστικό περιοδικό όπου έλεγε ότι ελπίζει η Γερμανία “να εξαλείψει την βαρβαρότητα της Ανατολής.” Όπως και με τόσους άλλους παρόμοιους ακροδεξιούς, αντισημίτες και αντικομμουνιστές,για τον Hedin η “Ανατολή” σήμαινε την συνωμοτική σύνδεση μεταξύ του “παγκόσμιου εβραϊσμού”, του “Ανατολίτικου δεσποτισμού” του Κομμουνισμού, και του διαρκώς παρόντος “κινδύνου της Ανατολής.”  >>  Στην ιδεολογική και πολιτισμική φιγούρα του ”βάρβαρου από την ανατολή”, δίδυμη με αυτήν του ”αιμοδιψή εβραίου” (και φτιαγμένοι από τους ίδιους δημιουργούς), επένδυσε ιδιαίτερα μια οριενταλιστική κατασκευή δυτικο-ευρωπαίων λευκών στην οποία χτίστηκε μεγάλο κομμάτι της αθώωσης του και της ιστορικής αμνησίας για τον ναζισμό και της ενοχοποίησης αυτών που τον νίκησαν. ]

Τα τελευταία χρόνια, η Ημέρα της Νίκης έχει αποκτήσει δυστυχώς μια όχι και τόσο ευχάριστη παράδοση: “. Όσο πιο κοντά έρχεται η εορταστική μέρα, τόσο πιο πολύ όλων των ειδών “ερευνητών” αρχίζουν να μεταδίδουν το μύθο του ‘’Βιασμού της Γερμανίας’’.

Με αυτόν τον τρόπο, με την πάροδο των χρόνων ο αριθμός των γερμανών κοριτσιών θυμάτων του Κόκκινου Στρατού, απλά μεγαλώνει. Αλλά για ποίους είναι αναγκαίο ο Ρώσσος στρατιώτης να παραμένει στην εθνική μνήμη όχι ως απελευθερωτής και προστάτης, αλλά ως βιαστής και ληστής; Αυτό είναι κάτι που συζητήσαμε με μια κορυφαία ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Ρωσικής Ιστορίας, της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, Διδάκτωρ Ιστορικών Επιστημών, Καθηγήτρια Έλενα Sinyavskaya.

΄΄Οι Ναζί εκφόβιζαν τους ανθρώπους μέχρι σημείου αυτοκτονίας’’

Έλενα Spartakovna, είναι όλα αυτά το αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης; Αυτά τα χρόνια δημιουργήθηκαν πολλά σκουπίδια …

Όχι ακριβώς. Αυτή η δυσάρεστη ιστορία ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, με την προπαγάνδα του Γκέμπελς όταν ανακοινώθηκε στον πληθυσμό ότι ο Κόκκινος Στρατός βίαζε βάναυσα όλες τις Γερμανίδες γυναίκες μεταξύ των ηλικιών 8 έως 80 ετών. Και οι άνθρωποι είχαν πραγματικά εκφοβιστεί στα όρια τους, στο βαθμό που οι ακτιβιστές του ναζιστικού κόμματός σκότωσαν πρώτα τις οικογένειές τους και στη συνέχεια τους εαυτούς τους.

Γιατί λοιπόν ήταν αναγκαία μια τέτοια εικόνα;

Πρώτον, για την αύξηση της αντίστασης ενάντια στην προώθηση του Κόκκινου Στρατού, και, δεύτερον, έτσι ώστε ο πληθυσμός θα άφηνε τα ήδη χαμένα εδάφη και δεν θα μπορούσε δώσει καμία βοήθεια προς τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις.

Η γραμμή Γκέμπελς συνεχίστηκε το ίδιο έτος του 1945 από τους συμμάχους, όταν οι πρώτες εκδόσεις εμφανίστηκαν στις οποίες έγινε προσπάθεια να εμφανιστεί ο Κόκκινος Στρατός ως στρατός λεηλατών και βιαστών και χωρίς να λέγεται απολύτως τίποτα σχετικά με τα έκτροπα που συνέβαιναν στην δυτική ζώνη κατοχής (ΗΠΑ, Βρετανία). Με την έναρξη του “ψυχρού πολέμου” το θέμα απέκτησε περισσότερη υπερβολή, αλλά όχι τόσο επιθετικά και μαζικά, όπως έχει αρχίσει να συμβαίνει τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι αριθμοί που υποτίθεται “βιάστηκαν” ήταν αρχικά σχετικά πολύ πιο κάτω: από 20.000 έως 150.000 στη Γερμανία. Αλλά το 1992, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στη Γερμανία εκδόθηκε ένα βιβλίο από δύο φεμινίστριες, Helga Zander και Barbara Jor, “Απελευθερωτές και απελευθερωμένοι”, όπου για πρώτη φορά αναφέρθηκε ο αριθμός των 2 εκατομυρρίων. Επιπλέον, προήλθε από μια εντελώς εσφαλμένη υπόθεση: στατιστικά στοιχεία για το 1945-1946 συλλέχθηκαν σε ένα νοσοκομείο του Βερολίνου στο οποίο γεννιόντουσαν περίπου 500 παιδιά ετησίως και περίπου 15-20 άτομα αναφέρονταν στην ενότητα “εθνικότητα του πατέρα” ως ” Ρωσική “. Επιπλέον, δύο ή τρεις τέτοιες περιπτώσεις ταξινομήθηκαν ως “βιάστηκε”. Τι έκαναν αυτοί οι “ερευνητές”; Έφτασαν αυθαίρετα στο συμπέρασμα ότι όλες οι περιπτώσεις όπου ο πατέρας ήταν Ρώσος ήταν αποτέλεσμα βιασμού. Στη συνέχεια η εξίσωση Goebbels από «8 μέχρι 80» απλά συμπεριλήφθηκε. Ωστόσο, η μαζική διάδοση αυτού του αριθμού πραγματοποιήθηκε το 2002 με τη δημοσίευση του βιβλίου του Anthony Beevor «Η πτώση του Βερολίνου”, η οποία δημοσιεύτηκε εδώ το 2004, και το μυθικό νούμερο των “2 000 000” στη συνέχεια έκανε βόλτα από τα Δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης τις παραμονές της 60ης επετείου της νίκης.

Οι Γερμανοί έχουν κουραστεί από την μετάνοια

Μπορεί κανείς να καταλάβει εκείνους που συνέχισαν για αυτό το θέμα κατά τη διάρκεια του «ψυχρού πολέμου», αλλά στη συνέχεια το Τείχος του Βερολίνου έπεσε και, σύμφωνα με τον Γκορμπατσόφ, εδραιώθηκε η ” ειρήνη και η φιλία” …

Οι γεωπολιτικές πραγματικότητες έχουν αλλάξει. Από τη μία πλευρά υπήρξαν προσπάθειες αναθεώρησης των αποτελεσμάτων του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και η επιθυμία να αφαιρεθεί η Σοβιετική Ένωση (και η Ρωσία ως ο νομικός διάδοχός της) από τη νικηφόρα πλευρά και όσα θετικά σχετίζονται με αυτό. Αυτό ήταν ένα από τα βήματα που οδήγησαν στο γεγονός ότι σε ορισμένες αποφάσεις των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, υπήρξε η ταύτιση του σταλινισμού με το ναζισμό, όπου ο επιτιθέμενος και το θύμα έχουν τοποθετηθεί στο ίδιο επίπεδο, μετατοπίζοντας το ζήτημα της ενοχής και της ευθύνης και αναγκάζοντας μας να μετανοήσουμε για κάτι που δεν υφίστατο.

Προκύπτει ότι αυτοί οι «ερευνητές» δεν έχουν γράψει οι ίδιοι τα δοκίμια, αλλά έχουν επιφορτιστεί από εκείνους που έχουν δημιουργούν αυτή τη νέα γεωπολιτική;

Φυσικά. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο μύθος είναι ευχάριστος στη Δύση – και στην ψυχολογία του Γερμανών, που έχουν κουραστεί από το αίσθημα ενοχής. Εκεί ακούμε την σημερινή γενιά να λέει: «Λοιπόν, γιατί θα πρέπει να μετανοήσουμε για τις αμαρτίες των προγόνων μας;” Με αυτούς έχει ήδη προκύψει ένα κύμα αίσθησης διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης που προσπαθεί να στηρίξει την ιδέα ότι οι πρόγονοί τους δεν ήταν τόσο ένοχοι, ότι δεν υπάρχει συλλογική ευθύνη γερμανική … Εδώ είναι όπου η γεωπολιτική τάξη συγχωνεύεται με τα αισθήματα των μαζών.

Αφήστε στην άκρη την εκδίκηση!

Και τι πραγματικά συνέβη στους ανθρώπους που βιάστηκαν;

Δεν μπορούμε να πούμε ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν. Υπήρχαν βιασμοί, αλλά όχι στην κλίμακα για την οποία λένε ψέματα σήμερα. Στα έγγραφα γίνεται λόγος για « άνομα ανήθικα συμβάντα ». Η ηγεσία και η υψηλή διοίκηση της χώρας δεν πίστευαν όμως απλά ότι τέτοια συμβάντα θα δημιουργούσαν μια κακή εικόνα για τον Κόκκινο Στρατό, αλλά ότι επίσης υπονόμευαν και την πειθαρχία. Και πάλεψαν ενάντια σε αυτό το ενδεχόμενο με όλα τα διαθέσιμα μέσα, ξεκινώντας με κομματική-πολιτική δουλειά, εξηγήσεις, και τέλος με δικαστικές ποινές που έφταναν μέχρι την εκτέλεση λεηλατών και βιαστών.

Υπάρχουν στατιστικά στοιχεία;

Δυστυχώς δεν έχουν όλα τα έγγραφα αποχαρακτηρισθεί, αλλά από εκείνα που έχουν, είμαστε σε θέση να υπολογίσουμε την έκταση του φαινομένου. Εδώ είναι μια έκθεση από τη στρατιωτική εισαγγελία του 1ου Μετώπου Λευκορωσίας σχετικά με παράνομες πράξεις κατά του άμαχου πληθυσμού κατά τη διάρκεια της περιόδου από τον Απρίλιο 22 – Μάη 5 1945. Οι επτά στρατοί του μετώπου αποτελούνταν από 908.500 προσωπικό και 124 εγκλήματα καταγράφηκαν, μεταξύ των οποίων 72 βιασμοί. 72 περιπτώσεις ανά 908,500 ατόμων.

Οι αντίπαλοί σας έχουν γράψει ότι ένα κύμα βιασμών συνέβησαν πριν από τη νίκη του Βερολίνου …

Στις 20 Απριλίου υπήρχαν οδηγίες που αφορούσαν αλλαγή στάσης απέναντι στο Γερμανικό άμαχο πληθυσμό και τους αιχμαλώτους πολέμου. Έτσι, εδώ έχουμε τους αντιπάλους μας να επικεντρώνονται στο γεγονός ότι η διαταγή είχε έρθει πολύ αργά, ότι κατά τη διάρκεια ολόκληρης της περιόδου του χειμώνα και νωρίς την άνοιξη του ’45 ο Κόκκινος Στρατός φερόταν ανεξέλεγκτα με ατιμωρησία. Αυτο δεν ισχυει. Διότι εκτός από αυτή τη οδηγία και μεταγενέστερες οδηγίες, υπήρχαν εντολές στο μέτωπο, σε επίπεδο στρατού και σε ατομικό επίπεδο μονάδας που εκδόθηκαν πριν ο Κόκκινος Στρατός εισέλθει στην επικράτεια άλλων κρατών. Φυλλάδια διανεμήθηκαν που έλεγαν την ιστορία μιας χώρας, τον πολιτισμό της και τις τοπικές παραδόσεις. Τον Ιανουάριο του ’45, δόθηκαν εντολές σε Κόνεφ, Rokossovsky και Ζούκοφ, λέγοντας ότι θα έπρεπε να ελέγχουν τυχόν αισθήματα άμεσης εκδίκησης (όσον αφορά εκείνους κάτω από τις διαταγές τους ) και να προληφθούν τυχόν επεισόδια που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως αρνητικά.

Και πώς έγινε αυτό αντιληπτό από τους στρατιώτες; Πολλοί είχαν χάσει αγαπημένα τους πρόσωπα πίσω στην χώρα, ένα αίσθημα της εκδίκησης είχε προκληθεί μέσα τους. Θυμηθείτε τον Ilya Ehrenburg και το “Σκοτώστε τους Γερμανούς!» Και μετά πήγαν στη φωλιά [του θηρίου] και ξαφνικά τους είπαν να «βάλετε στην άκρη την εκδίκηση”

Φυσικά, πολλοί δεν ήταν ευχαριστημένοι με αυτές τις εξηγήσεις όσον αφορά αυτή τη στάση απέναντι στην εκδίκηση. Σε εκθέσεις από κομισάριους υπάρχουν καταγεγραμμένες συνομιλίες μεταξύ των στρατιωτών, οι οποίοι αγανάκτησαν με αυτές τις εντολές: «Πρώτα λένε ένα πράγμα, μετά ένα άλλο και γιατί πρέπει να αισθανόμαστε λύπη για εκείνους τους Γερμανούς σαν να είχαν συμπεριφερθεί καλά στην επικράτειά μας» … Αλλά σκληρά πειθαρχικά μέτρα από την μία, και της Ρωσικής αγάπης για τα παιδιά από την άλλη (ακόμα και οι Γερμανοί αναγνώρισαν ότι οι Ρώσοι στρατιώτες ήταν πολύ καλοί με τα Γερμανικά παιδιά και τους έδιναν φαί όχι μόνο από τις κεντρικές αποθήκες τροφίμων, αλλά και από τις δικές τους μερίδες, μερικές φορές δίνοντάς τους όλα όσα είχαν) εμπόδισε πράξεις εκδίκησης από το να συμβούν. Αλλά το κύριο πράγμα, το οποίο τονίστηκε σε όλα τα επίπεδα, ήταν ότι στις πράξεις τους «δεν πρέπει να είμαστε σαν τους Γερμανούς».

Ο ιστορικός Γιούρι Ζούκοφ υποστήριξε ότι ο βιασμός και άλλα εγκλήματα είχαν ως επί το πλείστον διαπραχτεί όχι από τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, αλλά από πρώην στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που μόλις είχαν απελευθερωθεί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και από πολίτες που είχαν απελαθεί στη Γερμανία …

Ναι, εν αναμονή του επαναπατρισμού δεν ήταν κάτω από καμιά διοίκηση, και ήταν γενικά ένα αρκετά ετερόκλητο πλήθος . Σχημάτισαν συμμορίες και άρχισαν να ληστεύουν τους ντόπιους, προκειμένου να καλύψουν τις ταπεινώσεις που είχαν υποστεί, και επειδή αυτό συνέβη στην περιοχή ευθύνης των σοβιετικών στρατευμάτων, για αυτά κατηγορήθηκαν οι στρατιώτες. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία συμμάχων (ΗΠΑ, Βρετανία) που απελευθερώθηκαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε λεηλασίες στο Βερολίνο, γέμιζαν αυτοκίνητα με πράγματα και τους έλεγαν όπως έβγαιναν από την πόλη να τα πάρουν πίσω. Ένα άλλο σημείο: στις ίδιες εκθέσεις από τους στρατιωτικούς εισαγγελείς συχνά αναφέρεται ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η κατηγορία για βιασμό δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά οι διοικητές έπρεπε να τιμωρήσουν τον αθώο. Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον ημερολόγιο που άφησε η αυστραλιανή ανταποκριτής Osmar White, η οποία συνόδευσε τον αμερικανικό στρατό, και επισκέφθηκε όλες τις ζώνες κατοχής. Δεν αισθανόταν πολύ συμπάθεια για τους σοβιετικούς, αλλά ισχυρίστηκε ότι ο Κόκκινος Στρατός, σε αντίθεση με τους συμμάχους, ήταν πολύ πειθαρχημένος, ότι η σοβιετική διοίκηση ήταν πολύ αποτελεσματική, όχι μόνο στις πράξεις της για την καταπολέμηση του εγκλήματος, αλλά και στον τομέα της αστικής (urban) αναγέννησης και την παροχή των αναγκαίων εφόδιων για τη ζωή, και ότι όλες οι φρικαλεότητες που λένε για τους σοβιετικούς στρατιώτες ήταν αφενός φήμες και κουτσομπολιά, και ότι από την άλλη, τέτοια εγκλήματα διαπράχθηκαν κυρίως από απελευθερωμένους που περίμεναν τον επαναπατρισμό.

Οι Γερμανοί έφυγαν από τους Αγγλο-Αμερικανούς και πηγαίναν στους Ρώσους

Και πώς οι γυναίκες στις περιοχές αυτές σχετίζονταν με τους σοβιετικούς στρατιώτες;

Ω, μια ολόκληρη διατριβή θα μπορούσε να γραφτεί για αυτό το θέμα. Πρώτα απ ‘όλα, υπήρξε μια κολοσσιαία διαφορά στη νοοτροπία. Όλες αυτές οι ιστορίες ότι οι στρατιώτες, ειδικά εκείνων που προέρχονται από αγροτικές περιοχές, είχαν αποχριστιανοποιηθεί και για αυτό ήταν ‘’λάγνοι’’ εξ ορισμού είναι ανοησίες. Αντίθετα, οι περισσότεροι επαρχιώτες είχαν ανατραφεί σε μια αυστηρή και πατριαρχική παράδοση. Το γεγονός ότι οι Ούγγροι και οι Αυστριακοί είχαν συνήθως πολλές σεξουαλικές σχέσεις πριν το γάμο ήταν για αυτούς απλά ζωώδη συμπεριφορά […]

Στη Ρουμανία και την Ουγγαρία στρατιώτες είχαν επισκεφθεί οίκους ανοχής, αλλά, κατά κανόνα, δεν ήταν πάρα πολλοί: πήγαν από περιέργεια, και στη συνέχεια υπήρξαν δυσάρεστα συναισθήματα και μια αίσθηση απέχθειας και σύγχυσης. Η ιδέα της αγοράς ένός άλλου προσώπου δεν χωρούσε εύκολα στο κεφάλι ενός Σοβιετικού ανθρώπου.

Και πώς οι Αμερικανοί διοικητές αντιδρούσαν με τα εγκλήματα των στρατιωτών τους;

Συχνά επέλεγαν να μην δώσουν καμία προσοχή σε αυτά. Τα ημερολόγια της ίδιας της Osmar White έλεγαν ότι τα εγκλήματα κατά των Γερμανικών γυναικών ήταν διαδεδομένα και ότι σε καμία περίπτωση δεν ανακοπεί από τους Αμερικανούς διοικητές, και ότι αν κάποιου είδους αντίδραση έλαβε χώρα, τότε αυτό συνέβη μόνο σε σχέση με τους μαύρους βιαστές.

Ρατσισμός;

Ναι. Στα μυαλά των αμερικανών διοικητών, οι μαύροι δεν μπορούσαν να τολμήσουν να βάλουν χέρι πάνω σε λευκή γυναίκα. Αν το έκαναν, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται κατά τον συνήθη τρόπο όπως πίσω στις ΗΠΑ. Ήταν διαφορετικά για τα γαλλικά στρατεύματα. Στη Γερουσία των ΗΠΑ μετά τον πόλεμο υπήρχε περιγραφή της συμπεριφορά ιθαγενών [Αφρικανών] γαλλικών δυνάμεων, της Σενεγάλης, στην Στουτγάρδη. Παρατίθονται αριθμοί που λένε ότι μέσα σε μία με δύο ημέρες υπήρχαν περίπου τρεις χιλιάδες θύματα βιασμού στη Στουτγάρδη και μόνο. Μέχρι σήμερα οι Ιταλοί ισχυρίζονται ότι ο αγγλο-αμερικανός στρατός ευθύνεται για τις φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα στο ιταλικό έδαφος και διαπράττονταν από τους Μαροκινούς. Οι άνδρες βίαζαν όχι μόνο γυναίκες, αλλά και νέους άνδρες …

[…]

Με την ευκαιρία, όσον αφορά εδώ, και τους φιλελεύθερους μας: έχουν κάποιο ενδιαφέρον για ψέματα σχετικά με τους πρόγονους τους;

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πλήρη επίγνωση του τι κάνουν. Ας πούμε ότι υπάρχει τιμή, αν και δεν είναι απαραίτητο να μιλάμε για μια οικονομική ανταμοιβή. Υπάρχουν και άλλα μέσα για την ενθάρρυνση της: ένα ταξίδι στο εξωτερικό, επιχορηγήσεις, υπηκοότητα … Αλλά υπάρχει ένα μεγάλο στρώμα των επαγγελματιών του Διαδικτύου οι οποίοι απερίσκεπτα επαναλαμβάνουν ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Τα μυαλά τους είναι τόσο μπερδεμένα που είναι πρόθυμοι να πιστεύουν ανοησίες.

“Αυτή είναι μια προσπάθεια να στερήσει από τους ανθρώπους της ιστορίας τους”

Ποιος ήταν ο λόγος για αυτό;

Το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο [στη Δύση: Ρωσο-σοβιετικός πόλεμος 1941-1945, το Ανατολικό Μέτωπο (Ευρώπη) του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου – trans. ME] είναι ακόμα στην ιστορία μας, είναι ότι το επεισόδιο που ενώνει τους ανθρώπους, και όχι μόνο τους δικούς μας, αλλά και τα άλλα έθνη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Και όταν η 9η Μαίου επιχειρείται να διαγραφεί από την μνήμη ή να αμαυρωθεί, ο στόχος αυτός είναι αρκετά προφανής: είναι μια προσπάθεια να στερήσουν από τους ανθρώπους την ιστορίας τους, και να δείξουν ότι δεν έχουμε παρελθόν για να είναι υπερήφανοι. Εάν η πλειοψηφία του πληθυσμού το δουν αυτό, τότε αυτοί δεν θα έχουν κανένα μέλλον. Η κατανόηση της ιστορίας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου έχει από καιρό μετατραπεί σε ένα σημαντικό τομέα της μάχης της πληροφορίας.

Μπορείτε να φανταστείτε κάποιον στις Ηνωμένες Πολιτείες “κατ ‘εντολή της ψυχής” να κάνει μια ταινία στην οποία οι Αμερικανοί στρατιώτες στη Γερμανία μόνο λήστευαν, βίαζαν και έπιναν;

Νομίζω ότι στην καριέρα του, και σκηνοθέτες και συγγραφείς, θα ήταν η τελευταία ταινία τους. Πολύ στενά παρακολουθούνται τέτοιες εκφράσης “ελευθερίας”. Συνειδητοποιούν πόσο επικίνδυνο είναι. Δεν είναι μόνο αυτό: η έρευνα για το θέμα αυτό, αν διεξαχθεί, δεν δημοσιεύεται. Με την ευκαιρία, το 1989, εκδόθηκε το βιβλίο “άλλα κόστη”, από τον Καναδό συγγραφέα James Baca, ο οποίος υποστήριξε ότι στα στρατόπεδα στην αμερικανική ζώνη κατοχής πάνω από ένα εκατομμύριο γερμανοί αιχμάλωτοι πολέμου πέθαναν από την πείνα. Αμέσως παραγκωνήθηκε από τους συναδέλφους του και τον έβγαλαν ότι είναι σχεδόντρελλός.

[…]

Senyavskaya, Elena Spartakovna – Senior Research Fellow του Ινστιτούτου της Ρωσικής Ιστορίας, Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, Διδάκτωρ Ιστορικών Επιστημών, καθηγητής, μέλος της Ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών. Ειδικός στη ρωσική στρατιωτική ιστορία του ΧΧ αιώνα, στην στρατιωτική ψυχολογία και συγγραφέας πάνω από 250 επιστημονικών εργασίων.

 http://agkarra.com/