Αυτή η οργή δεν τιθασσεύεται. Ναι. Όπου να ’ναι θα κτυπήσουν οι καμπάνες...

Προς Πεπεισμένους

ΟΠΩΣ, ακριβώς, εκείνη την ημέρα. Με το πουκάμισο γεμάτο αίματα από τις σφαίρες που –αντ’ αυτού– δολοφόνησαν τον ποιητή Δώρο Λοΐζου, ο Βάσος Λυσσαρίδης δήλωνε:

— Οι ιδέες δεν δολοφονούνται! 
Οι ιδεολόγοι όμως;

Και δολοφονούνται, και λοιδορούνται, και καπηλεύονται.

(Από σεβασμό στην 30ή Αυγούστου, ας μη δηλητηριάσουμε -κι εμείς- τους πλανημένους νέους με τις προσωπικές μας μαρτυρίες για όσους έφυγαν νωρίς: 
τον Τσε Γκεβάρα, τον Δώρο Λοΐζου, τον Γιώργο-Ξάνθο Τσικουρή κ.ά.π.)

Αντί άλλου λόγου, οι στίχοι του Γιατρού, που επιμένει ως έφηβος ότι 
«Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια»:

«Γέμισαν οι πλατείες ρυτιδωμένα πρόσωπα, νέους οργισμένους, μάνες που ουρλιάζουν “φτάνει πια”, εργάτες με ροζιασμένα χέρια και αρυτίδωτες ψυχές, ποιητές και φιλόσοφους που ρωτούν “γιατί”, πόλεις με πολιορκημένους άρχοντες σε πολιορκημένα παλάτια που τώρα αγωνιούν από την ασταμάτητη οργή, πεινασμένους που αμήχανοι οραματίζονται ακόμα και τα περισσεύματα τηςτραπέζης, που όμως ετοιμάζονται γιατη μεγάλη πορεία.

Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια.

Αυτοί οι κτίστες δεν δέχονται να ζουν χωρίς κτίσματα.

Αυτή η οργή δεν τιθασσεύεται. Ναι. Όπου να ’ναι θα κτυπήσουν οι καμπάνες.

Ναι. Όπου να ’ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος».

Να ζήσεις όσα έζησε ο Βάσος Λυσσαρίδης, να ξέρεις όσα γνώρισε ο Γιατρός, και να έχεις την πεποίθηση πως κάθε μέρα είναι –άλλη μια– ελπίδα και «όπου να ’ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος», αποτελεί – άλλο ένα– μάθημα αντοχής· ιδιαίτερα για ένα χρονογράφο!...
 Του Γ. Σέρτη
πηγη Φιλελεύθερος