Γιατί κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να παραδεχτούν όταν κάνουν λάθος

 Η ψυχολογική ακαμψία δεν αποτελεί ένδειξη δύναμης είναι ένδειξη αδυναμίας.

Όλοι κάνουμε λάθη και το πράττουμε κανονικά. Ορισμένα λάθη είναι μικρά, όπως: "Όχι, δεν χρειάζεται να σταματήσουμε στο κατάστημα, υπάρχει αρκετό γάλα για πρωινό". Κάποιοι μεγαλύτερα, όπως "Μην βιάζεστε, έχουμε αρκετό χρόνο για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο πριν φύγει η πτήση". Και μερικά είναι κρίσιμα

όπως, "Ξέρω ότι έβρεχε και ήταν σκοτεινά, αλλά είμαι βέβαιος ότι ήταν ο άνθρωπος που είδα να σπάει στο σπίτι απέναντι από το δρόμο".
Κανείς δεν απολαμβάνει να κάνει λάθος. Είναι μια δυσάρεστη συναισθηματική εμπειρία για όλους μας. Το ερώτημα είναι πώς θα απαντήσει όταν αποδεικνύεται ότι ήταν λάθος, όταν δεν υπήρχε αρκετό γάλα για καφέ, όταν χτυπήσαμε την κυκλοφορία και χάσαμε την πτήση ή όταν ανακαλύψαμε τον άνθρωπο που κάθισε στη φυλακή για 5 χρόνια με βάση την ταυτοποίησή μας ενώ ήταν αθώος καθ 'όλη τη διάρκεια;
Κάποιοι από εμάς παραδεχόμαστε ότι κάναμε λάθος και είπαμε: "Ωχ, είχατε δίκιο, θα έπρεπε να έχουμε πάρει περισσότερο γάλα."
Κάποιοι από εμάς υπονοούμε ότι ήμασταν λάθος, αλλά δεν το πράττουμε ρητά ή με τρόπο που ικανοποιεί το άλλο πρόσωπο: «Είχαμε αρκετό χρόνο για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο εγκαίρως αν η κυκλοφορία δεν ήταν ασυνήθιστη αλλά ήταν καλό, να φύγουμε νωρίτερα την επόμενη φορά. "
Αλλά μερικοί άνθρωποι αρνούνται να παραδεχτούν ότι κάνουν λάθος, ακόμη και εν όψει των συντριπτικών αποδεικτικών στοιχείων. "Τον άφησαν να περάσει εξαιτίας των αποδείξεων του DNA και της εξομολόγησης ενός άλλου φιλαράτου; είναι ο τύπος! Τον είδα!"
Τα πρώτα δύο παραδείγματα είναι ίσως οικεία στους περισσότερους από εμάς, επειδή αυτά είναι τυπικές απαντήσεις σε λάθη. Δεχόμαστε την ευθύνη πλήρως ή εν μέρει (μερικές φορές, πολύ, εν μέρει), αλλά δεν πιέζουμε πίσω από τα πραγματικά γεγονότα . Δεν ισχυριζόμαστε ότι υπήρχε αρκετό γάλα όταν δεν υπήρχε ή ότι δεν ήμασταν αργά στο αεροδρόμιο.
Αλλά τι γίνεται όταν ένα άτομο απομακρύνεται από τα γεγονότα, όταν απλά δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος σε οποιαδήποτε περίσταση; Τι στο ψυχολογικό τους μακιγιάζ τους καθιστά αδύνατο να παραδεχτούν ότι έκαναν λάθος ακόμη και όταν είναι προφανές ότι ήταν; Και γιατί αυτό συμβαίνει τόσο επαναλαμβανόμενα - γιατί ποτέ δεν παραδέχονται ότι έκαναν λάθος;
Η απάντηση σχετίζεται με το εγώ τους, την πολύ αίσθηση του εαυτού τους. Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα τόσο εύθραυστο εγώ, τόσο εύθραυστη αυτοεκτιμηση , ένα τόσο αδύναμο «ψυχολογικό σύνταγμα» που παραδέχονται ότι έκαναν κάποιο λάθος ή ότι έσφαλανι. Αποδεχόμενοι ότι η πραγματικότητα θα ήταν τόσο ψυχολογικά θρυμματισμένη, οι αμυντικοί μηχανισμοί τους κάνουν κάτι αξιοσημείωτο για να αποφύγουν να το κάνουν - κυριολεκτικά στρεβλώνουν την αντίληψή τους για την πραγματικότητα για να την καταστήσουν λιγότερο απειλητική (πραγματικότητα). Οι αμυντικοί μηχανισμοί τους προστατεύουν το εύθραυστο εγώ τους αλλάζοντας τα πραγματικά γεγονότα στο μυαλό τους, ώστε να μην είναι πια λάθος ή κακόβουλα.
Ως αποτέλεσμα, καταλήγουν σε δηλώσεις όπως «Έλεγξα το πρωί και υπήρχε αρκετό γάλα ώστε κάποιος  το έχει τελειώσει». Όταν επισημαίνεται ότι κανείς δεν ήταν σπίτι μετά την αναχώρησή του το πρωί, ώστε κανείς δεν μπορούσε να το έκανε αυτό, επαναλαμβάνουν: "Κάποιος πρέπει να έχει πιει γιατί έλεγξα και υπήρχε γάλα", σαν να φτάσει ένα φάντασμα στο σπίτι, τελείωσε το γάλα και έφυγε χωρίς ίχνος.
Στο άλλο μας παράδειγμα, θα επιμείνουν ότι ο εσφαλμένος προσδιορισμός του ληστής ήταν σωστός παρά τα αποδεικτικά στοιχεία DNA και μια ομολογία από ένα διαφορετικό άτομο. Όταν έρχονται αντιμέτωποι, θα συνεχίσουν να επιμένουν ή να στρέφουν για να επιτεθούν σε όποιον προσπαθεί να υποστηρίξει διαφορετικά και να αποβάλει τις πηγές των αντιφατικών πληροφοριών (π.χ. "Αυτά τα εργαστήρια κάνουν λάθη όλη την ώρα και εκτός αυτού, δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε μια ομολογία από έναν άλλο εγκληματία Και γιατί παίρνετε πάντοτε την πλευρά τους; ").
Οι άνθρωποι που εκδηλώνουν επανειλημμένα αυτό το είδος συμπεριφοράς είναι, εξ ορισμού, ψυχολογικά εύθραυστεοι. Ωστόσο, η αξιολόγηση αυτή είναι συχνά δύσκολη για τους ανθρώπους να δεχτούν, επειδή στον εξωτερικό κόσμο μοιάζουν να στέκονται σίγουρα στο έδαφός τους και να μην υποστηρίζουν, τα πράγματα που συνδέουμε με τη δύναμη. Αλλάη ψυχολογική δυσκαμψία δεν είναι ένδειξη δύναμης είναι ένδειξη αδυναμίας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν επιλέγουν να σταθούν στα πόδια τους. είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν για να προστατεύσουν τα εύθραυστα εγωιστικά τους.  Η παραδοχή ότι είμαστε λάθος είναι δυσάρεστη, είναι μώλωπες για οποιοδήποτε εγώ. Παίρνει ένα ορισμένο ποσό συναισθηματικής δύναμης και θάρρους για να αντιμετωπίσει αυτή την πραγματικότητα και να αντέξει στα λάθη μας.
Αλλά όταν οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να παραδεχτούν ότι κάνουν λάθος, όταν δεν μπορούν να ανεχτούν την ίδια την αντίληψη ότι είναι ικανοί για λάθη, είναι επειδή υποφέρουν από ένα τόσο εύθραυστο εγώ, δεν μπορούν να σκοντάψουν και να το ξεπεράσουν - πρέπει να να στρεβλώσουν την αντίληψή τους για την πραγματικότητα και να προκαλέσουν προφανή γεγονότα για να υπερασπιστούν την κατάργησή τους.
Πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους εξαρτάται από εμάς. Το ένα λάθος που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε την επίμονη και άκαμπτη άρνησή τους να αναγνωρίσουν ότι είναι λάθος ως ένδειξη δύναμης ή πεποίθησης επειδή είναι η απόλυτη αντίθετη-ψυχολογική αδυναμία και ευθραυστότητα.
Guy Winch, Ph.D.
ψυχολόγος [via]

μεσω kavalarissa