που με συνοπτικές διαδικασίες τον Ιούλιο του 2015 μετέτρεψαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ.
Και φυσικά, αυτό που μέχρι τότε ήταν διαφαινόμενο αλλά όχι προφανές, έγινε πλέον ξεκάθαρο. Περάσαμε επισήμως σε μία εποχή που οι άνθρωποι που ασκούν την εξουσία, στερούνται όχι μόνο πνευματικού αλλά και ηθικού αναστήματος. Ζούμε στην χρονική περίοδο των «μικρών» που ωστόσο επιδεικνύονται ως «μεγάλοι». Των εξαρχής «οδυνηρά» συμβιβασμένων που κρύβονται πίσω από το εντυπωσιακό περιτύλιγμα μιας υποβόσκουσας επανάστασης. Των ανθρώπων που υπακούουν στα κελεύσματα αφανών αφεντικών, υπογράφοντας συνθήκες όπως αυτή των Πρεσπών, προτιμώντας ένα εύκολο ΝΑΙ από ένα υπερήφανο ΟΧΙ.
Καλύτερα από όλους, το έγραψε ο Καβάφης «Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι…» και λίγο πιο κάτω «Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, «όχι» θα ξαναέλεγε» Το απόσπασμα είναι από το μοναδικό ποίημα του κορυφαίου λογοτέχνη με ξένο τίτλο: Che fece … il gran rifiuto. Ο τίτλος, σε παλιά ιταλικά, σημαίνει «που έκανε … τη μεγάλη άρνηση» και είναι παρμένος από την Κόλαση του Δάντη, από το τρίτο κάντο. Ποιοί λοιπόν είναι στ’ αλήθεια έτοιμοι σήμερα, στην κατάλληλη χρονική στιγμή, να ορθώσουν ανάστημα και να πουν το μεγάλο ΟΧΙ;
Όσοι λένε ΟΧΙ, στην κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους, δεν είναι φυσικά «ακροδεξιοί», ούτε «εθνίκια» ούτε «φασίστες». Όσοι αντιδρούν στην άρον άρον επίλυση του Σκοπιανού ζητήματος σε μία «λογική» συμβιβασμού που περιλαμβάνει τη διάβρωση της εθνικής τους ταυτότητας απλοί πατριώτες είναι. Απλός λαός. Γιατί η έννοια του πατριωτισμού που τόσο βάλλεται, χτυπιέται, παρερμηνεύεται, χρησιμοποιείται από την εκάστοτε προπαγάνδα και ενίοτε ξεπουλιέται, έφτασε η στιγμή να αποκατασταθεί μέσα μας και να αναγνωριστεί η γνησιότητά της όταν υφίσταται.
Και από την άλλη, πόσο ακόμη θα ζούμε σκυφτά, συγκαταβατικά, θα πέφτουμε αμαχητί, θα ψελλίζουμε ΝΑΙ όταν θα είναι η στιγμή για ΟΧΙ, θα υποκλινόμαστε όταν θα πρέπει να ορθώσουμε ανάστημα; Αυτά σκέπτονται οι πατριώτες με αφορμή τα εθνικά ορόσημα μνήμης όπως τον Οκτώβριο του 1940.
Και καλύτερα δεν περιέγραψε την περίοδο εκείνη άλλος, από τον Κώστα Βάρναλη σε χρονογράφημά του εκείνης της εποχής (δύο εβδομάδες περίπου μετά τον τορπιλισμό της Έλλης, στις 15 Αυγούστου 1940) : «….Έτσι στον ελληνικό λαό εδώ και πολλούς μήνες είχε προβληθεί το μέγα δίλημμα ή να πει «ναι» στους εκβιασμούς της μουσολινικής Ιταλίας και στο τελευταίο της κυνικό τελεσίγραφο και να παραδοθεί χωρίς αντίσταση ή να πει το αντρίκιο «όχι» και να σηκώσει τ’ άρματά του να υπερασπίσει την ελευθερία του. Το «όχι» αυτό το είπε εν ονόματι του ελληνικού λαού ο κ. Πρόεδρος, Κι όλος ο λαός φώναξε μαζί του χίλιες φορές αυτό το όχι. Και πρόταξε τα στήθη του για να φράξει το δρόμο στον επίβουλο εχθρό. Κι από τη στιγμή εκείνη όλη η Ελλάδα μεταμορφώθηκε. Η μικρή αυτή χώρα, που την περιφρονούσε ο Τσιάνο και τη θεωρούσε ζήτημα ενός περιπάτου, και την κορόιδευε ο Γκάυντα εθάμπωσε τον κόσμο με τον ηρωισμό της και με την περιφρόνηση των κινδύνων, που έδειξε ίσαμε σήμερα. Κι εξευτέλισε τη μεγάλη Ιταλία, που εσάρωνε με την υλική της δύναμη όλα τα μικρά κι ανυπεράσπιστα έθνη, που βρεθήκανε στο ιμπεριαλιστικό της ξάπλωμα, γιατί ήταν ανοργάνωτα..» και συνεχίζει ο Βάρναλης λίγο πιο κάτω «..Στο ότι ενίκησαν οι Έλληνες δεν οφείλεται στην αριθμητική ή την ποσοτική υπεροχή τους. Οφείλεται στην ηθική υπεροχή τους. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Έλληνες πολεμώντας «υπέρ βωμών και εστιών» ενίκησαν πολυπληθέστερους εχθρούς. Και δεν είναι η πρώτη φορά που η νίκη των Ελλήνων είναι νίκη ολόκληρης της Ανθρωπότητας, είναι νίκη του πολιτισμού...»
Πέρασαν χρόνια από την εποχή του Βάρναλη αλλά οι καιροί πάντα φέρνουν μπροστά μας τα μεγάλα διλήμματα. Και τελικά, στις σύγχρονες μέρες των εύκολων και πολλών (μικρών και μεγάλων) αποφάσεων, Ναι, μας χρειάζονται τα σοβαρά, στιβαρά, γενναία και αποφασιστικά ΟΧΙ.
Του Ανδρέα Ζαρταλούδη
Υποναύαρχος ΛΣ(εα)
πηγη meaculpa.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου