Αυτός ήταν ο τατουατζής του Άουσβιτς

Για τους Γερμανούς διοικητές του Άουσβιτς, ο Lale Sokolov ήταν ένας Εβραίος εύκολα διαχειρίσιμος να κάνει το «βρώμικο» έργο τους. Όμως, για τον φυλακισμένο πληθυσμό του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ο Sokolov ήταν ένας σωτήρας που άλλαξε τα τατουάζ των φυλακισμένων για να τους κρατήσει από το θάλαμο αερίων και μοιραζόταν με τους υπόλοιπους την μεγαλύτερη μερίδα φαγητού του.
Κοιτάζοντας κανείς τις μαύρες φωτογραφίες από το ναζιστικό κολαστήριο, υπάρχουν πράγματα που ξυπνούν εφιαλτικές μνήμες, όπως η ριγέ στολή, τα ξυρισμένα κεφάλια αλλά και αυτός ο πράσινος αριθμός στον πήχη του χεριού που αποστερούσε τον τρόφιμο από την πραγματική του ταυτότητα.
  Μόλις εμφανιζόταν στο χέρι αυτό το μελάνι της ντροπής, σταματούσες να είσαι άνθρωπος και μετατρεπόσουν σε ένα νούμερο για τους δεσμοφύλακες, ένα νούμερο που ήταν ευκολότερο να υποβληθεί σε όλη αυτή τη φρίκη. Και ήταν μάλιστα τυχεροί όσοι πρόφταιναν να αποκτήσουν το τατουάζ με τον αύξοντα αριθμό, καθώς σήμαινε πως είχαν μόλις γλιτώσει τον θάλαμο αερίων.
Περισσότεροι από 1 εκατ. άνθρωποι στάλθηκαν στο κολαστήριο του Άουσβιτς μεταξύ 1940-1945, οι τρόφιμοι ωστόσο που είχαν επιφορτιστεί με τη δερματοστιξία του αριθμού μετριόταν στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ένας από αυτούς ήταν ο Lale Sokolov, ο οποίος έφυγε από τον κόσμο το 2006, όχι βέβαια προτού μοιραστεί την απίστευτη ιστορία του με τη συγγραφέα Heather Morris, η οποία την περιέγραψε στο βιβλίο «The Tattooist of Auschwitz». Έτσι ήταν εξάλλου γνωστός ο Sokolov, ως «τατουατζής του Άουσβιτς», ήδη από την εποχή που κατέφτασε στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1942, σε ηλικία 26 ετών, ως Εβραίος της Σλοβακίας.
Στην αρχή τον έστειλαν να φτιάχνει νέα συγκροτήματα κοιτώνων, κόλλησε όμως τύφο και δεν μπορούσε πια να δουλέψει. Από τον βέβαιο θάνατο τον έσωσε ένας συγκρατούμενός του, κάποιος Pepan, τατουατζής κι αυτός, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του κάνοντάς τον βοηθό του.
Μια μέρα όμως ο Pepan εξαφανίστηκε και όλοι ήξεραν τι του είχε συμβεί, αφήνοντας έτσι τον Lale τον μόνο τατουατζή του Άουσβιτς. Έτσι πέρασε ο Σλοβάκος τα επόμενα δύο χρόνια, χαράσσοντας νούμερα σε τρομοκρατημένους ανθρώπους όλων των ηλικιών που κατέφταναν μαζικά με τα τρένα στο κολαστήριο.
Παρά τη φρίκη με την οποία ερχόταν καθημερινά σε επαφή, ο Lale κατάφερε κάπως να γνωρίσει την πραγματική αγάπη πίσω από τις περιφράξεις, ένα κορίτσι που έτρεμε όταν του χάραζε τον αριθμό στον πήχη, την Gita του (Gisela Furman). Την οποία έμελλε να ξαναβρεί εντελώς τυχαία μετά την απελευθέρωση στην Μπρατισλάβα, σε νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Την παντρεύτηκε αμέσως και οι δυο τους μετακόμισαν όσο πιο μακριά μπορούσαν, περνώντας την υπόλοιπη ζωή τους στην Αυστραλία.
Εκεί έφτιαξε τη δική του επιχείρηση και απέκτησε τελικά και έναν γιο. Και παρά το γεγονός ότι η γυναίκα του επέστρεψε κάποιες φορές στην Ευρώπη, ο Lale είχε ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν μίλησε μάλιστα ποτέ για τη «δουλειά» του στο Άουσβιτς, καθώς πέρασε όλη του τη ζωή νιώθοντας τύψεις, πιστεύοντας πως βοήθησε τους ναζί στη γενοκτονία. Τύψεις ένιωθε και για τα «προνόμια» που απολάμβανε στο κολαστήριο, όπως τις μεγαλύτερες μερίδες φαγητού και τον ύπνο σε δικό του δωμάτιο. Ένιωθε κάπως συνεργάτης των ναζί και θεωρούσε πως λίγοι θα καταλάβαιναν τον δικό του Γολγοθά.
Μόνο όταν έφυγε η Gita από τη ζωή το 2003 αποφάσισε να τα πει όλα, κι αυτό μία φορά, στη συγγραφέα Heather Morris.
πηγη  newmoney.gr