Μόνο του δεν μπορεί να ευτυχήσει

Το συναίσθημα θέλει και του μυαλού τις χάρες
Ανέτρεξα και πάλι στην "Πηγή". Κάθε φορά αυτό κάνω, όταν καταλαβαίνω ότι χρειάζομαι μια παραπάνω διέξοδο σε όποιο ζήτημα τυγχάνει να σκάει στη διαδρομή μου. 
Μερικές φορές προσωπικό, σχέσεων, άλλοτε φιλοσοφικό ή υπαρξιακό. Αν και όλα αφορούν το γενικότερο και δεν περιορίζεται στο πρόβλημα του ενός. 
Είναι εκπληκτικό και μοιάζει με μαγικό, να είσαι βυθισμένη σε ένα θέμα που σου πλακώνει τη καρδιά, σε σφίγγει και

σε πονάει και να αντικρύζεις μερικές λέξεις που κάποιος άλλος -ακόμη κι εσύ σε ανώτερες καταγραφές σου- έχει αποτυπώσει σε ένα χαρτί ή στη σελίδα ενός ιστολογίου. Με τον S και τα κείμενα του που εντοπίζω σε πολλά σημεία και με πολλές παρεμφερείς του υπογραφές, αισθάνομαι τη συμβατότητα που δρα ταχέως εντός μου. Μου ανοίγει άλλα κανάλια, χωρίς να ταυτίζομαι μαζί του. Να είναι καλά όπου κι είναι.
Το μήνυμα που πήρα από το παραπάνω κείμενό του είναι αυτό που λέει μια φράση του, ότι  "το συναίσθημα θέλει και του μυαλού τις χάρες". Κι εγώ είχα κολλήσει στην καρδιά μου, χωρίς να έχω αντιληφθεί πως και κείνη έχει τον δικό της μερίδιο στον εγκέφαλο. Άλλαξαν όλα μέσα μου, ανάπνευσα...
kavalarissa.
μονταζ teo