Η τελευταία σου ελπίδα είναι αυτή η στεναχώρια που νιώθεις
Το τελευταίο εξάμηνο πιάνω κάτι ματιές στον αέρα … πολύ θλιμμένες.
Άλλες φορές από γνωστούς και φίλους και άλλες από ανθρώπους που πρώτη φορά συναντώ.
Τον πρώτο καιρό νόμιζα ότι όλοι οι συνομήλικοι μου 40άρηδες είχαν χτυπηθεί από την κρίση της Μέσης ηλικίας, όπου όλα τα βλέπεις
μεν πιο καθαρά αλλά και πιο χρόνο-πιεστικά. Η περίοδος δηλαδή που σε κυνηγάνε οι μνήμες των όσων πέτυχες και ταυτόχρονα σε απειλεί ο χρόνος που απομένει για να καταφέρεις κάτι αξιόλογο ακόμη.
Δεν ήταν, όμως, ακριβώς αυτό τελικά. Η κρίση της μέσης ηλικίας είναι πάντοτε παρούσα στη δεκαετία 40-50, αλλά τώρα έχει πάρει ένα άλλο πιο ζοφερό χαρακτηριστικό: Ο κόσμος ξέρει πλέον πως ηττηθήκαμε και προοπτική δεν υπάρχει, τουλάχιστον προοπτική συλλογική, άξια αναφοράς.
Πάντα υπάρχουν και οι αισιόδοξοι που θα σου πούνε ότι η οικονομική κρίση θα περάσει, ότι όλα αυτά μια μπόρα είναι και τα γνωστά χαρωπά, ΑΛΛΑ βαθιά μέσα μας ξέρουμε καλά πως με τέτοια φορολογία, με τέτοιες συμφωνίες για πλεονάσματα ως το 2060 και με τη γενική πτώση του βιοτικού μας επιπέδου δύσκολα να ονειρευτείς ένα μέλλον που να θυμίζει τις γλυκές κυριακάτικες λιακάδες της εφηβείας.
Τους τελευταίους μήνες ακόμα περισσότερος κόσμος έχει αρχίσει να νιώθει στην καθημερινότητά του την πραγματική πίεση του να μην έχεις άνεση. Το πρεσάρισμα των υποχρεώσεων που αρχίζουν να σου χαλάνε ακόμα και τις πιο απλές σου συνήθειες ή τις ολιγοήμερες διακοπές που έκανες έστω και στα κλεφτά.
Η ζωή μας έχει αρχίσει σαφέστατα να χαλάει. Το κρύβουμε λιγάκι ακόμα, αλλά, λιωνει σαν το παγωτό και γλιστράει από τις άκρες των δακτύλων.
Ήδη οι βαριές συνέπειες των κακών συμφωνιών των κυβερνήσεων των Μνημονίων είναι εδώ, τις νιώθεις στο πετσί σου πια. Αυτές οι επιπτώσεις είναι που φτιάχνουν τη σκιερή λακουβίτσα κάτω από το μάτι που ζωγραφίζει τη ματιά της θλίψης.
Ο απέναντί σου που σου μιλάει με φυσιολογικότητα έχει αρχίσει να πιέζεται και το βασικότερο να μη βλέπει προοπτική. Τί ακριβώς έχει να ελπίζει; Το αναπόφευκτο της μείωσης του μισθού και της σύνταξής του;
Η χώρα αναδίδει μια οσμή παρακμής και βαρεμάρας. Όσοι μπορούνε φεύγουν έξω να σωθούν και όσοι μένουνε μάλλον έχουν αρχίσει να χωνεύουν την ιδέα ότι στα παιδιά τους θα κληρονομήσουν μια κατεστραμμένη χώρα, ηττημένη και ντροπιασμένη.
Αν ερωτηθούν στο μέλλον ως γέροντες, θα τρέμουν την παιδική ερώτηση “Γιατί παππού…; Πώς έγινε αυτό…;”
Θα τρέμουν οι τωρινοί σαραντάρηδες στην ερώτηση του εγγονού διότι θα πρέπει να απαντήσουν
ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΔΥΝΑΤΟΣ … ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΚΙΑΧΤΗΚΑ …
και δεν έκανα κάτι για να αλλάξω την πορεία προς την καταστροφή.
Για φαντάσου λίγο πριν φύγεις απ’ αυτό το σύντομο ταξίδι να πρέπει να δώσεις για απάντηση αυτήν την άσχημη αλήθεια;
Βάλτο λίγο στο μυαλό σαν εικόνα…
Εφιάλτης πραγματικός να βρεθείς ανήμπορος και να αναπολείς την τελευταία σου νιότη που μπορούσες κάτι να αλλάξεις και δεν το έκανες γιατί ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ και ΣΚΙΑΧΤΗΚΕΣ τα φούμαρα που σου πουλούσαν για να γίνεις απλά ένα υπάκουο υποζύγιο μιας αποικίας.
Πώς άλλωστε νομίζεις σκιαγμένε σαραντάρη ότι τόσες και τόσες άλλες χώρες κατάντησαν αποικίες με ζωές κατεστραμμένες, τότε που εσύ τις παρακολουθούσες στα ντοκυμαντέρ και έλεγες μέσα σου “Πω ρε συ … κοίτα πως ζούνε αυτοί … πως ’γιναν έτσι;”
Ε! τώρα φίλε είσαι ο πρωταγωνιστής… Ήρθε η αρρώστια προς τα δω και ακόμη δεν το έχεις καταλάβει ότι έτσι γίνεται η δουλειά.
Έτσι ακριβώς, όπως αυτήν τη στιγμή το ζεις με μια βραδεία ανεπαίσθητη ταχύτητα, σου παίρνουνε τη χώρα, σου αρπάζουνε το βιός και σε μετατρέπουν σε ξεφτιλισμένο ζήτουλα χωρίς αξιοπρέπεια και με στερημένα τα καλά που απολάμβανες.
Τώρα είναι η ώρα να κατανοήσεις τι ζεις και να συνέλθεις γιατί στη σύντομη αυτή ζωή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου που σου δίνει την άνεση να την περάσεις προσκυνημένος…
Θυμήσου το μέλλον και εκείνη την ερώτηση απ’ το εγγόνι που σε περιμένει σαν ραντεβού με την ιστορία…
macroskopio.gr
μονταζ teo
Άλλες φορές από γνωστούς και φίλους και άλλες από ανθρώπους που πρώτη φορά συναντώ.
Τον πρώτο καιρό νόμιζα ότι όλοι οι συνομήλικοι μου 40άρηδες είχαν χτυπηθεί από την κρίση της Μέσης ηλικίας, όπου όλα τα βλέπεις
μεν πιο καθαρά αλλά και πιο χρόνο-πιεστικά. Η περίοδος δηλαδή που σε κυνηγάνε οι μνήμες των όσων πέτυχες και ταυτόχρονα σε απειλεί ο χρόνος που απομένει για να καταφέρεις κάτι αξιόλογο ακόμη.
Δεν ήταν, όμως, ακριβώς αυτό τελικά. Η κρίση της μέσης ηλικίας είναι πάντοτε παρούσα στη δεκαετία 40-50, αλλά τώρα έχει πάρει ένα άλλο πιο ζοφερό χαρακτηριστικό: Ο κόσμος ξέρει πλέον πως ηττηθήκαμε και προοπτική δεν υπάρχει, τουλάχιστον προοπτική συλλογική, άξια αναφοράς.
Πάντα υπάρχουν και οι αισιόδοξοι που θα σου πούνε ότι η οικονομική κρίση θα περάσει, ότι όλα αυτά μια μπόρα είναι και τα γνωστά χαρωπά, ΑΛΛΑ βαθιά μέσα μας ξέρουμε καλά πως με τέτοια φορολογία, με τέτοιες συμφωνίες για πλεονάσματα ως το 2060 και με τη γενική πτώση του βιοτικού μας επιπέδου δύσκολα να ονειρευτείς ένα μέλλον που να θυμίζει τις γλυκές κυριακάτικες λιακάδες της εφηβείας.
Τους τελευταίους μήνες ακόμα περισσότερος κόσμος έχει αρχίσει να νιώθει στην καθημερινότητά του την πραγματική πίεση του να μην έχεις άνεση. Το πρεσάρισμα των υποχρεώσεων που αρχίζουν να σου χαλάνε ακόμα και τις πιο απλές σου συνήθειες ή τις ολιγοήμερες διακοπές που έκανες έστω και στα κλεφτά.
Η ζωή μας έχει αρχίσει σαφέστατα να χαλάει. Το κρύβουμε λιγάκι ακόμα, αλλά, λιωνει σαν το παγωτό και γλιστράει από τις άκρες των δακτύλων.
Ήδη οι βαριές συνέπειες των κακών συμφωνιών των κυβερνήσεων των Μνημονίων είναι εδώ, τις νιώθεις στο πετσί σου πια. Αυτές οι επιπτώσεις είναι που φτιάχνουν τη σκιερή λακουβίτσα κάτω από το μάτι που ζωγραφίζει τη ματιά της θλίψης.
Ο απέναντί σου που σου μιλάει με φυσιολογικότητα έχει αρχίσει να πιέζεται και το βασικότερο να μη βλέπει προοπτική. Τί ακριβώς έχει να ελπίζει; Το αναπόφευκτο της μείωσης του μισθού και της σύνταξής του;
Η χώρα αναδίδει μια οσμή παρακμής και βαρεμάρας. Όσοι μπορούνε φεύγουν έξω να σωθούν και όσοι μένουνε μάλλον έχουν αρχίσει να χωνεύουν την ιδέα ότι στα παιδιά τους θα κληρονομήσουν μια κατεστραμμένη χώρα, ηττημένη και ντροπιασμένη.
Αν ερωτηθούν στο μέλλον ως γέροντες, θα τρέμουν την παιδική ερώτηση “Γιατί παππού…; Πώς έγινε αυτό…;”
Θα τρέμουν οι τωρινοί σαραντάρηδες στην ερώτηση του εγγονού διότι θα πρέπει να απαντήσουν
ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΔΥΝΑΤΟΣ … ΦΟΒΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΣΚΙΑΧΤΗΚΑ …
και δεν έκανα κάτι για να αλλάξω την πορεία προς την καταστροφή.
Για φαντάσου λίγο πριν φύγεις απ’ αυτό το σύντομο ταξίδι να πρέπει να δώσεις για απάντηση αυτήν την άσχημη αλήθεια;
Βάλτο λίγο στο μυαλό σαν εικόνα…
Εφιάλτης πραγματικός να βρεθείς ανήμπορος και να αναπολείς την τελευταία σου νιότη που μπορούσες κάτι να αλλάξεις και δεν το έκανες γιατί ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ και ΣΚΙΑΧΤΗΚΕΣ τα φούμαρα που σου πουλούσαν για να γίνεις απλά ένα υπάκουο υποζύγιο μιας αποικίας.
Πώς άλλωστε νομίζεις σκιαγμένε σαραντάρη ότι τόσες και τόσες άλλες χώρες κατάντησαν αποικίες με ζωές κατεστραμμένες, τότε που εσύ τις παρακολουθούσες στα ντοκυμαντέρ και έλεγες μέσα σου “Πω ρε συ … κοίτα πως ζούνε αυτοί … πως ’γιναν έτσι;”
Ε! τώρα φίλε είσαι ο πρωταγωνιστής… Ήρθε η αρρώστια προς τα δω και ακόμη δεν το έχεις καταλάβει ότι έτσι γίνεται η δουλειά.
Έτσι ακριβώς, όπως αυτήν τη στιγμή το ζεις με μια βραδεία ανεπαίσθητη ταχύτητα, σου παίρνουνε τη χώρα, σου αρπάζουνε το βιός και σε μετατρέπουν σε ξεφτιλισμένο ζήτουλα χωρίς αξιοπρέπεια και με στερημένα τα καλά που απολάμβανες.
Τώρα είναι η ώρα να κατανοήσεις τι ζεις και να συνέλθεις γιατί στη σύντομη αυτή ζωή δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου που σου δίνει την άνεση να την περάσεις προσκυνημένος…
Θυμήσου το μέλλον και εκείνη την ερώτηση απ’ το εγγόνι που σε περιμένει σαν ραντεβού με την ιστορία…
macroskopio.gr
μονταζ teo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου