Μεταθανάτιες εμπειρίες

«Ένα παιδιά μου ο θάνατος κι η γέννα,

ένα ο πόνος της καρδιάς κι η γλύκα,

ένα το φεύγω αλάργα κι έρχομαι,

ένα το έχε γεια και το καλώς σε βρήκα»
Ν.Καζαντζάκης
Η λέξη «θάνατος» είναι μία λέξη ταμπού στην εποχή μας. Νιώθουμε φόβο ίσως επειδή υποσυνείδητα η όποια λογής σχέση μας με το θάνατο μας φέρνει πιο κοντά στη σκέψη του δικού μας θανάτου. 

 Φόβος για το άγνωστο στο οποίο κατευθυνόμαστε μετά τη ζωή, φόβος για τον χωρισμό από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Έτσι ο θάνατος είναι ένα θέμα βαθιά κρυμμένο στο ασυνείδητο κι αποφεύγουμε τις συζητήσεις σχετικά μ΄αυτό, γιατί το σημαντικό είναι «να ζεις στο εδώ και τώρα» ή «δεν ξέρουμε τι γίνεται μετά το θάνατο, αφού κανείς δεν γύρισε για να μας πει».

Αυτές όμως οι αντιλήψεις χαρακτηρίζουν τη νοοτροπία του δικού μας πολιτισμού,που σαν αξίες του έχει το χρήμα,την άνεση και  την κατανάλωση και πιστεύει μόνο σ΄ όσα μπορούν να δουν τα φυσικά του μάτια κι έχει ξεχάσει ότι μπορεί κανείς να δει και με τα μάτια της ψυχής.

Αν ψάξουμε λίγο στο παρελθόν μας θα δούμε ότι οι αρχαίοι λαοί είχαν μία διαφορετική στάση απέναντι στο θάνατο. Πίστευαν ότι η υλική ζωή είναι μόνο η μία πλευρά του κύκλου της Ζωής στην οποία βυθιζόμαστε διαδοχικά. Το πέρασμα απ αυτή τη γη είναι μία ενδιάμεση περίοδος δοκιμασιών κι εμπειριών για να μπορέσει η ψυχή να εξελιχτεί και να επιστρέψει στο «βασίλειο των ουρανών» απ΄όπου προήλθε. Ο κύκλος της ζωής επαναλαμβάνεται όσες φορές χρειαστεί μέχρι η ψυχή να απελευθερωθεί  μην έχοντας την ανάγκη να στηριχτεί στη σαρκική ύλη (θεωρία μετενσάρκωσης).

Μάλιστα στην Αίγυπτο και στο Θιβέτ εφοδίαζαν τους νεκρούς τους με χάρτες των άλλων κόσμων για να μπορέσει η ψυχή να βρει το δρόμο στο μεταθανάτιο ταξίδι της ενώ λέγεται ότι το μεγάλο δώρο των Ελληνικών Μυστηρίων προς τους μυημένους είναι η απελευθέρωση τους απ΄το φόβο του θανάτου. Επίσης κάποια δόγματα όπως το Βουδιστικό και το Ρωμαιοκαθολικό δίδασκαν στους πιστούς τους να συλλογίζονται τακτικά το θάνατο τους πράγμα που θα τους προσέφερε μία αξιόλογη μαθητεία ενώ το ίδιο ίσχυε και στην Αίγυπτο που το να χτίσει τον τάφο του ήταν ένα απ΄τα πρωταρχικά καθήκοντα για το οποίο έπρεπε να μεριμνήσει ο Φαραώ.

Σήμερα η επιστημονική έρευνα είναι πολύ κοντά στο να αποδείξει την ύπαρξη της ψυχής και τη θεωρία της μετενσάρκωσης για τα οποία μας μιλάνε οι εσωτερικές διδασκαλίες χιλιάδες χρόνια τώρα. Και είναι αλήθεια ότι κάποιοι γύρισαν απ΄το θάνατο και μας είπαν...

Η παρακάτω εμπειρία είναι η περίπτωση ενός νεαρού που υπέστη ένα φοβερό ατύχημα όταν ένα αυτοκίνητο τον χτύπησε από πίσω καθώς φόρτωνε τρόφιμα στο πορτ-παγκάζ του αυτοκινήτου του, συμπιέζοντας τον ανάμεσα στα 2 οχήματα. Τον μετέφεραν επειγόντως στο χειρουργείο όπου έχασε τις αισθήσεις του.

«Μία στιγμή αργότερα, είδα μία ξαφνική λάμψη και βρέθηκα να αιωρούμαι πάνω απ΄το σώμα μου» περιέγραψε ο ίδιος. «Μπορούσα να δω τους γιατρούς να δουλεύουν πάνω μου.Υπήρχε και μία νοσοκόμα ακριβώς πάνω απ΄το κεφάλι μου. Το επόμενο που ένιωσα ήταν σαν κάποιος ν΄ακουμπούσε τα χέρια του στους ώμους μου. Είχα την αίσθηση ότι ταξίδευα σ΄ένα σκοτεινό τούνελ απ΄το οποίο βγαίνοντας βρέθηκα σ΄ένα περιβάλλον γεμάτο καταχνιές όπου μπορούσα να διακρίνω αόριστα ανθρώπινες μορφές να κινούνται ολόγυρα κι άκουγα μία πολύ όμορφη μουσική. Μία φωτεινή παρουσία με πλησίασε τελικά, με ρώτησε για τη ζωή μου και με πρόσταξε να γυρίσω στο σώμα μου.Αφού ξαναπέρασα απ΄το ίδιο τούνελ ξύπνησα κανονικά στο σώμα μου. Ήταν η πιο υπέροχη εμπειρία της ζωής μου».

Οι παρακάτω αναφορές είναι μερικές από τις εκατοντάδες περιπτώσεις ανθρώπων που βρέθηκαν κοντά στο θάνατο τις οποίες συνέλεξε και μελέτησε ο ψυχίατρος Ραίμοντ Μούντυ ένας επιστήμονας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στη φιλοσοφία της Ιατρικής.
«Μα την αλήθεια ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι ήμουν έτσι! Όπως καταλαβαίνετε ως τότε είχα δει τον εαυτό μου μόνο σε φωτογραφίες και στον καθρέπτη. Και φυσικά τον έβλεπα επίπεδο χωρίς διαστάσεις. Ίσως σας φανεί περίεργο αλλά χρειάστηκα κάμποσες στιγμές για να συνειδητοποίησω ότι ήμουν εγώ.».
«Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει μα δε λυπήθηκα  καθόλου γι αυτό μονάχα που δεν ήξερα που θα πήγαινα τώρα. Οι σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου πάντως ήταν σαν εκείνα της ζωής μα δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω αυτό που μου συνέβαινε σ΄όλη του την έκταση. Σκεφτόμουν «που θα πάω τάχα τώρα; τι θ΄απογίνω;» γιατί η αλήθεια είναι πως όσο κανείς ζει δεν πιστεύει ότι θα΄ρθει μία στιγμή που θα πεθάνει.Κι αυτό επειδή το θάνατο έχουμε τη δυνατότητα να τον δούμε μόνο στους άλλους.Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω να σταματήσει όλος ο κόσμος το πηγαινέλα γύρω απ΄το σώμα μου,να το σηκώσουν από εκεί για να δω τι θα έκανα τελικά».
«Τους έβλεπα να αγωνίζονται να με ξαναζωντανέψουν. Ήταν κάτι παράξενο στ΄αλήθεια. Δεν ήμουν πολύ ψηλά αλλά ένιωθα σαν  να βρίσκομαι πάνω σ΄ένα βάθρο μα όχι πολύ ψηλότερα απ΄τους άλλους. Προσπαθούσα να τους μιλήσω αλλά κανείς δεν με άκουγε κανείς δεν μου έδινε προσοχή».
«Θυμάμαι πως με βάλανε στο χειρουργείο και οι επόμενες ώρες ήταν κρίσιμες για τη ζωή μου. Στη διάρκεια των ωρών αυτών «μπαινόβγαινα» στο φυσικό μου σώμα και μπορούσα να το βλέπω από ψηλά όντας μέσα σε κάποιο άλλο σώμα -όχι κανονικό σώμα μα κάτι που έμοιαζε με σώμα-. Ήταν διαφανές, άυλο,που είχε ακόμα και μέλη».
«Άκουσα μία φωνή όχι ανθρώπινη αλλά ολότελα αφύσικη να με ρωτάει «είσαι έτοιμος να πεθάνεις; Τι μπορείς να μου δείξεις απ΄όσα έκανες στη ζωή σου; Τι σημαντικό έκανες;»
«Πράγματα που είναι αδύνατο να συμβούν στη επίγεια ζωή είναι ωστόσο δυνατόν να συμβούν όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση. Το μυαλό είναι πεντακάθαρο κι αισθάνεται κανείς μία υπέροχη ψυχική ευφορία. Εγώ ειδικά καταλάβαινα τα πάντα γύρω μου χωρίς καμία ιδιαίτερη προσπάθεια».
«Δε θυμάμαι πως και πότε ξαναγύρισα στο φυσικό μου σώμα. Εκείνο που θυμάμαι είναι πως κάποια στιγμή ένιωσα ένα στροβίλισμα και με πήρε ο ύπνος. Ξαφνικά ξύπνησα και βρισκόμουν στο κρεβάτι μου ενώ όλοι και όλα μέσα στο δωμάτιο ήταν όπως τη στιγμή που άφησα το σώμα μου και ξεκίνησα για το άγνωστο».
Ο Μούντυ διαπίστωσε ότι οι περιπτώσεις  που μελέτησε  είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά ενώ το ενδιαφέρον είναι ότι οι διηγήσεις αυτές των Αμερικανών (και όχι μόνο) που είχαν εμπειρίες θανάτου συμφωνούν με τα γραπτά των αρχαίων στοχαστών όπως του Πλάτωνα, της Θιβετανικής Βίβλου των νεκρών κ.α. Είναι τυχαίο;

Aς δούμε όμως τι μπορεί να συμβεί όταν πεθάνει κανείς σύμφωνα με την «ιδανική» εμπειρία θανάτου που συνέθεσε ο Μούντυ:
Ένας άνθρωπος πεθαίνει και καθώς φτάνει στο ανώτατο σημείο φυσικού πόνου ακούει το γιατρό του ν΄αποφαίνεται πως είναι νεκρός. Σιγά-σιγά φτάνει στα αυτιά του ένας ήχος σαν κουδούνισμα ή βόμβος και νιώθει ότι κινείται με μεγάλη ταχύτητα σ΄ένα μακρύ σκοτεινό τούνελ. Τότε διαπιστώνει ότι έχει «βγει» απ΄το σώμα του και μπορεί να το βλέπει σαν θεατής από κάποια απόσταση χωρίς να΄χει απομακρυνθεί απ΄ το φυσικό του περιβάλλον.

Αρχικά νιώθει μία υπερδιέγερση παρακολουθώντας την προσπάθεια να τον επαναφέρουν στη ζωή μέχρι να συνηθίσει την αλλόκοτη αυτή κατάσταση. Τότε ηρεμεί λίγο και διαπιστώνει ότι έχει ένα διαφορετικό «σώμα» απ΄ αυτό που άφησε πίσω του με άλλου είδους δυνατότητες. Πολύ γρήγορα συμβαίνουν ένα σωρό πράγματα. Έτσι βλέπει κι άλλους όμοιους του (πνεύματα συγγενών και φίλων) που έρχονται να τον υποδεχτούν και να τον βοηθήσουν. Επίσης βλέπει με τη βοήθεια ενός φωτεινού πνεύματος ένα πανοραμικό «φλας-μπακ» των σημαντικότερων στιγμών της ζωής του.

Κάποια στιγμή φτάνει σ΄ένα σύνορο που νιώθει ότι είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα επίγεια και την άλλη ζωή. Νιώθει ωστόσο ξαφνικά ότι πρέπει να επιστρέψει στη γη και πως δεν έχει έρθει η ώρα να πεθάνει. Τώρα όμως αντιστέκεται ,καθώς συνήθισε στην άλλη ζωή και δεν θέλει να γυρίσει πάλι στη γη. Παρόλη την αντίσταση του με κάποιο τρόπο σμίγει ξανά με το φυσικό του σώμα και επιστρέφει στη ζωή.

Αργότερα προσπαθεί να διηγηθεί την εμπειρία του στους άλλους αλλά αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς δεν βρίσκει λόγια για να περιγράψει αυτή του την εμπειρία και οι άλλοι δυσκολεύονται να τον πιστέψουν. Έτσι σταματάει να διηγείται την εμπειρία του ωστόσο έχει πια επηρεάσει σημαντικά τη ζωή του και κυρίως τις απόψεις του γύρω απ΄το θάνατο αλλά και τη ζωή.

Αλλά για αυτή  την άλλη πλευρά της ζωής μπορούμε να μάθουμε επίσης από κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων  που είτε από φύση τους είτε μετά από κάποιο έντονο σοκ (π.χ. τραυματισμό) είτε με τη βοήθεια του υπνωτισμού που χρησιμοποιείται σήμερα σαν μέθοδος διαγνώσης από πολλούς ψυχίατρους στον κόσμο, έχουν αναμνήσεις από προηγούμενες τους ζωές.
Θα αναφέρουμε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

Η Σάντι Ντέβι ήταν ένα κορίτσι που γεννήθηκε στο Δελχί. Όταν ήταν ακόμη μικρή άρχισε να μιλά για τον άντρα της κάποιον Κένεθ Ναθ και για το σπίτι τους στη Ματούρα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά απ΄το Δελχί. Το δικό της όνομα όπως έλεγε στους γονείς της ήταν Λούτζι ενώ έδειχνε να ξέρει πολλά πράγματα σχετικά με τις μουσουλμανικές τελετές ενώ το δικό της θρήσκευμα ήταν ο ινδουισμός. Συνεχώς παρακαλούσε να την πάνε στους «γονείς» της και στον «άνδρα» της στη Ματούρα ενώ περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την τοποθεσία και την εμφάνιση του σπιτιού που ζούσε.
Όταν οι γονείς της υποχώρησαν τελικά και δέχτηκαν να την πάνε στη Ματούρα η Σάντι τους οδήγησε στο «σπίτι» της όπου όντως υπήρχε κάποιος Κένεθ Ναθ που τον χαιρέτησε σαν καλή και αγαπημένη σύζυγος (δεν τον είχε ξαναδεί σ΄αυτή τη ζωή). Έπειτα το κοριτσάκι θυμήθηκε τη θέση των επίπλων που στο μεταξύ είχαν μετακινηθεί  ή αφαιρεθεί και περιέγραψε τα φουστάνια που φορούσε όσο ζούσε. Πηγαίνοντας στο διπλανό σπίτι όπου ζούσαν οι «γονείς» της η Λούτζι ξεχώρησε αμέσως τη μητέρα της ανάμεσα σ΄άλλα 50 άτομα που είχαν μαζευτεί εκεί και έπεσε στην αγκαλιά της.

Μία άλλη αξιόλογη περίπτωση είναι του περίφημου στρατηγού Τζωρτζ Πάττον που όπως έλεγε είχε λάβει μέρος σε αμέτρητες μάχες ανά τους αιώνες και θυμόταν σκηνές απ΄αυτές.

Το 1943 έφτασε στη Β.Αφρική μετά τη μάχη του Κασσερίν  είπε ξαφνικά στον οδηγό που τον μετέφερε στο πεδίο της σύγκρουσης μαζί με τον στρατηγό Ομάρ Μπράντλυ: «Στρίψε δεξιά». Ο οδηγός παρατήρησε ότι η μάχη δεν είχε γίνει εκεί αλλά ο Πάττον επέμενε ότι μπορούσε να «μυρίσει» το σημείο όπου είχε γίνει η μάχη. Και πράγματι έφτασαν σ΄ένα σημείο όπου πριν χιλιάδες χρόνια είχε διεξαχθεί μία αιματηρή σύγκρουση μεταξύ Ρωμαίων και Καρχηδόνιων. «Ήμουν εδώ» πρόσθεσε απλά ο Πάττον και περιέγραψε τι και πως είχε γίνει όταν οι Καρχηδόνιοι που υπερασπίζονταν την πόλη δεχτηκαν επίθεση από 3 ρωμαϊκές λεγεώνες.

Σε μία άλλη περίπτωση ο άγγλος στρατηγός Αλεξάντερ του είπε χαριτολογώντας ότι θα΄πρεπε να ΄χε ζήσει πιο παλιά και να ήταν στρατηγός του Ναπολέοντα. Και ο Πάττον αποκρίθηκε με απάθεια: «Μα ασφαλώς και ήμουν».Και περιέγραψε τις κακουχίες που είχε περάσει κατά την υποχώρηση απ΄τη Ρωσία.

Οι αναφορές αυτές αποδεικνύουν τη θεωρία της Μετενσάρκωσης την οποία αποδέχονταν όλες οι παραδοσιακές θρησκείες και φιλοσοφίες ακόμη και ο χριστιανισμός μεχρι την 5η Οικουμενική Σύνοδο.

Πως όμως γίνεται η διαδικασία του θανάτου απ΄τη στιγμή που κόβεται η «ασημένια κλωστή» μεχρι η ψυχή να πάρει ένα νέο σώμα;

Όταν το σώμα πεθαίνει η ψυχή ξεκινάει το ουράνιο ταξίδι της προς την πνευματική περιοχή που στην αρχαία Ελλάδα ονομάζουν Ηλύσια Πεδία ενώ στην Ανατολή Δεβαχαν. Αρχικά η Ψυχή αποκοιμιέται για ένα χρονικό διάστημα (συνήθως μέρες) μεχρι να καταλάβει τι συμβαίνει καθώς βρίσκεται σε σύγχιση. Για μέρες και σε μερικές περιπτώσεις για μήνες η Ψυχή τριγυρίζει στην περιοχή όπου πέθανε ή θάφτηκε ή μπορεί να επισκέπτεται φίλους και συγγενείς χωρίς αυτοί να τη βλέπουν ή να επικοινωνούν μαζί της παρά μόνο τηλεπαθητικά ενώ έχουν αυτό το διάστημα κάποιο αμυδρό αίσθημα της παρουσίας της.

Μετά απ΄αυτό το στάδιο που διαρκεί λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου και τον τρόπο θανάτου του η ψυχή ξυπνάει και αρχίζει να αντιλαμβάνεται το νέο της περιβάλλον καθώς και να΄ρχεται σ΄επαφή με άλλες οντότητες του ίδιου «μήκους κύματος» που τη συμβουλεύουν και την οδηγούν. Σ΄αυτές τις διαστάσεις η αντίληψη των χρωμάτων και των ήχων γίνονται μ ένα πιο λεπτό και πιο πλατύ αισθητηριακό τρόπο.

Σιγά- σιγά η Ψυχή οδηγείται σε μία διάσταση όπου απολαμβάνει τους καρπούς των συναισθηματικών της πράξεων στη ζωή, των επιθυμιών και των παθών  με τα οποία ήταν δεμένη. Είναι ο «Παράδεισος κι η Κόλαση» ή το «Κάμα-Λόκα» που λένε στην Ανατολή όπου η Ψυχή θ΄αντιμετωπίσει αυτά που επιθυμεί αλλά και αυτά που φοβάται, που θα είναι  κάποιες ψυχολογικές προβολές του εαυτού της κι όχι τόσο ένας αντικειμενικός κόσμος. Σ΄αυτή τη διάσταση θα μείνει η ψυχή για αιώνες και θα ζήσει μία ανάλογη ζωή μ΄αυτήν που είχε όταν ήταν ενσαρκωμένη με οικογένειες εργασίες κ.λ.π. Αμυδρή εικόνα αυτής της αστρικής ζωής έχουμε στα όνειρα μας άσχετα αν θυμόμαστε τι έγινε εκεί ή όχι. Ο χρόνος σ΄αυτές τις διαστάσεις ρέει διαφορετικά...

Όταν εξασθενήσουν οι επιθυμίες που διατηρούσε η Ψυχή απ΄την προηγούμενη υλική της ζωή τότε θα πάει σε μία ανώτερη διάσταση αφού υποστεί έναν «δεύτερο θάνατο». Η νέα αυτή διάσταση είναι φτιαγμένη από σκέψεις, ιδέες, νοητική ύλη όπου θα επεξεργαστεί όσα νοητικά και πνευματικά ερεθίσματα δεχτηκε στην φυσική της ζωή.

Οι εσωτερικές διδασκαλίες μας λένε ότι στους Ανώτερους κόσμους η ψυχή δεν εξελίσσεται άλλο απλά αφομοιώνει εμπειρίες ενώ η διαδικασία της νέας ενσάρκωσης ξεκινάει όταν η Ψυχή αρχίζει να επιθυμεί ξανά τη γίηνη ύπαρξη και να νοσταλγεί το φυσικό κόσμο.

Καθώς «κατεβαίνει» η Ψυχή συγκεντρώνει από κάθε διάσταση την ανάλογη ύλη (νοητική συναισθηματική, ενεργειακή) για να σχηματίσει τους φορείς της προσωπικότητας που θ΄αποκτήσει στη νέα της ζωή. Στα αρχαία ιερά κείμενα περιγράφεται η διαδικασία εισόδου της ψυχής στο σκοτεινό κόσμο της φυσικής γης αλλά κυρίως η αντίθετη διαδικασία εξόδου προς το φως μετά το φυσικό θάνατο και δίνονται πολύτιμες πληροφορίες για τη γεωγραφία του «Υπερπέραν» και τους τρόπους που μπορεί η η Ψυχή να χρησιμοποιήσει για ν΄ αποφύγει τους αστρικούς κινδύνους.

Με τελετές, λιτανείες, προσευχές και διαλογισμούς, οι Ιερείς βοηθούσαν τις ψυχές στη ανύψωση τους και τους έδειχναν τους τρόπους να διαβάσουν και ν΄ακολουθήσουν τους «μαγικούς χάρτες» των ουράνιων περιοχών.

Η επαφή μας με το θάνατο και η εξοικείωση μας με αυτά τα θέματα είναι ένα μάθημα που μπορούμε να πάρουμε και μέσα στην ίδια τη Ζωή παρατηρώντας τη Φύση και τους κύκλους της και ψάχνοντας απαντήσεις για το νόημα της ζωής και το πεπρωμένο μας. Έτσι η ζωή δεν θα μας φαίνεται μία φυλακή ανάμεσα στη φρίκη της γέννησης και τον τρόμο του θανάτου  αλλά θ΄αρχίσουμε να ερμηνεύουμε τα σημάδια που αφήνει στον κόσμο μας το θείο και το Αιώνιο καθώς θα συνειδητοποιούμε ολοένα και περισσότερο ότι Ζωή και Θάνατος είναι όψεις Ενός πράγματος, όπως η Μέρα και η Νύχτα είναι όψεις της μίας κυκλικής κίνησης της Γης γύρω απ΄τον εαυτό της.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1.     Μέσα απ΄τις πύλες του θανάτου (Dion Fortune)
2.     H ζωή μετά το σωματικό θάνατο (Ραιμοντ Μουντυ)
3.     Πέρα απ΄τη Ζωή (Γιώργος Μπαλάνος)
4.     Θεμελιώσεις Εσωτερισμού 1 (Γιώργος Πλάνας)
5.     Ο Μυστικός Κύκλος της Ζωής (Ρόμπερτ Νατζέμυ)

nea-acropoli-athens.gr