Γιώργος Κοτζιούλας: «…έτσι θα βγάλεις, άνθρωπε, για σε και γι’ άλλους τ’ άχτι» (Τρία «μικρά» μεγάλα ποιήματα )

Τρία «μικρά» μεγάλα ποιήματα του Γιώργου Κοτζιούλα για τη διαχρονική σύγκρουση των καταπιεσμένων με την τυραννική εξουσία του συστήματος της εκμετάλλευσης, που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, ακόμα και τον πόλεμο, για να επιβιώσει και να εδραιώσει την κυριαρχία του. Και τα τρία είναι γραμμένα στο ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου (1946-47).

Ο ποιητής με τα Συρματοπλέγματα κάνει σαφή αναφορά στη στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων (και στη συνέχεια των Αμερικανών) στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση· θέτει τον καθένα μπροστά στις ευθύνες του απέναντι στη νέα κατάσταση, με την Αυτοκριτική και φωτίζει τη νικηφόρα για το λαό προοπτική που θα βρει διέξοδο με το σπάσιμο του φόβου (Ο φόβος).

Χάρισμα όλων των μεγάλων ποιητών που υπηρετούν το λαό είναι με τους στίχους τους όχι μόνο να περιγράφουν τα προβλήματά του αλλά να του δείχνουν και το δρόμο για τη λύση. Ο ΕΛΑΣίτης ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας (φωτογραφία) πετυχαίνοντάς το αυτό με μόλις λίγες λέξεις, όπως στα τρία ποιήματα που παρουσιάζουμε σήμερα, απλά επιβεβαιώνει το μέγεθος της σπουδαιότητάς του. 

Συρματοπλέγματα

Σύρματα αγκαθερά

μπηγμένα μια φορά

μένουν ακόμα.

Δεν άλλαξε παρά

τυράννων η φρουρά

σ' αυτό το χώμα. 

Αυτοκριτική

Μπορείς, μωρέ, για την αλήθεια να πεθάνεις;

Μονάχα τότε δε θα ειπώ κι εγώ πως είσαι

χάρτινος ήρωας, παλληκάρι της μελάνης.

Βούλωσ’ το στόμα, αλλιώς το καλαμάρι κλείσε.

Ο φόβος

Το ζούδι π’ όλο μέσα σου μαζώνεται κουβάρι,

φαρμακερό, σιχαμερό, δίχως ζωντάνιας χάρη,

που κι αν απλώνει κάποτες αναδευτά πλοκάμια,

δείχνει μ’ αυτό χειρότερη την άψυχή του αχάμνια,

των ζωντανών πιλάτεμα, φοβέρισμα του αγνώστου,

στη μέση πάτα το καλά και το κεφάλι λυώσ’ του

και ματαδός του με δαρμό ποδιών να γίνει λυώμα,

να μείνει τρίμματα, κι αν δεις πως θέλει κάτι ακόμα,

ρίξε πετρόλαδο, φωτιά βάλε, να γίνει στάχτη,

κι έτσι θα βγάλεις, άνθρωπε, για σε και γι’ άλλους τ’ άχτι.

Γιώργος Κοτζιούλας

stithaghi