θα έλεγα....
Ζούσε με την μάνα του....την κοιτούσε στα μάτια....φρόντιζε να τα έχει όλα.
Τα παιδιά τον κοιτούσαν με θαυμασμό και όσα δεν τον ήξεραν με φόβο....
Ένας αγαθός γίγαντας ήταν....
Έπαιζε με τα παιδιά...τα έβαζε και κρεμιόντουσαν από τα μπράτσα του.
Έβγαζε τα προς το ζην από την πάλη....
Εκείνα τα χρόνια ήταν της μόδας το κάτς....θέατρο περισσότερο παρά
πραγματικά χτυπήματα.
Το γήπεδο του Παναθηναϊκού στις δόξες του με τους κατσαδόρους-παλαιστές.
Περάσανε και γνωστά ονόματα από αυτό το ρίγκ όπως ο Καμπαφλής...ο Λαμπράκης...
Ο γίγαντάς μας δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός....τον χρησιμοποιούσαν για δεύτερους αγώνες....του βάζανε και καμμία μάσκα και τον παρουσιάζανε σαν ξένο...
Μικρό το μεροκάματο και τσοντάριζε από ένα κέντρο διασκέδασης στην Πλάκα....
Πήγαινε τα βράδια με κοστούμι που του είχε δώσει η επιχείρηση και καθότανε
διακριτικά πίσω κοντά στην πόρτα.
Ιδιαίτερες φασαρίες εκείνα τα χρόνια δεν γινόντουσαν ....ούτε μπραβιλίκια
με την σημερινή μορφή υπήρχαν.
Άντε να είχε πιεί κανένας παραπάνω και τράβαγε κανένα τραπεζομάντηλο
με τα ποτήρια για μαγκιά για τα μάτια καμμιάς όμορφης....
Τότε ερχότανε ο γίγαντάς μας για να διορθώσει την κατάσταση.
Στην καλύτερη περίπτωση μόλις τον έβλεπε ο μεθυσμένος συνερχότανε
και στην χειρότερη τον έβγαζε αγκαλιά έξω για να πάρει αέρα.
Δεν χτυπούσε κανένα.....
Και σήμερα υπάρχουν γίγαντες στα Κέντρα αλλά οι καταστάσεις είναι
διαφορετικές.
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου