Ο Παύλος Σιδηρόπουλος o σημαντικότερος εκπρόσωπος της Ελληνικής ροκ, ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Σε αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σε αυτόν του rocker και του σκεπτικιστή.
Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου 1948 στην
Αθήνα και ως τα επτά του χρόνια έζησε στην Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του
είχε έρθει από τον Πόντο και κατέληξε στην Αθήνα όπου άνοιξε εργοστάσιο
παραγωγής χαρτιού για φωτογραφίες.
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε πάει για σπουδές στο Μαθηματικό. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δελληγιαννίδη (κιθαρίστα των Olympians) και φτιάχνουν το ντουέτο
«Δάμων και Φιντίας». Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα «Μπουρμπούλια» που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο.
Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα «Μπουρμπούλια» και το νέο σχήμα (Παύλος Σιδηρόπουλος φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης, κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το «Ο Ντάμης ο ληστής» λογοκριμένο σε «Ο Ντάμης ο σκληρός». Μαζί είναι από το 1972 έως το 1974.
Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει χαρακτηριστικά στο σημείωμα του δίσκου «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο μαζί με τα «Μπουρμπούλια» να δουλεύουν πάνω σε ένα ROCK με εθνικά στοιχεία. Τζαμαρίσματα - με την πλήρη έννοια του όρου - που έπαιρναν την μορφή μιας πολύ Μεγάλης Ελληνικής Μουσικής. Ήταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσο κράταγαν ένα τέμπο που όμοιό του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από Ελληνική μπάντα... Ήταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής... Ήταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης... Ήταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την Ελληνική μουσική αλλά και την ΑΠΟΨΗ του. Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει - όπως αυτός οραματιζόταν - στο κοινό του.
Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του «Οροπέδιο» και «Θεσσαλικός κύκλος».
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρουπ «Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το «Φλου». Αξίζει να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα -χαρτί- που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο. Η «Σπυριδούλα» υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4%. Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών.
Το 1979 μαζί με Παπαντίνα, Νέστορα, Τζιμόπουλο (παλιά μέλη
Μακεδονομάχων, IDOLS κ.α.) φτιάχνει το σχήμα «Εταιρία Καλλιτεχνών» με
αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από
αυτήν την περίοδο περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο «Zorba the
freak» πρόκειται για το τραγούδι «Clown».
Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος» όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο «Αλδεβαράν» και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή» που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ». Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακριά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς. Το 1982 κυκλοφορούν το «Εν λευκώ» με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας. Με τα τραγούδια «Η» και «Ανταργκράουντ με στρας» για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και «Ύστατη στιγμή» για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
Το 1985 κυκλοφορούν το «Zorba the freak» ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή.
Το 1989 κυκλοφορεί το «Χωρίς μακιγιάζ» που είναι ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό. Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις (κυρίως στο club «Αν» στα Εξάρχεια μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ). Τον δίσκο αυτό χαρακτηρίζουν τα blues κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Παύλος Σιδηρόπουλος εκφράζεται με τον δικό του τρόπο.
Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία τον έκανε ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο.
Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια (τα οποία σταδιακά παρουσίαζαν στο κοινό των συναυλιών) και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις (το συγκρότημα πειραματιζόταν με funk στοιχεία στον ήχο του) άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο.
Όμως το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από χρήση ηρωίνης στο πατρικό του σπίτι. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.
Μεταθανάτια Καριέρα
Τον επόμενο χρόνο οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν τον δίσκο «Άντε και καλή τύχη μάγκες», όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευαν διάφοροι καλλιτέχνες.
Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις, που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει στο σημείωμα του δίσκου: «Γύρω στο '81 έχουν γραφτεί 13 τραγούδια που δημιουργήθηκαν στα Νέα Στύρα, τη Σαντορίνη και την Αθήνα. Γίνεται μια πρόχειρη ηχογράφηση με πιθανό σκοπό κάποια πιθανή συνεργασία με την Οπισθοδρομική Κομπανία ("Ας την καρδιά σου να τα πει εδώ στην Κομπανία"). Αυτή η πρόχειρη ηχογράφηση γέννησε τον δίσκο «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Όμως ούτε αυτή η (πιθανή) συνεργασία γίνεται πραγματικότητα.
Όλες οι προσπάθειές του να ηχογραφήσει αυτό το υλικό (εν ζωή), απέβησαν λοιπόν, άκαρπες. Στις ζωντανές εμφανίσεις του τραγουδούσε τα «Σιγανά ποτάμια» και τους τελευταίους μήνες της ζωής του, μερικά ακόμα σε funk - rock ενορχηστρώσεις.
Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος «Εν αρχή ην ο λόγος» με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μουσική» και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην Ε.Τ.2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδίδονται για πρώτη φορά.
21 χρόνια μετά, o Γιώργος Ανδρέου, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Κώστας Λειβαδάς
και ο Διογένης Δασκάλου γράφουν για τον Έλληνα μουσικό περφόρμερ, για
τον άνθρωπο που άνοιξε το δρόμο... Η Νατάσα Ξαρχάκου συνάντησε τους
«Απροσάρμοστους», οι οποίοι μετά από είκοσι χρόνια επέλεξαν τον χρόνο
και το Μέσο για να μιλήσουν. Μέσα από αυτή τη συνέντευξη μας
αποκαλύπτουν τις αλήθειες του χαρισματικού Πρίγκιπα, του ατρόμητου, του
ευαίσθητου και ανήσυχου δημιουργού.
Γιώργος Ανδρέου: Μιλώ για τον Παύλο τον τραγουδοποιό που, πρώτη φορά μετά τους ρεμπέτες, διαχειρίστηκε θέματα ταμπού: Εξάρτηση, ναρκωτικά, ερωτισμός, αναρχία, κοινωνικός αποκλεισμός, ταμπού, φετίχ, μαύρη λογοτεχνία. Μιλώ για τον Παύλο τον περφόρμερ της σωματικότητας, της σεξουαλικότητας... Έζησε και πέθανε μέσα στο άλγος και την παρηγοριά μιας πνευματικότητας που αναιρούσε και ξαναγεννούσε τον εαυτό της ασθματικά, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή...
Οδυσσέας Ιωάννου: Ο Σιδηρόπουλος τα είχε όλα. Η καταγωγή του ζηλευτή. Δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Ο δικός του δρόμος επίσης ζηλευτός, ακόμη κι αν αυτός περιείχε και την αυτοκαταστροφικότητα. Η Ιστορία έχει γραφτεί και λέει πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας αυτόφωτος δημιουργός, άνοιξε έναν δρόμο με τα ίδια του τα χέρια, χωρίς εργαλεία, και έπεσε με τα μούτρα επάνω σε έναν τοίχο που δεν μπορούσε να αποφύγει. Δεν είναι ήρωας γι' αυτό. Αλλά για τα υπόλοιπα, το πλησίασε...
Κώστας Λειβαδάς: Η χημεία με το δικό του γκρουπ, τους «Απροσάρμοστους», απλά αξεπέραστη: ο πιο χαρισματικός Έλληνας ηλεκτρικός περφόρμερ, με το πιο γερό πάτημα στη σκηνή που έχω δει μέχρι σήμερα, πλαισιωμένος από ένα γκρουπ φωτιά και λάβρα, το οποίο πυροβολούσε στο πλάι του αδιακρίτως, συμπληρώνοντας τις ευρηματικές του φράσεις, κρατώντας πάντα το τέμπο σαν ξυράφι, «καβάλα στ' άλογο», όπως λέμε...
Διογένης Δασκάλου: Τελεία και παύλα Παύλε. Ακόμη κι αν ζούσες, τώρα σίγουρα θα πέθαινες. Εθελούσια, όπως και τότε. Απλά γλίτωσες λίγη ταλαιπωρία παραπάνω. Ναι, ζει ακόμη και ο Παπακωνσταντίνου. Α! δε σου 'πα ο Βασίλης λέει και κανά δικό σου, που και που, μπας και συγκινηθούμε. Αλλά εμείς τίποτα. Άσε που ληστέψανε την τράπεζα και τι σε νοιάζει εσένα. Δεν είσαι με κανέναν όπως και το απέδειξες. Αλλά και προφήτης. Το 35-40% προτιμούν τον «Κανένα». Σε γιορτάζουμε φέτος. Για σένα χωρίς εσένα στην καρδιά της κρίσης. Ο «Μπάμπης ο Φλου» έγινε Μπάμπης Βωβός και «το 69» κατέβηκε ανεβαίνοντας συντάξιμα στα 65 για τις γυναίκες...
Νατάσα Ξαρχάκου: Γνώρισα τον Παύλο Σιδηρόπουλο ένα ζεστό απόγευμα του Απρίλη. Το 2009. Ήταν εκεί, σε ένα στούντιο περιτριγυρισμένος από κιθάρες, τύμπανα και ενισχυτές. Τον είδα, μέσα από τα μάτια τριών ανθρώπων. Οι Απροσάρμοστοι, ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ο Κυριάκος Δαρίβας και ο Αλέκος Αράπης, -το δικό του συγκρότημα- όλοι τους, μου έδειξαν τον Παύλο. Τον ανήσυχο, ευαίσθητο, ατρόμητο δημιουργό. Μια συζήτηση που μ' έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο μια μουσική, για τις αλήθειες της, το θράσος της, την αμεσότητά της. Γιατί φωτογραφίζει τη ζωή, ως έχει. Για μένα αυτό είναι το Ροκ, αυτό είναι και ο Παύλος..., αφήνοντας μας, μια βαριά κληρονομιά, τα τραγούδια του που παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο
topaliatzidiko
Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου είχε πάει για σπουδές στο Μαθηματικό. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δελληγιαννίδη (κιθαρίστα των Olympians) και φτιάχνουν το ντουέτο
«Δάμων και Φιντίας». Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα «Μπουρμπούλια» που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο.
Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα «Μπουρμπούλια» και το νέο σχήμα (Παύλος Σιδηρόπουλος φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης, κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το «Ο Ντάμης ο ληστής» λογοκριμένο σε «Ο Ντάμης ο σκληρός». Μαζί είναι από το 1972 έως το 1974.
Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει χαρακτηριστικά στο σημείωμα του δίσκου «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο μαζί με τα «Μπουρμπούλια» να δουλεύουν πάνω σε ένα ROCK με εθνικά στοιχεία. Τζαμαρίσματα - με την πλήρη έννοια του όρου - που έπαιρναν την μορφή μιας πολύ Μεγάλης Ελληνικής Μουσικής. Ήταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσο κράταγαν ένα τέμπο που όμοιό του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από Ελληνική μπάντα... Ήταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής... Ήταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης... Ήταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την Ελληνική μουσική αλλά και την ΑΠΟΨΗ του. Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει - όπως αυτός οραματιζόταν - στο κοινό του.
Κάτω από αντίξοες συνθήκες (οι αρχές της δικτατορίας τους χαρακτηρίζουν επικίνδυνους και απόβλητους) το σχήμα διαλύεται και τα «Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του «Οροπέδιο» και «Θεσσαλικός κύκλος».
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρουπ «Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το «Φλου». Αξίζει να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα -χαρτί- που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο. Η «Σπυριδούλα» υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4%. Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών.
Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο Ασυμβίβαστος» όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο «Αλδεβαράν» και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή» που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
Η συνεχής αλλαγή συνεργατών σταματάει το 1980 όπου ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους «ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ». Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακριά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς. Το 1982 κυκλοφορούν το «Εν λευκώ» με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας. Με τα τραγούδια «Η» και «Ανταργκράουντ με στρας» για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και «Ύστατη στιγμή» για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
Το 1985 κυκλοφορούν το «Zorba the freak» ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή.
Το 1989 κυκλοφορεί το «Χωρίς μακιγιάζ» που είναι ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό. Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις (κυρίως στο club «Αν» στα Εξάρχεια μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ). Τον δίσκο αυτό χαρακτηρίζουν τα blues κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Παύλος Σιδηρόπουλος εκφράζεται με τον δικό του τρόπο.
Το καλοκαίρι του 1990 ξαφνικά άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία τον έκανε ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο.
Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια (τα οποία σταδιακά παρουσίαζαν στο κοινό των συναυλιών) και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις (το συγκρότημα πειραματιζόταν με funk στοιχεία στον ήχο του) άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο.
Όμως το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από χρήση ηρωίνης στο πατρικό του σπίτι. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.
 |
|---|
Τον επόμενο χρόνο οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν τον δίσκο «Άντε και καλή τύχη μάγκες», όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευαν διάφοροι καλλιτέχνες.
Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις, που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει στο σημείωμα του δίσκου: «Γύρω στο '81 έχουν γραφτεί 13 τραγούδια που δημιουργήθηκαν στα Νέα Στύρα, τη Σαντορίνη και την Αθήνα. Γίνεται μια πρόχειρη ηχογράφηση με πιθανό σκοπό κάποια πιθανή συνεργασία με την Οπισθοδρομική Κομπανία ("Ας την καρδιά σου να τα πει εδώ στην Κομπανία"). Αυτή η πρόχειρη ηχογράφηση γέννησε τον δίσκο «Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Όμως ούτε αυτή η (πιθανή) συνεργασία γίνεται πραγματικότητα.
Όλες οι προσπάθειές του να ηχογραφήσει αυτό το υλικό (εν ζωή), απέβησαν λοιπόν, άκαρπες. Στις ζωντανές εμφανίσεις του τραγουδούσε τα «Σιγανά ποτάμια» και τους τελευταίους μήνες της ζωής του, μερικά ακόμα σε funk - rock ενορχηστρώσεις.
Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος «Εν αρχή ην ο λόγος» με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μουσική» και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην Ε.Τ.2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδίδονται για πρώτη φορά.
Γιώργος Ανδρέου: Μιλώ για τον Παύλο τον τραγουδοποιό που, πρώτη φορά μετά τους ρεμπέτες, διαχειρίστηκε θέματα ταμπού: Εξάρτηση, ναρκωτικά, ερωτισμός, αναρχία, κοινωνικός αποκλεισμός, ταμπού, φετίχ, μαύρη λογοτεχνία. Μιλώ για τον Παύλο τον περφόρμερ της σωματικότητας, της σεξουαλικότητας... Έζησε και πέθανε μέσα στο άλγος και την παρηγοριά μιας πνευματικότητας που αναιρούσε και ξαναγεννούσε τον εαυτό της ασθματικά, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή...
Οδυσσέας Ιωάννου: Ο Σιδηρόπουλος τα είχε όλα. Η καταγωγή του ζηλευτή. Δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Ο δικός του δρόμος επίσης ζηλευτός, ακόμη κι αν αυτός περιείχε και την αυτοκαταστροφικότητα. Η Ιστορία έχει γραφτεί και λέει πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας αυτόφωτος δημιουργός, άνοιξε έναν δρόμο με τα ίδια του τα χέρια, χωρίς εργαλεία, και έπεσε με τα μούτρα επάνω σε έναν τοίχο που δεν μπορούσε να αποφύγει. Δεν είναι ήρωας γι' αυτό. Αλλά για τα υπόλοιπα, το πλησίασε...
Κώστας Λειβαδάς: Η χημεία με το δικό του γκρουπ, τους «Απροσάρμοστους», απλά αξεπέραστη: ο πιο χαρισματικός Έλληνας ηλεκτρικός περφόρμερ, με το πιο γερό πάτημα στη σκηνή που έχω δει μέχρι σήμερα, πλαισιωμένος από ένα γκρουπ φωτιά και λάβρα, το οποίο πυροβολούσε στο πλάι του αδιακρίτως, συμπληρώνοντας τις ευρηματικές του φράσεις, κρατώντας πάντα το τέμπο σαν ξυράφι, «καβάλα στ' άλογο», όπως λέμε...
Διογένης Δασκάλου: Τελεία και παύλα Παύλε. Ακόμη κι αν ζούσες, τώρα σίγουρα θα πέθαινες. Εθελούσια, όπως και τότε. Απλά γλίτωσες λίγη ταλαιπωρία παραπάνω. Ναι, ζει ακόμη και ο Παπακωνσταντίνου. Α! δε σου 'πα ο Βασίλης λέει και κανά δικό σου, που και που, μπας και συγκινηθούμε. Αλλά εμείς τίποτα. Άσε που ληστέψανε την τράπεζα και τι σε νοιάζει εσένα. Δεν είσαι με κανέναν όπως και το απέδειξες. Αλλά και προφήτης. Το 35-40% προτιμούν τον «Κανένα». Σε γιορτάζουμε φέτος. Για σένα χωρίς εσένα στην καρδιά της κρίσης. Ο «Μπάμπης ο Φλου» έγινε Μπάμπης Βωβός και «το 69» κατέβηκε ανεβαίνοντας συντάξιμα στα 65 για τις γυναίκες...
Νατάσα Ξαρχάκου: Γνώρισα τον Παύλο Σιδηρόπουλο ένα ζεστό απόγευμα του Απρίλη. Το 2009. Ήταν εκεί, σε ένα στούντιο περιτριγυρισμένος από κιθάρες, τύμπανα και ενισχυτές. Τον είδα, μέσα από τα μάτια τριών ανθρώπων. Οι Απροσάρμοστοι, ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ο Κυριάκος Δαρίβας και ο Αλέκος Αράπης, -το δικό του συγκρότημα- όλοι τους, μου έδειξαν τον Παύλο. Τον ανήσυχο, ευαίσθητο, ατρόμητο δημιουργό. Μια συζήτηση που μ' έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο μια μουσική, για τις αλήθειες της, το θράσος της, την αμεσότητά της. Γιατί φωτογραφίζει τη ζωή, ως έχει. Για μένα αυτό είναι το Ροκ, αυτό είναι και ο Παύλος..., αφήνοντας μας, μια βαριά κληρονομιά, τα τραγούδια του που παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο
topaliatzidiko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου