Ξεκίνησε από παλιά και τελείωσε στα τέλη του ΄60.
Συνήθως πλακωνόντουσαν γειτονιές αλλά και συνοικίες.
Στην Γούβα...στου Φιλοπάππου (εκεί έδιναν ραντεβού για την μάχη)...στην Κυψέλη...στα Πατήσια παντού.
Βασικό όπλο ήταν η σφεντόνα φυσικά και υλικά εύρισκες στο ψιλικατζίδικο...
λάστιχο δηλαδή.
Την διχάλα την έφιαχνες από κλαρί δέντρου και το δερματάκι που κρατούσε την "σφαίρα" το έπαιρνες
δωρεάν από τον τσαγκάρη που προσπαθούσε να σε συμβουλεύσει αλλά δεν τον άκουγες.
Τα ράματα στο κεφάλι ήταν άτσαλα βιαστικά και φυσικά...χωρίς αναισθητικό ενώ άκουγες την ώρα εκείνη
πίσω σου την μάνα να σε ψέλνει και έβλεπες τον γιατρό να χαμογελάει και να δείχνει να το ευχαριστιέται.
Αυτά έβλεπαν τα παιδικά μάτια.
Ένα πολύ παλιό περιστατικό πετροπόλεμου κάπου το 1910 κοντά στο θέατρο του Διονύσου και στο μνημείο
του Φιλοπάππου.
Ομηρική μάχη κάτω από την Ακρόπολη και ένας τουρίστας δέχτηκε μια πέτρα στο κεφάλι.
Ξέφραγο αμπέλι οι αρχαιολογικοί χώροι της Αθήνας οπότε αναγκάστηκε η Αστυνομία να φυλάει τα μνημεία μας.
Το πρόβλημα της Χώρας από παλιά να παίρνει μέτρα....κατόπιν εορτής.
Ο πετροπόλεμος δεν θα έλειπε φυσικά και από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες συνοικιακών ομάδων
χαμηλής
κατηγορίας σε γήπεδα-χωράφια με λάκους και πέτρες και με τους φιλάλθους
γύρω από τις γραμμές από ασβέστη να μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο να
δέρνουν παίχτες και διαιτητή.
Στο τέλος άρχιζε και ο πετροπόλεμος.
Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου