Το όνομά της είναι Νίνα, μου είναι αδιάφορο. Αλλοίμονο. Να με
καρφώνει μ’ αυτά τα μάτια τα μεγάλα, τα υγρά και αστραφτερά, να μου
κρύβει την πρόστυχη πλάτη της, κι εγώ να ρωτάω το όνομά της, την ηλικία
της, το χωριό που γεννήθηκε.
Μου είναι αρκετός ο μακρύς λαιμός της, για να αντιληφθώ ότι τους ηθικούς φραγμούς
της τους απέσυραν οι Μοίρες, τη νύχτα που την βάπτισαν μ’ όλες τις χάρες τους, όταν την επισκέφθηκαν στην κούνια της.
''Πλησίασε... '' μου ψιθυρίζει με ξέπνοη, μισοσβησμένη ανάσα. Την ακούω…, και τούτο το δειλινό με πυρώνει το ηλιοκαμένο μελένιο, κεχριμπαρένιο κορμί της. Κι όμως, αθώα είναι η ψυχή που κατοικεί σ’αυτό το ανθηρόσαρκο, λαχταριστό σώμα της νεραϊδόμορφης.
Είμαι σίγουρος ότι δεν θα θελήσει να την γδύσω..., όχι αυτό. Κι εγώ, άλλωστε, δεν θα τα καταφέρω, όσο την πλησιάζω με ζαλίζει αυτή η σκληράδα στις ρώγες της… Ένα ακόμα βήμα και μέθυσα κάτω από το βρεγμένο έναστρο ουρανό.
(Είναι η Nina Agdal, μανεκέν από την Δανία, ζει στο Μαϊάμι της Φλόριδας. Δεν έγραψα για την ίδια, αλλά για την φωτογραφία της, την πόζα της.)
apodytiriakias
Μου είναι αρκετός ο μακρύς λαιμός της, για να αντιληφθώ ότι τους ηθικούς φραγμούς
της τους απέσυραν οι Μοίρες, τη νύχτα που την βάπτισαν μ’ όλες τις χάρες τους, όταν την επισκέφθηκαν στην κούνια της.
''Πλησίασε... '' μου ψιθυρίζει με ξέπνοη, μισοσβησμένη ανάσα. Την ακούω…, και τούτο το δειλινό με πυρώνει το ηλιοκαμένο μελένιο, κεχριμπαρένιο κορμί της. Κι όμως, αθώα είναι η ψυχή που κατοικεί σ’αυτό το ανθηρόσαρκο, λαχταριστό σώμα της νεραϊδόμορφης.
Είμαι σίγουρος ότι δεν θα θελήσει να την γδύσω..., όχι αυτό. Κι εγώ, άλλωστε, δεν θα τα καταφέρω, όσο την πλησιάζω με ζαλίζει αυτή η σκληράδα στις ρώγες της… Ένα ακόμα βήμα και μέθυσα κάτω από το βρεγμένο έναστρο ουρανό.
(Είναι η Nina Agdal, μανεκέν από την Δανία, ζει στο Μαϊάμι της Φλόριδας. Δεν έγραψα για την ίδια, αλλά για την φωτογραφία της, την πόζα της.)
apodytiriakias
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου